หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 153

"เอ่อ ข้า..."

เซียวเย่หลันเป็นคนไม่ชอบโกหก แต่เมื่อถูกอู่อันโหวเอ่ยถามเช่นนี้เขาก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี

โชคดีที่เซี่ยเชียนฮวันเข้ามาแก้สถานการณ์ไว้ได้

"ท่านโหวเป็นผู้มีประสบการณ์อยู่ในกองทัพนานหลายสิบปี หากไม่มีท่าน หนานจาวจะยอมส่งส่วยแก่เราทุกปีได้อย่างไร?"

"ท่านอ๋องของเรา แม้จะเป็นที่น่าเกรงขามในสงครามซีเหลียง แต่ถึงกระนั้นประสบการณ์ของเขาก็ไม่เท่าท่าน การฝึกทหาร กลยุทธ์การโจมตีและป้องกัน สิ่งเหล่านี้ล้วนต้องขอคำแนะนำจากท่าน ดังนั้นจึงเหมาะสมยิ่งนักหากท่านจะขึ้นมาเป็นหัวหน้าฝึกทหาร"

เมื่อถูกเซี่ยเชียนฮวันเอ่ยชมยกยอเช่นนี้ อู่อันโหวก็รู้สึกสดชื่นยิ้มแย้ม หัวเราะแล้วพยักหน้า

เขาโบกมือขึ้นกล่าวว่า "ขอบใจท่านอ๋องยิ่งนักที่ให้ความสำคัญกับคนชราเช่นข้า การอุทิศตนช่วยเหลือประเทศและต้าเซี่ยเป็นหน้าที่ของขุนนางที่ควรกระทำอยู่แล้ว เพียงแค่ฮ่องเต้และท่านอ๋องกล่าวมาประโยคเดียว ตัวข้าจะไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน"

"เช่นนั้นข้าขอดื่มแสดงความยินดีกับท่านโหว"

เซียวเย่หลันทำได้เพียงยกแก้วขึ้นตามน้ำ

จากนั้นอู่อันโหวก็เปลี่ยนทัศนคติไปจากเมื่อครู่ เขาร่วมกินดื่มกับเซียวเย่หลันอย่างมีความสุข

ทั้งสองดื่มกันจนกระทั่งในค่ำคืนมาถึง เมื่อท้องฟ้ามืดลงจึงได้สั่งให้คนพยุงอู่อันโหวที่เดิมสุราจนเมามายขึ้นรถม้ากลับจวนไป

เซียวเย่หลันยืนอยู่ที่หน้าประตู หลังเห็นรถม้าหายลับตาไปแล้ว ในที่สุดโอกาสที่เขาจะจัดการเซี่ยเชียนฮวันก็มาถึง สายตามองจ้องไปยังเซี่ยเชียนฮวันที่อยู่ด้านข้าง "ผู้ใดสั่งให้เจ้าทำตามอำเภอใจ? ในค่ายทหารหาได้มีตำแหน่งหัวหน้าผู้ฝึกดังที่เจ้าว่า!"

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มขึ้นด้วยท่าทางอันไร้เดียงสา "หากไม่มี เจ้าก็ไปทูลเสด็จพ่อให้แต่งตั้งขึ้นสิ"

"ไม่ง่ายดั่งที่เจ้าคิด เรื่องนี้จำเป็นต้องได้รับการตัดสินใจโดยเสนาบดีฝ่ายบริหารเสียก่อน และตอนนี้องค์ชายรองเริ่มหวาดกลัวข้าแล้ว เขาต้องเข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้อย่างแน่นอน" เซียวเย่หลันขมวดคิ้วเข้าหากัน

"ก็ไม่เห็นเป็นอย่างไร เพราะวันนี้เจ้าได้พูดออกไปแล้ว หากมีคนเข้ามาขัดขวาง เจ้าแค่พยายามโต้เถียงยามประชุมราชสำนัก เมื่ออู่อันโหวเห็นเช่นนั้นเขาก็จะรู้สึกใกล้ชิดสนิทสนมกับเจ้ามากขึ้น ถึงอย่างไรก็ได้ผลเหมือนกัน"

"เช่นนั้น..."

ชั่วพริบตานี้ เซียวเย่หลันรู้สึกได้ถึงรอยยิ้มซึ่งหาดูได้ยากของสตรีผู้นี้ ทำให้เขาเหม่อลอยไปชั่วขณะ

เซี่ยเชียนฮวันพยักหน้าเล็กน้อยด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าของนางดูเกียจคร้านเล็กน้อยแต่ก็น่ารักดั่งตุ๊กตารูปปั้น "มองไปแล้ว ท่านอู่อันโหวอาจจะดูน่าเกรงขาม แต่ในใจของเขาเป็นกังวลยิ่งนัก!"

"เขารู้ดีว่าบุตรหลายในตระกูลของตนไม่อาจฝากความหวังไว้ได้อย่างแน่นอน หากส่งมอบอำนาจกองทหารชื่อเลี่ยนในมือไป ทางราชสำนักเขาอาจจะกลายเป็นเพียงชายคนหนึ่งที่ไร้ประโยชน์ และอยู่คอยรับบำเหน็จบำนาญไปวันๆ

"สำหรับท่านเจวี๋ยและคนอื่นๆ ชีวิตเช่นนี้อาจไม่ได้ดูผิดปกติไป แต่สำหรับอู่อันโหวนั้นไม่เหมือนกัน เขามีความหยิ่งผยองไม่อาจยอมรับได้ว่าตนไร้ค่า ดังนั้นเจ้าเพียงแค่ให้คุณค่าต่อเขาสักเล็กน้อย รู้ว่าเขายังคงมีความสำคัญในราชสำนัก"

เมื่อได้ยินคำอธิบายจากเซี่ยเชียนฮวัน ในที่สุดเซียวเย่หลันก็รู้แจ้ง!

นอกจากความตกตะลึงแล้ว เขาก็รู้สึกประหลาดใจอีกด้วย สายตาที่มองไปทางเซี่ยเชียนฮวันแสดงถึงการชื่นชมในความสามารถของนางมากกว่าคนธรรมดาทั่วไปหลายเท่า...