หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 120

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันชื่ออิงเออร์~”

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันชื่อไฉ่เหลียน~”

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันชื่อซิ่วเออร์~”

เหล่าสาวงามต่างโบกผ้าเช็ดหน้าน้อยๆ ยิ้มฉะอ้อนส่งไปให้ ส่งเสียงเจื้อยแจ้ว แย่งกันแนะนำชื่อตัวเองให้เซียวเย่หลัน

เซียวเย่หลันรู้สึกรำคาญ ก่อนตวาดอย่างเย็นชา “ถอยออกไปให้หมด!”

พวกนางสะดุ้งตกใจ ไม่กล้าส่งเสียงดังวุ่นวายอีกต่อไป ก่อนจะถอยออกไปอย่างพร้อมเพียงกัน

บ่าวรับใช้ที่เหลือก็ไม่กล้าอ้อยอิ่ง

เวลานี้มีเพียงเซียวเย่หลันกับเซี่ยเชียนฮวันเท่านั้น นางนั่งบนเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย ยกแก้วชาขึ้นจิบพลางกล่าวยิ้มเยาะ “ข้าตัดสินใจแทนสามีแล้ว ซื้อสัญญาขายตัวพวกนางทั้งหมด จากนี้เป็นต้นไปพวกนางจะเป็นคนของจวนอ๋อง”

“โอ้ใช่ ตอนที่พาพวกนางเข้ามาในจวน บ้านก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นทันที คนข้างนอกคอยชมอยู่มากมาย ทั้งใต้เท้าจางและราชบุตรเขยหยางที่อยู่ใกล้ๆ ก็เข้ามาร่วมชมด้วย แต่พวกเขาก็รู้ดีว่าจ้านอ๋องชื่นชอบหญิงนางโลม เลยไม่พูดอะไร เพียงกล่าวทักทายและจากไป”

ยิ่งเซี่ยเชียนฮวันพูด สีหน้าของเซียวเย่หลันก็ยิ่งดูไม่ได้

เขาก้าวเท้าเข้ามา และยกมือปัดแก้วชาในมือของเซี่ยเชียนฮวัน ดวงตามืดมนจับจ้องมาที่นาง “เจ้าต้องการทำลายชื่อเสียงของข้าด้วยวิธีนี้หรือ”

เสียงแก้วกระเบื้องแตกกระจายที่พื้น แต่เซี่ยเชียนฮวันกลับไม่แม้แต่จะมีอารมณ์ นางกล่าวอย่างเฉยชาว่า “จู่ๆ ท่านอ๋องก็เห็นความสำคัญของชื่อเสียงตัวเองขึ้นมา นี่เป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายของข้ามาก”

“ข้าคงตามใจเจ้าเกินไปสินะ”

เซียวเย่หลันจับกรามของเซี่ยเชียนฮวัน บังคับให้นางเงยหน้าขึ้น เผยให้เห็นดวงตาที่ดื้อรั้นซึ่งซ่อนความแค้น

เซี่ยเชียนฮวันจ้องมองเขาอย่างเยาะเย้ย “ไม่ใช่ตามใจข้ามากเกินไปหรอก แต่เพราะฆ่าคนมากเกินไปมากกว่า”

“หุบปาก”

หลังมือของเซียวเย่หลันพลันปูดนูนขึ้นมา

นางยังคงนึกถึงชายผู้นั้นและเคียดแค้นเขาว่าไม่ควรฆ่าคนรักของนาง

เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของนาง เซียวเย่หลันก็รู้สึกราวกับถูกเฉือนอวัยวะภายใน เขารู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก

เขาตวาดอย่างเกรี้ยวกราด “ในเมื่อเจ้าอยากตาย ข้าก็จะทำให้เจ้าสมปรารถนา จะปล่อยให้เจ้าได้ครองคู่กับผู้อารักขานั่นในปรโลก!”

“ท่านอ๋อง!”

ทันใดนั้น เสียงตะโกนด้วยความตื่นตระหนกขององค์รักษ์เย่ซิ่นก็ดังมาจากด้านหลังเซียวเย่หลัน!

เย่ซิ่นไม่กล้าบังคับให้เซียวเย่หลันหยุดโมโห เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่งแล้วรายงาน “ท่านอ๋อง ในวังส่งคนมา ดูเหมือนว่าไทเฮาอยากให้พระชายาเข้าเฝ้าขอรับ”

เซียวเย่หลันแสดงสีหน้าเย็นชาเมื่อฟังจบ แต่สุดท้ายก็ค่อยๆ คลายมือออก

“แค่กๆ....”

เซี่ยเชียนฮวันนอนราบไปกับเก้าอี้ ในขณะที่มือยังคงถูกรอยแดงที่คอไม่หยุด

ถ้าหากเย่ซิ่นมาไม่ทัน เกรงว่าเมื่อครู่ ชายผู้นี้คงฆ่านางจริงๆ