หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 118

“คุณหนู ข้า...เฮ้อ ถ้าหากท่านคิดว่าเช่นนี้ดีกว่า ข้าแซ่เฟิงแม้เป็นผีก็จะคอยคุ้มครองท่าน”

เฟิงเยว่ถอนหายใจออกมา

แม้เซี่ยเชียนฮวันจะกำลังโกรธอยู่ แต่นางก็ได้ยินสิ่งผิดปกติในคำพูดของเขาด้วยเช่นกัน

เป็นผี?

ผู้อารักขาผู้นี้ หากล่อลวงนางให้หนีไปไม่สำเร็จ คงไม่ฆ่าตัวตายหรอกนะ?

“เจ้าออกจากจวนอันติ้งโหวไปนานแล้ว ไม่ว่าข้าจะเป็นเช่นไร เจ้าก็ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก ปล่อยวางเรื่องของข้าไปเสีย แล้วออกจากเมืองหลวงไปซะ ใช้ชีวิตของตัวเองให้ดี” เซี่ยเชียนฮวันกล่าวเสียงเบา

ในที่สุดนางก็หันมามองเฟิงเยว่

เฟิงเยว่หัวเราะอย่างขมขื่น เขาจ้องมองนางอย่างเงียบๆ คาดว่าอาจเป็นการกล่าวลาครั้งสุดท้าย

แต่ก่อนที่เขาจะได้พูด ประกายแสงอันเย็นเยือกพลันสว่างวูบต่อหน้าเซี่ยเชียนฮวัน!

จากนั้น โลหิตก็สาดกระเซ็นออกมา วินาทีนั้นความมืดมิดก็ถูกย้อมด้วยเลือดสีแดงสด

เซี่ยเชียนฮวันตกตะลึงจนตาค้าง นางมองเฟิงเยว่ล้มลงต่อหน้าอย่างตกใจ!

คนที่ยังมีชีวิตเมื่อครู่ พริบตาเดียวก็กลายเป็นศพเสียแล้ว

“เซียวเย่หลัน เจ้า!”

เซี่ยเชียนฮวันทั้งโมโหทั้งตกใจ นางคาดไม่ถึงเลยว่า เซียวเย่หลันจะจู่โจมอย่างกระทันหัน เขาสังหารเฟิงเยว่ต่อหน้านาง

เมื่อครู่ เขาเพิ่งแสดงด้านใจกว้างออกมา ทั้งยังบอกว่าจะปล่อยพวกเขาให้เป็นอิสระมิใช่หรือ

ชายผู้นี้เปลี่ยนสีหน้าเร็วมาก!

เซียวเย่หลันดูเหมือนจะมองออกว่าเซี่ยเชียนฮวันคิดอะไรอยู่ เขาเช็ดเลือดที่ปลายดาบแล้วกล่าวเสียงเย็นชาว่า “ในเมื่อเจ้าตัดสินใจจะเป็นพระชายาจ้านอ๋องต่อไป เพื่อศักดิ์ศรีของราชวงศ์ พ่อของเด็กในท้องเจ้าจะต้องตาย”

“เหตุใดท่านถึงคิดว่าเฟิงเยว่คือพ่อของเด็ก?? เซียวเย่หลัน ในเมื่อท่านคือเทพสงครามของต้าเซี่ย ไฉนถึงทำตัวไร้สมองเช่นนี้!”

เซี่ยเชียนฮวันโกรธจัด จนไม่ยั้งคำพูด

เซียวเย่หลันเก็บดาบเข้าฝัก ระลอกคลื่นสีดำเดือดดาลในดวงตา ก่อนจะถูกเขาควบคุม และแสดงท่าทางสงบนิ่ง

เซียวเย่หลันชะงัก ในไม่ช้าเขาก็ดึงสติกลับมาได้ แล้วตอบเสียงเย็นชา “นั่นไม่ใช่เลือดของนาง”

“ท่านอ๋อง มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...”

“เลือดของโจรนะ”

เซียวเย่หลันเหลือบมองศพของเฟิงเยว่ที่นอนจมกองเลือด สายตาค่อยๆ ฟื้นความเย็นชาขึ้นมา “เรียกคนมาทำความสะอาดซะ”

หลังพูดจบ เขาก็หันหลังเดินจากไป โดยไม่คิดตรวจสอบสถานการณ์ของเซี่ยเชียนฮวัน

ทันใดนั้น เซียวเย่หลันก็ได้ยินเสียงระโหยโรยแรงของเซี่ยเชียนฮวันดังมาจากข้างหลัง

“เสี่ยวตง...ให้คนนำเขาไปฝังให้ดี....”

เซียวเย่หลันหยุดเดินเมื่อได้ยินสิ่งนี้

มือซ้ายของเขาบีบฝักดาบแน่น จิตสังหารปะทุขึ้นมาในดวงตา ทวีความเย็นชาและลึกล้ำขึ้น