หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 109

"ท่านอ๋อง ได้ยินว่าตอนอยู่บนรถม้าท่านชอบ..."

ซูอวี้เออร์ใบหน้าแดงเรื่อ พ่นลมหายใจรดต้นหูของเซียวเย่หลัน

สิ่งที่เขาทำกับเซี่ยเชียนฮวัน

นางเองก็อยากทำ

แต่ว่าเซียวเย่หลันกลับนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อนราวกับรูปปั้น

ซูอวี้เออร์จึงได้พบว่าเขาหลับไปแล้ว!

นางโมโหจนกัดฟันกรอด แต่ก็ไม่รู้จะทำเช่นไร

...

ในพระราชวังหลวง ณ ห้องทรงพระอักษร

ร่างสีดำของใครบางคนปรากฏขึ้นตรงหน้าของฮ่องเต้ ซึ่งบัดนี้กำลังนั่งตรวจดูงานของราชวังหลวง ก่อนที่เงาดำนั้นจะรายงานเรื่องราวที่เกิดขึ้นในจวนเซวียนชินอ๋องโดยละเอียดออกมาให้เขาฟัง

ฮ่องเต้ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น ตรัสว่า "หลี่จิ้งหย่าอ้างโทษร้ายแรงเช่นนี้ให้กับพระชายาจ้านอ๋อง เป็นความคิดของนางเองหรือความคิดขององค์ชายรองกันแน่?"

"น่าจะเป็นความคิดของนางเองพ่ะย่ะค่ะ" เงาดำนั้นตอบว่า "หลังจากที่องค์ชายรองกลับถึงจวนแล้วก็โมโหยิ่งนัก ทั้งยังได้ตบหน้าหลี่จิ้งหย่าไปหนึ่งหน เขาเข้าใจว่าหลี่จิ้งหย่ายังคงมีความรู้สึกดีๆ ให้กับจ้านอ๋อง จึงได้สร้างเรื่องราวในวันนี้ขึ้นมา"

"ไร้ประโยชน์ยิ่งนัก ภรรยาของตนเองก็ยังควบคุมไม่ได้” ฮ่องเต้กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เงาดำเห็นดังนั้นก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ รอรับคำสั่งต่อไป

ฮ่องเต้หยิบตราประทับขึ้นมา จากนั้นนิ่งเงียบไปสักครู่ ก่อนจะเอ่ยช้าๆ ว่า "เรื่องนี้ไม่ต้องสืบต่อแล้ว ถึงเรื่องจะใหญ่โตเพียงไรก็เป็นเพียงความอิจฉาริษยาระหว่างสตรีเท่านั้น"

“พ่ะย่ะค่ะ"

เงาดำลุกขึ้นยืนแล้วหายไปอย่างรวดเร็ว

ตราประทับในมือของฮ่องเต้หยุดชะงักลงท่ามกลางอากาศเนิ่นนาน แต่ยังไม่ได้ประทับมันลงไป

เขานึกถึงเรื่องงานเลี้ยงราชวังเมื่อคืนนั้น

วันที่เซี่ยเชียนฮวันได้ช่วยเซวียนชินอ๋องเอาไว้ แต่นางกลับไม่รับรางวัล ทั้งยังบอกว่าความสามารถของตนไม่เพียงพอ แค่ได้ศึกษาความรู้ทั่วไปของชาวบ้านขั้นพื้นฐานมาเท่านั้น นางเก็บความหลักแหลมลงไปอย่างเรียบง่าย

แต่ในวันนี้ นางกลับสามารถจัดการกลยุทธ์ของพระชายาองค์ชายรองและโซ่วหยางจวิ้นจู่ได้อย่างแนบเนียนเหมือนรู้ล่วงหน้า

เกรงว่าแม่หนูคนนี้จะฉลาดหลักแหลมเกินคน

...

ณ จวนองค์ชายรอง

พระชายาองค์ชายรองกล่าวด้วยความหงุดหงิดว่า "ช่างเถอะ ในครั้งนี้เราสองคนถูกใครบางคนใช้ประโยชน์เข้าให้แล้ว ถือว่าเป็นบทเรียนก็แล้วกัน”

"พี่จิ้งหย่าหมายถึงจดหมายลับฉบับนั้นหรือ"

"อืม มานั่งคิดดูดีๆ เนื้อหาจดหมายแต่ละคำแฝงไปด้วยความยั่วยุ อาทิเช่น พี่เย่หลันเสียใจที่แต่งงานกับเซี่ยเชียนฮวัน หากไม่ใช่เพราะเซี่ยเชียนฮวันตามตื๊อเขาจนหมดความอดทน ขอคงจะไปสู่ขอข้าตั้งนานแล้ว... คำพูดเหล่านั้นล้วนไร้สาระสิ้นดี คนที่เขียนจดหมายมาหาข้าคงจงใจทำให้ข้าโกรธ เพื่อที่ข้าจะได้ลงมือจัดการกับเซี่ยเชียนฮวันได้อย่างถนัดมือ จากนั้นยืมมือข้าไปจัดการนาง"

พระชายาองค์ชายรองยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห อยากจะจับคนส่งจดหมายฉบับนั้นมาฝังทั้งเป็นไปพร้อมกับเซี่ยเชียนฮวัน

โซ่วหยางจวิ้นจู่เอ่ยขึ้นด้วยความสับสนงุนงงว่า "แล้วคนที่เขียนจดหมายเป็นใครกัน"

“แน่นอนว่าต้องเป็นคนที่เกลียดแค้นเซี่ยเชียนฮวันจนสุดหัวใจและต้องจัดการนางน่ะสิ” พระชายาองค์ชายรองกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"หรือจะเป็นซูอวี้เออร์! ข้าได้ยินมาว่านางได้เข้าไปอยู่ในจวนจ้านอ๋องก่อนเซี่ยเชียนฮวัน แต่กลับต้องมองดูเซี่ยเชียนฮวันได้รับตำแหน่งพระชายาจ้านอ๋องโดยทำอะไรไม่ได้ นางคงจะแค้นยิ่งนัก" โซ่วหยางจวิ้นจู่คาดเดา

แม้ว่าท่าทีของซูอวี้เออร์จะดูอ่อนแอบอบบาง และอ่อนน้อมถ่อมตนต่อเซี่ยเชียนฮวันยิ่งนัก ทว่าความรู้สึกของโซ่วหยางจวิ้นจู่บอกกับนาง ว่าสตรีผู้นี้ไม่ธรรมดา

นี่อาจจะเป็นสัมผัสที่หกของสตรี

พระชายาองค์ชายรองขมวดคิ้วหากัน "แต่นางเป็นเพียงแค่อนุภรรยาผู้ต่ำต้อย จดหมายฉบับนั้นต้องไหว้วานให้คนอื่นเขียน ก่อนจะคิดหาวิธีต่างๆ มากมายให้มาอยู่ในมือข้าโดยบังเอิญ ผู้ที่สามารถคิดแผนการได้อย่างแยบยลเช่นนี้ คงมีกองกำลังลับไม่น้อยทีเดียว"

ซูอวี้เออร์ผู้เป็นอนุภรรยาแสนต่ำต้อยคนนี้ มีความสามารถมากมายขนาดนั้นเชียวหรือ?