หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 140

เซี่ยเชียนฮวันรีบวิ่งไปที่ริมหน้าต่าง แต่ก็ไม่ทันที่จะจับอีกฝ่ายเอาไว้ได้

นางได้ยินเสียงเพียง "ตุ๊บ" ดูเหมือนมีอะไรบางอย่างหล่นลงมาจากร่างของคนผู้นั้น เซี่ยเชียนฮวันหยิบขึ้นมาดูพบว่าเป็นปิ่นหยกขาวลายดอกเหมย

เป็นของของซูอวี้เออร์

เป็นนางจริงด้วย!

ซูอวี้เออร์มีสหายคนสนิทมากมายอยู่ในหอเทียนเซียง นางคงจะรู้แผนการของฉางหย่วนป๋อล่วงหน้า จึงได้แอบเข้ามาที่หอเทียนเซียง ก่อนจะนำหลิวหรูซวี่ไปวางไว้บนเตียงของคนขับรถม้า ส่วนนางเองจะเข้ามาแทนที่ร่วมเสพสมอารมณ์กามกับเซียวเย่หลัน

หากตอนนี้สามารถวิ่งตามซูอวี้เออร์ไปได้ ก็จะมีหลักฐานมัดตัวแน่นหนา

ต่อให้เซียวเย่หลันโง่เขลาสักเพียงใดก็คงมองนิสัยอันชั่วร้ายของนางออกจนได้

"เขาใกล้จะตายแล้ว!"

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงตะโกนของฝูงชนดังมาจากด้านนอก

เซี่ยเชียนฮวันอดไม่ได้ที่จะลังเล

หากนางวิ่งตามซูอวี้เออร์ไป แล้วใครจะไปช่วยหลิวหรูซวี่กับคนขับรถม้าเล่า

สองชีวิตเชียว

เซี่ยเชียนฮวันกำมือเล็กน้อย นางละความพยายามจะวิ่งไล่ตามซูอวี้เออร์ หันหลังกลับไปที่ห้องของหลิวหรูซวี่

"เจ้าคิดจะทำสิ่งใด อย่าเข้ามา!"

บ่าวรับใช้ของฉางหย่วนป๋อเข้ามารั้งเซี่ยเชียนฮวันไว้ด้วยความว่องไว

เซี่ยเชียนฮวันเห็นว่าคนขับรถม้าที่ถูกรุมกระทืบแทบสิ้นลมหายใจดังนั้น จึงตะโกนขึ้นเสียงดังว่า "เซี่ยเหยียน รีบเข้ามาช่วยข้าเร็ว!"

"ข้ามาแล้ว"

เซี่ยเหยียนถือว่าใช้ได้ทีเดียว เขารีบเข้าไปช่วยน้องสาวและดึงคนรับใช้เหล่านั้นออกไป

เซี่ยเชียนฮวันพุ่งกายเข้าไปหาคนขับรถม้าเเล้วจับชีพจรดูการเต้นของหัวใจเขา

ไม่ไหว ช่วยไม่ได้แล้ว

เดิมทีคนขับรถม้าก็ถูกวางยาพิษ อีกทั้งยังถูกฉางหย่วนป๋อและคนอื่นๆ รุมทุบตีทำร้าย นางยังไม่ทันจับชีพจรเขาเสร็จ เขาก็สิ้นใจเสียก่อน

เซี่ยเชียนฮวันเงยหน้าขึ้นมองดูหลิวหรูซวี่ที่อยู่บนเตียง

"กรี๊ด...กรี๊ด..."

แม้ตอนนี้บนร่างของนางจะไม่มีชายใดกดไว้ แต่หลิวหรูซวี่ยังคงอ้าปากค้างแล้วกรีดร้องต่อไป

ทางด้านของน้าเซี่ยไม่รู้ว่าวิ่งเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร นางยืนอยู่ข้างเตียงด้วยความเป็นกังวลและทำตัวไม่ถูก อีกทั้งยังคิดอยากจะเอาผ้าห่มอุดปากของหลิวหรูซวี่เอาไว้ เพราะไม่อยากให้นางกรีดร้องออกมาเป็นที่อับอาย

"อย่านะ!"

เซี่ยเชียนฮวันรีบตะโกนร้องห้าม "นางถูกวางยาพิษ เจ้าทำเช่นนั้นนางจะรู้สึกแย่ลงกว่าเดิม!"

แต่ว่าน้าเซี่ยไม่เชื่อว่านางจะช่วยหลิวหรูซวี่จริงๆ!

"ข้าไม่ยอมให้เจ้าแตะต้องบุตรสาวของข้าเป็นอันขาด!เซี่ยเชียนฮวัน เซี่ยเหยียนและเจ้าอันติ้งโหว พวกเจ้าล้วนเสแสร้งแกล้งทำเป็นคนดี ยามปกติก็ไม่เคยยื่นมือเข้ามาช่วยข้า ในวันนี้กลับเดินทางมาดูความน่าสมเพชและหัวเราะเยาะพวกข้า!"

"เจ้าอย่าคิดว่าปีนป่ายขึ้นไปจับจ้านอ๋องได้แล้วก็จะโบยบินขึ้นสู่ฟ้า สักวันหนึ่งครอบครัวของพวกเจ้าจะต้องตายกันสิ้น!"

น้าเซี่ยชี้ไปทางเซี่ยเชียนฮวันอย่างบ้าคลั่งเสียสติ

ใบหน้าของนางดูเคียดแค้น ชี้หน้าด่าทออันติ้งโหวและเซี่ยเหยียนซึ่งยืนอยู่ปากประตู นางเอ่ยวาจาคำหยาบออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า

เซี่ยเหยียนกล่าวขึ้นด้วยความเย็นชาว่า "ท่านน้า หลายปีมานี้สิ่งที่เรายื่นมือเข้าไปช่วยพวกท่านยังไม่พอหรือ แม้แต่หนี้สินที่ติดค้างไว้ในหอเทียนเซียงของสามีท่าน พวกเราก็เป็นคนใช้คืนให้"

"เจ้าหุบปากเสีย!"

น้าเซี่ยใบหน้าแดงเรื่อ

ทางด้านของฉางหย่วนป๋อก็ไร้เรี่ยวแรงจะกล่าว ได้แต่ก้มหน้าลง เรื่องราวดำเนินมาถึงจุดนี้แล้ว ในอนาคตเขาจะเงยหน้าขึ้นมองผู้ใดในเมืองหลวงแห่งนี้ได้อีก

"พวกเจ้าอย่าได้มัวทะเลาะกัน บัดนี้พิษเข้าสู่ร่างกายของซวี่เออร์ค่อนข้างหนัก จะเสียเวลาต่อไปไม่ได้แล้ว"

เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้สนใจศักดิ์ศรีและหน้าตาของฉางหย่วนป๋อ

สิ่งที่นางสนใจเพียงอย่างเดียวในตอนนี้ก็คือผู้ป่วยที่อยู่ตรงหน้าตน!

น้าเซี่ยกัดฟันกรอด ชี้มาทางเซี่ยเชียนฮวันตะโกนด่าว่า "เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าบุตรสาวของข้าถูกวางยาพิษ หรือ...หรือเจ้าเป็นคนวางยาพิษนางเอง ใช่หรือไม่!"