หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 150

"กองทหารชื่อเลี่ยนได้ถูกส่งไปให้ท่านอ๋องน้อยตามพระราชโองการแล้ว กระหม่อมเองอายุมาก เปรียบเสมือนกับหมาแก่ที่ไร้ประโยชน์ จะให้คำแนะนำแก่ท่านได้อย่างไร!”

น้ำเสียงของอู่อันโหวดูแข็งกระด้าง ไม่มีที่ว่างไว้ให้เข้าแทรกแซงเลย

ทางด้านเซียวเย่หลัน เขาไม่ใช่คนช่างพูดจึงได้แต่นั่งนิ่งเงียบอยู่ตรงนั้น

ทำให้สถานการณ์ดูน่าอึดอัด

โชคดีเหลือเกินที่เซี่ยเชียนฮวันเดินออกมาจัดการสถานการณ์ได้พอดี นางยิ้มขึ้นกล่าวว่า "สุราและอาหารจัดเตรียมเรียบร้อยแล้วท่านโหวเชิญทางนี้เถิด"

"เหอะๆ ในครานั้นที่ข้าเอาชนะสงครามหนานจาวกลับมา ฮ่องเต้ได้จัดงานเลี้ยงให้ข้า 3 วัน 3 คืน ของสิ่งใดบ้างเล่าที่ข้าไม่เคยลิ้มลอง..."

อู่อันโหวพึมพำออกมา

ผู้คนเมื่ออายุมากขึ้นพวกเขามักจะคอยหวนระลึกถึงเรื่องเก่าๆ เขาหยิบยกเรื่องราวก่อนหน้าของตนออกมาดูถูกเหยียดหยามสิ่งที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้

ทันทีที่เดินเข้าไปในห้องด้านข้าง สีหน้าของอู่อันโหวก็เปลี่ยนไปทันที!

"นี่คือกลิ่นอะไร ช่างเปรี้ยวยิ่งนัก" เซียวเย่หลันขมวดคิ้ว

เขามองไปยังอาหารที่อยู่บนโต๊ะด้วยใบหน้าไม่รู้สึกพึงพอใจ

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวว่าจะลงมือทำอาหารด้วยตนเองเพื่อต้อนรับอู่อันโหว เขาจึงได้ไปเชิญมา แต่บัดนี้นางกลับทำอะไรกันนี่?

อาหารทั้งเขียวทั้งเหลือง มองไปก็รู้ว่าไม่อร่อย

"ของเหล่านี้จะนำมาใช้ต้อนรับแขกได้อย่างไร" เซียวเย่หลันตำหนิด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้ม "อย่าลืมเล่า ข้าบอกแล้วหากเจ้าทำผิดพลาดจะถูกลงโทษยิ่งกว่ากักบริเวณ!"

บัดนี้เขาเริ่มรู้สึกเสียใจ ไม่ควรเชื่อเซี่ยเชียนฮวันง่ายๆ

เดิมทีนางก็ไม่ใช่สตรีที่รอบรู้

เซี่ยเชียนฮวันแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินคำตำหนิของเซียวเย่หลัน นางยังคงยิ้มต้อนรับอู่อันโหวว่า "ท่านโหวเชิญนั่งเถิด ข้าได้รินสุราให้ท่านแล้ว”

นางบีบบังคับอู่อันโหวให้นั่งลง

ทางด้านของอู่อันโหว บัดนี้ยังอยู่ในความตกตะลึง เขาหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้ววางลง จ้องมองไปยังอาหารบนโต๊ะไม่รู้ว่าจะจัดการกินมันเช่นไร

แต่โชคดีที่มีคนไร้ประโยชน์เช่นนางเป็นพระชายาอ๋อง จึงทำให้นางดูเป็นแม่บ้านแม่ศรีเรือนและใจกว้างมากขึ้น

"ท่านโหวเชิญดื่มน้ำแกงสักคำรองท้องก่อนเถิดเจ้าค่ะ"

ซูอวี้เออร์รินน้ำแกงมาวางตรงหน้าอู่อันโหว ท่าทีของนางดูนอบน้อมว่าง่าย

ราวกับว่าตนเป็นพระชายาอ๋องคนที่สองแห่งจวนอ๋องนี้

ทันใดนั้น

อู่อันโหวก็ชักสีหน้า กล่าวด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้มว่า "ท่านอ๋องน้อย ได้โปรดอภัย ข้าไม่อยากกินแล้ว"

ซูอวี้เออร์ไม่เข้าใจ นางยิ้มอย่างอ่อนโยนเป็นกันเกลี้ยกล่อมว่า "เดิมทีพระชายาอ๋องก็ไม่มีฝีมือด้านการทำอาหารเท่าไรนัก หากท่านไม่อยากรับประทานล่ะก็ เก็บอาหารของนางไปก็ย่อมได้ ประเดี๋ยวอวี้เออร์จะทำให้ท่านใหม่"

“เจ้าอย่าได้คิดเองเออเอง ข้าหมายความว่าไม่อยากกินอาหารที่เจ้าทำ!"

อู่อันโหวหน้าขึ้นจ้องมองไปที่ซูอวี้เออร์ตาเขม็ง!!