หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 119

เซี่ยเชียนฮวันฝันร้าย

ในความฝัน นางติดอยู่ในโคลน และล้อมรอบไปด้วยเลือด มีบางคนคอยเรียกชื่อนางไม่หยุด “ฮวันฮวัน ฮวันฮวัน....”

นางสะดุ้งลืมตาตื่น หอบหายใจอย่างหนักหน่วง

“ฮวันฮวัน เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

ในดวงตาของเซี่ยเชียนฮวัน ปรากฏสีหน้าเป็นห่วงของพี่ชายนาง เซี่ยเหยียน

นางหายใจเข้าลึกๆ แล้วส่ายหน้า “ข้าไม่เป็นไร”

เซี่ยเหยียนถอนหายใจออกมา “ท่านพ่อท่านแม่เป็นห่วงเจ้ามาก ฮวันฮวัน ตอนนี้เจ้าต้องพูดความจริงกับข้า เกิดอะไรขึ้นระหว่างเจ้ากับจ้านอ๋อง”

“เดิมทีซูอวี้เออร์ไม่เป็นที่รู้จัก แต่ตอนนี้ท่านอ๋องกลับโปรดปรานนาง และอยากแต่งตั้งนางเป็นพระชายารอง แต่สตรีจากที่อโคจรเช่นนั้น จะเป็นพระชายารองของท่านอ๋องได้อย่างไร ฮ่องเต้ทรงตำหนิท่านอ๋องในเรื่องนี้ แต่ท่านอ๋องกลับยืนกรานในความคิดนี้ ซึ่งดูไม่เหมือนนิสัยของท่านเลย”

“เขาอยากยกใครเป็นพระชายารองก็ช่างเขา ข้าไม่สน” เซี่ยเชียนฮวันกล่าวเสียงเย็นชา

“เจ้าเป็นพระชายา เป็นภรรยาของเขา จะไม่สนได้เยี่ยงไร”

เซี่ยเหยียนดุ

เซี่ยเชียนฮวันกลับยิ้มเยาะ “แต่ไหนแต่ไรมา เขาก็ไม่เคยเห็นข้าเป็นภรรยา ไม่เคยเชื่อใจข้า”

“เจ้าดื้อรั้นเกินไป...”

“ท่านพี่ ท่านได้พบเฟิงเยว่อีกหรือไม่ ท่านรู้หรือไม่ว่าเหตุใดท่านพ่อถึงไล่เขาออกจากจวนอันติ้งโหว” เซี่ยเชียนฮวันพูดแทรกขึ้นมา

เซี่ยเหยียนแปลกใจเล็กน้อย “เจ้าพบเฟิงเยว่หรือ? ตอนนี้เขาอยู่ที่ใด?”

“เขา....จากไปไกลแล้ว”

เมื่อพูดถึงเฟิงเยว่ เซี่ยเชียนฮวันก็หลุบตาลง

เฟิงเยว่บุกเข้ามาในจวนอ๋องย่อมมีโทษอย่างแน่นอน แต่โทษนั้นไม่ถึงตาย ยิ่งไปกว่านั้นเขายังทำเพื่อปกป้องนาง

หลังจากฟังเซี่ยเชียนฮวันพูดจบ เซี่ยเหยียนก็คล้ายจะโล่งอก

“เขาจากไปไกลก็ดีแล้ว เจ้าคงไม่รู้ว่า ตอนที่เฟิงเยว่เมามายได้กล่าวความในใจบางอย่าง เขาบอกคนอื่นว่าเขาแอบหลงรักเจ้า ตอนที่ท่านพ่อทราบก็เกรงว่าคนอื่นจะเอาไปพูดมั่วๆ จึงไล่เขาออกไป ให้เขาไปหาทางอื่น

“จริงๆ แล้วเรื่องนี้ท่านพ่อก็ทำไม่ถูก เฟิงเยว่ภักดีต่อเรามาก หลายปีที่ผ่านมาก็ไม่เคยข้ามเส้นเลยสักครา หากไม่ใช่คราวนั้นเขาเมามายมากเกินไป คงไม่มีใครมองออกว่าเขาหลงรักเจ้า พูดตามตรงพวกเราจวนอันติ้งโหวเป็นหนี้เขา”

เซี่ยเชียนฮวันฟังสิ่งที่เซี่ยเหยียนพูดอย่างเงียบๆ

รอจนถึงพลบค่ำ เซียวเย่หลันก็กลับถึงจวน ทันใดนั้นเขาก็เห็นสาวงามยืนสองแถวอย่างเป็นระเบียบในห้องโถง ดอกไม้งามนานาชนิด ล้วนแย้มยิ้มจ้องมองเขา

“ท่านอ๋อง ท่านเสด็จกลับมาแล้ว!”

พวกนางประสานเสียงพร้อมกัน

เสียงเจื้อยแจ้วละเอียดอ่อนเช่นนี้ ทำเอาเซียวเย่หลันรู้สึกขนลุก

สีหน้าของเขาพลันอึมครึม เขาหันมาดุข้ารับใช้ที่ยืนตัวสั่นอยู่ข้างกาย “นี่มันเรื่องอะไรกัน”

“เรียนท่านอ๋อง สตรีเหล่านี้ล้วนเป็นพระชายาที่พากลับมา พวกข้ามิกล้าทำเหลวไหล” บ่าวรับใช้ชรากล่าวเสียงสั่น

“ไร้สาระ!”

เซียวเย่หลันตาลุกวาวด้วยโทสะ

กลิ่นฉุนจมูกที่ลอยอบอวลอยู่ในอากาศ ทำให้เขาแทบทนไม่ไหว ใกล้จะชักเต็มที อีกนิดเดียวก็เกือบจะจามออกมาแล้ว ได้แต่ข่มกลั้นเอาไว้

ตอนนี้เอง เซี่ยเชียนฮวันก็เดินออกมาด้วยสีหน้าซีดเซียวเหมือนคนป่วย แม้จะบอบบางแต่กลับดูดื้อรั้น นางแสะยิ้มอย่างเย็นชา “ไม่ใช่ว่าท่านอ๋องชื่นชอบสตรีแบบนี้หรือเพคะ หม่อมฉันได้รวบรวมสาวงามถึง 14 คนให้ท่านเป็นพิเศษ แต่ละนางล้วนชั้นเลิศ เชิญท่านอ๋องเพลิดเพลินอย่างช้าๆ”