หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 139

"กรี๊ด!!"

เสียงกรีดร้องอันแหลมคมดังขึ้นจากด้านนอกประตู ทำลายความเงียบสงบนี้

จากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอันวุ่นวายดังขึ้น

"ดูเหมือนจะเกิดเรื่องขึ้น"

“......”

เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกทำตัวไม่ถูก นางเคลื่อนไหวไปมาแล้วหดตัวไปอยู่ตรงมุมของเตียง

ทางด้านของเซียวเย่หลันก็ยังไม่สร่างเมานัก เขายกมือขึ้นกุมหน้าผากกล่าวอย่างช้าๆ ว่า “คงจะเป็นฉางหย่วนป๋อพาคนไปจับตัวข้า ไม่จำเป็นต้องสนใจ"

"แต่ข้าฟังดูน้ำเสียงผิดปกติ"

เซี่ยเชียนฮวันตั้งใจฟัง

เมื่อนางรวบรวมสติขึ้นมาได้แล้วก็รู้สึกว่าเรื่องราวดูเหมือนจะมีขั้นตอนใดผิดพลาดเกิดขึ้น

"เมื่อครู่ เหตุใดเจ้าจึงมาที่ห้องของข้าแห่งนี้?" นางเอ่ยถาม

เซียวเย่หลันเต็มไปด้วยอารมณ์ความต้องการ แต่ถูกนางผลักไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จึงตอบอย่างไม่เต็มใจนักว่า "ข้าคิดว่าที่นี่ไม่มีใคร"

"แต่เมื่อเจ้าผลักประตูเข้ามาก็รู้ว่าข้างในมีคน ซ้ำยังยืนกรานจะเข้ามาให้ได้"

"ข้าได้กลิ่นหอมของยาจากตัวเจ้า"

"จมูกเจ้าดียิ่งนัก"

"......"

เซียวเย่หลันหรี่ตาลง ท่าทีดูหงุดหงิดใจ

เขาไม่อยากตอบนาง

ไม่อยากให้สตรีคนนี้รู้ว่าเขาจำกลิ่นจากร่างกายของนางได้

เซี่ยเชียนฮวันครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นกล่าวว่า "ข้ารู้แล้วว่าสิ่งใดผิดปกติไป ห้องของหลิวหรูซวี่คือห้องที่อยู่ข้างห้องเรา แต่บัดนี้เสียงที่ดังโหวกเหวกโวยวายดูห่างไกลออกไป ไม่เหมือนดังมาจากห้องด้านข้าง"

"อย่าได้สนใจว่าดังมาจากที่ใด..."

เดิมทีเซียวเย่หลันตั้งใจจะนอนหลับพักผ่อนอีกสักหน่อย แต่เซี่ยเชียนฮวันกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งออกประตูไป

เขาส่งเสียง "ชิ" ออกมา แล้วยกมือขึ้นกุมขมับเดินตามหลังเซี่ยเชียนฮวันไปช้าๆ

ที่ระเบียงมีผู้คนรุมล้อมอยู่มากมาย

ห้องที่เกิดเรื่องไม่ใช่ห้องด้านข้าง แต่ห่างออกไปอีกหนึ่งห้อง

เซี่ยเชียนฮวันเบียดเสียดฝูงชนเข้าไปด้านใน พบอันติ้งโหวและพี่ชายยืนทำสีหน้าแปลกประหลาดน่าฉงน จึงรีบโบกมือไปทางพวกเขา

"ท่านพ่อ! ท่านพี่!"

เมื่อสองพ่อลูกได้ยินน้ำเสียงของนาง จึงหันกลับมามองด้วยความประหลาดใจ

เซี่ยเชียนฮวันวิ่งเข้ามาอยู่ข้างกายทั้งสอง แล้วชะโงกศีรษะน้อยๆ มองเข้าไปในห้องด้วยทางประตูใหญ่ "เกิดอะไรขึ้น"

"อย่ามอง ไม่งามนัก" เซี่ยเหยียนปิดดวงตาของนางเอาไว้

แต่เขาไม่อาจปิดหูของนางได้

ด้วยเหตุนี้นางจึงได้ยินน้ำเสียงของสตรีดังครวญครางออกมาจากในห้อง

ดูไม่ค่อยน่าฟังเท่าไรนัก

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวว่า “เรื่องนี้ข้ารู้แล้ว การที่ลูกชายของเขายังไม่กลับไปสักที นั่นเป็นเพราะถูกเซียวเย่หลันทำให้สลบแล้วโยนไว้ในกองหญ้า อย่างไรต่อเล่า?”

อันติ้งโหวไม่รู้จะพูดอะไรดี

พวกเขาเป็นห่วงกังวลเซียวเย่หลันไปโดยเปล่าประโยชน์เอง

เซี่ยเหยียนกล่าวต่อไปว่า “เมื่อฉางหย่วนป๋อเห็นลูกชายไม่กลับมาสักที จึงได้พาพวกเราไปยังห้องเทียนจื้อหมายเลขสามเพื่อไปหาเขา แต่ในห้องนั้นก็โล่งเปล่า ขณะที่เขากำลังคิดไม่ตก ก็ได้ยินเสียงของหลิวหรูซวี่กรีดร้องดังขึ้นจากอีกห้องหนึ่ง ฉางหย่วนป๋อรีบตรงเข้าไปเตะประตู ปากของเขายังตะโกนว่าจ้านอ๋องอยู่เลย แต่เมื่อเข้าไปด้านในก็ต้องตกตะลึง เพราะชายหนุ่มผู้ที่กำลังพัวพันอยู่กับหลิวหรูซวี่ไม่ใช่จ้านอ๋อง แต่เป็นคนขับรถม้าของพวกเขาเอง"

"หึๆ " เซียวเย่หลันหรี่ตาลง เมื่อได้ยินเซี่ยเหยียนกล่าวจบ เขาก็กระตุกมุมปากยิ้มขึ้นอย่างเยาะเย้ย

เซี่ยเชียนฮวันตกตะลึง

ห้องหมายเลขสาม?

ไม่สิ มีบางอย่างผิดปกติไป

หลังจากน้าเซี่ยเดินทางจากไปแล้ว นางก็ขึ้นไปดูความเรียบร้อยอีกหนหนึ่ง

ในสมองของนางปรากฏเรื่องราวบางอย่างขึ้น

ผู้ที่เปลี่ยนป้ายเลขห้อง ไม่ใช่เพียงนางแค่คนเดียว

มีใครบางคนตั้งใจจะโยกย้ายหลิวหรูซวี่ไปไว้อีกห้องหนึ่ง แล้วค่อยทำให้คนขับรถม้าของหลิวหรูซวี่มึนงง เพื่อให้ทั้งสองมีความสัมพันธ์กัน

เซี่ยเชียนฮวันคิดได้ดังนั้นก็หันไปยังอีกห้องหนึ่ง นางใช้เท้าถีบประตูออก!

หน้าต่างสั่นไหว

ชั่ววินาทีก่อนหน้านั้นมีใครบางคนกระโดดลงไปจากหน้าต่าง!

"หยุดนะ!"