หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 151

“อะไรนะเจ้าคะ?..."

ซูอวี้เออร์ตกตะลึง

นางคิดไม่ถึงว่าคำพูดเมื่อครู่นี้ อู่อันโหวจะพูดกับตน!

เป็นไปได้อย่างไรกัน?

ต้องเกิดอะไรผิดพลาดขึ้นแน่ๆ!

ซูอวี้เออร์ทำสีหน้าน่าสงสารแล้วกระซิบเบาๆ ว่า "สมุนไพรถ้วยนี้ ข้าน้อยต้มอยู่นานถึง 10 ชั่วโมง ประกอบไปด้วยกระดูกกว้าง ดอกถั่งเช่าและโสม เป็นอาหารบำรุงสำหรับผู้สูงวัยที่ดียิ่งนัก ข้าน้อยจัดเตรียมไว้ให้ท่านโดยเฉพาะ”

เซียวเย่หลันได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย เขาเห็นด้วยกับคำพูดของซูอวี้เออร์และรับรู้ถึงความตั้งใจของนาง

แต่ทว่า อู่อันโหวกลับไม่สนใจ!

สีหน้าของชายชราโมโหราวกับถูกใครทำให้ขุ่นเคืองใจมาช้านาน “แม้ข้าจะอายุมากแล้ว แต่สุขภาพร่างกายก็ยังแข็งแรงดี ไม่จำเป็นต้องคอยดื่มสมุนไพรบำรุงร่างกายดั่งคนป่วย! สมุนไพรนี้เจ้าเก็บเอาไว้ให้ผู้แก่ชราหรือพิกลพิการดื่มเถิด!"

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ซูอวี้เออร์จึงเข้าใจว่านางเอาอกเอาใจผิดจุดเสียแล้ว! อู่อันโหวไม่ชื่นชอบให้คนอื่นปฏิบัติต่อตนเหมือนว่าเขาแก่ชรา!

นางจึงรีบเก็บสมุนไพรถ้วยนั้นแล้วกล่าวขอโทษ "ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าน้อยไม่ครุ่นคิดให้รอบคอบ ข้าน้อยจะไปทำให้ใหม่บัดเดี๋ยวนี้"

"เจ้าไม่จำเป็นต้องกลับมาอีก ข้าไม่มีความสนใจในอาหารที่อนุภรรยาเช่นเจ้าจัดเตรียม" อู่อันโหวกล่าวขึ้นอย่างเย็นชา

ประโยคนี้เป็นการดูหมิ่นซูอวี้เออร์ยิ่งนัก

สีหน้าของนางเปลี่ยนไปทันที

แม้ซูอวี้เออร์จะไม่มีสถานะตัวตนใดในจวนอ๋อง ไม่ใช่แม้กระทั่งรองพระชายา แต่ด้วยความรักใคร่โปรดปรานที่เซียวเย่หลันมีให้นาง ตามปกติแล้วใครก็ตามที่พบเจอจะเรียกนางว่า "แม่นางซู” ไม่มีใครกล้าปฏิบัติต่อนางด้วยท่าทีอันเหยียดหยามเช่นนี้

คิดไม่ถึงว่าชายชราหนังเหี่ยวย่นนิสัยดุดันคนนี้ จะกล้าตบหน้านางต่อหน้าผู้คนมากมาย!

ซูอวี้เออร์ไม่กล้ากระทำการบุ่มบ่าม ดังนั้นจึงหันไปมองทางเซียวเย่หลันด้วยน้ำตาคลอเบ้า สะอึกสะอื้นว่า "ท่านอ๋องเพคะ..."

"เอาเถอะ เจ้ากลับไปก่อน” เซียวเย่หลันถอนหายใจออกมา

"แต่ว่า..."

"ปฏิบัติต่อผู้อื่นด้วยมายาหญิง น่ารังเกียจ!"

อู่อันโหวกล่าวขึ้นอีกครั้งด้วยท่าทีอันเย็นชา

เซียวเย่หลันไม่เคยลิ้มรสอาหารหนานจาวมาก่อน เขาอดไม่ได้ที่จะหยิบตะเกียบขึ้นมาลองชิม "มองไปช่างแปลกประหลาดตา คาดไม่ถึงว่ารสชาติดี"

"แท้จริงแล้วหม่อมฉันไม่เคยเดินทางไปหนานจาว เคยเพียงอ่านหนังสือเกี่ยวกับวัฒนธรรมท้องถิ่นที่นั่นบ้าง จึงลองทำออกมาด้วยตนเอง ไม่ทราบว่ารสชาติจะเป็นไปตามต้นตำรับหรือไม่ ขอท่านโหวได้โปรดลิ้มลอง ในคราวนั้นที่ท่านพิชิตหนานจาวได้ คาดว่าคงเคยลิ้มรสอาหารประจำถิ่นมากมาย" เซี่ยเชียนฮวันยิ้มแล้วกล่าวขึ้น

อู่อันโหวยกมือขึ้นลูบเคราของตนแล้วพยักหน้า เขาจิบสุราเข้าไปอีกหนึ่งก่อนจะหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหาร

ที่แท้ก่อนหน้านี้ที่เขาจับตะเกียบแต่ไม่ได้ลงมือสักที นั่นไม่ใช่เพราะเขารู้สึกว่ามันแย่ แต่เป็นเพราะประหลาดใจ ไม่รู้จะกินอะไรก่อนดี

"ไม่เลวทีเดียว! รสชาติเดียวกับที่ข้าเคยลิ้มลองในหนานจาวเมื่อ 30 ปีก่อน เฮ้อ ช่างชวนให้คิดถึงเหลือเกิน..." อู่อันโหวยิ้มขึ้นและถอนหายใจออกมาในเวลาเดียวกัน

อาหารมื้อนี้ทำให้เขาหวนนึกถึงช่วงเวลาอันรุ่งโรจน์ที่สุดในอาชีพทหารของตน

เซี่ยเชียนฮวันจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก "หากท่านโหวชื่นชอบ ได้โปรดทานให้เยอะๆ เถิด"

หลังจากที่นางได้อ่านหนังสือเหล่านั้น ก็จินตนาการว่าอาหารของหนานจาวน่าจะเป็นจำพวกแกงกะหรี่ น้ำซุปเปรี้ยวเผ็ด อาหารทะเลทำนองนั้น จึงได้ใช้วิธีการทำอาหารที่ใกล้เคียงกันออกมา

ตอนแรกนางก็ไม่แน่ใจนักว่ารสชาติถูกต้องหรือไม่ แต่เมื่อเห็นท่าทีของอู่อันโหว นางจึงรู้ว่านางเดาถูกแล้ว

และบัดนี้ผู้ที่อับอายที่สุดจึงกลายเป็นซูอวี้เออร์...