หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 169

สีหน้าของทุกคนมองไปยังฮ่องเต้ด้วยความหวาดกลัว พวกเขาแทบไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

หมิงเฟยยอมรับอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้

เหนือความคาดหมายของทุกคน

"หมิงเฟย ตามปกติแล้วที่เจ้าสร้างปัญหาเล็กๆ น้อยๆ ข้าก็ได้แต่หลับตาข้างหนึ่งมาโดยตลอด ปล่อยให้เจ้ากระทำไปตามอำเภอใจ ในวันนี้เจ้ากลับกล้ามากขึ้นเรื่อยๆ วางยาพิษได้แม้แต่กับฮองเฮา ในอนาคตเจ้าของลงมือกับข้าสินะ?"

ฮ่องเต้ไม่ได้โมโหอย่างที่ทุกคนคิด เขาตรัสถามหมิงเฟยด้วยท่าทีอันใจเย็น

แต่ยิ่งเป็นเช่นนั้นทุกคนก็ยิ่งหวาดกลัว

หมิงเฟยเงยหน้าขึ้น มองไปยังฮองเฮาซึ่งนอนอยู่บนเตียงด้วยความเฉยเมยเช่นกัน "อาจเป็นเพราะฮองเฮาใช้ชีวิตอย่างสุขสบายจนเกินไป เรื่องเล็กน้อยเพียงเท่านี้ก็ทนไม่ได้ ทำเอาเสียทุกคนต้องเดือดร้อนตื่นตระหนกตกใจ"

"บังอาจ!” ฮ่องเต้ทรงตะโกนขึ้น "เจ้ากล้าเรียกสิ่งนี้ว่าเรื่องเล็กน้อย?"

"ข้าเพียงใช้องุ่นเน่าเล็กน้อยมาทำเป็นสุรา เมื่อดื่มเข้าไปอย่างมากก็ท้องเสียเพียงไม่กี่ครั้ง เหตุใดถึงกับต้องล้มหมอนนอนเสื่อ?"

หมิงเฟยดูดื้อรั้น แววตาแห่งความสงสัยปรากฏขึ้น

เมื่อเซี่ยเชียนฮวันเห็นท่าทีอันแข็งแกร่งของหมิงเฟย ชั่วพริบตานั้นนางรู้สึกว่าช่างคล้ายกับตนเหลือเกิน

นางอดไม่ได้ที่จะแอบมองเซียวเย่หลัน

ช่างบังเอิญเหลือเกิน เซียวเย่หลันก็เหลือบมองนางเช่นกัน

ไม่รู้ว่าเขามีความคิดเช่นนั้นด้วยหรือไม่

"เจ้าคิดว่าการที่ฮองเฮาล้มหมอนนอนเสื่ออยู่เช่นนี้ เป็นเพียงเพราะถ่ายท้องหรือ" ฮ่องเต้ขมวดคิ้วเข้าหากัน

"มิใช่หรือ?"

บัดนี้หมิงเฟยตระหนักได้ถึงบางอย่างที่ผิดปกติไป

ดูเหมือนเกิดปัญหาขึ้นเสียแล้ว

แววตาขององค์รัชทายาทดูโกรธแค้นอย่างเห็นได้ชัด ราวกับว่านางไม่ได้ถวายสุราองุ่นที่เน่าเสียให้กับฮองเฮาอย่างเดียว แต่เป็นยาพิษ

"เหตุใดพวกเจ้าจึงมองข้าด้วยสายตาเช่นนั้น? ในแววตาของฮองเฮาไร้ความเมตตา เดี๋ยวก็ให้ข้าไปกลั่นสุรา เดี๋ยวก็ให้ข้าไปตัดเสื้อผ้า ใช่ข้าราวกับบ่าวรับใช้ บัดนี้ยังได้พยายามดึงนางเข้ามาเป็นพรรคพวก ต้องการให้บุตรชายของข้าทำประโยชน์แก่นาง!"

หมิงเฟยมีอาการทางประสาทโดยทั่วไป นางมีความรู้สึกที่อ่อนแอบอบบาง กระทำการใดมักเกิดปัญหาได้ง่าย และชอบตีโพยตีพาย

เมื่อนางเชื่อสิ่งใดแล้ว ต่อให้คนอื่นใช้เหตุผลอธิบายนางก็ไม่ยอมรับฟัง

"เอาเถอะ เจ้าไม่จำเป็นต้องบรรยายความเกลียดแค้นต่อฮองเฮาอีกต่อไป" ฮ่องเต้เคาะไปที่เตียงหงส์เบาๆ "หมิงเยว่จู เจ้าดูสุราขวดนี้เถิด เจ้าไม่ได้ใส่สิ่งผิดปกติลงไปจริงงั้นหรือ?"

"ข้าเปล่า"

นางกัดฟันกรอด

แม้นางจะดูขมขื่นและขุ่นเคืองใจ แต่เมื่อสถานการณ์ผิดปกติไปเช่นนี้ แววตาแห่งความสงสัยก็ปรากฏขึ้นเช่นกัน

ฮ่องเต้มองไปทางเซี่ยเชียนฮวันกล่าวด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้มว่า "เมื่อครู่เจ้ากล่าวไว้อย่างชัดเจนว่ามีคนใส่ยาพิษลงไปในสุรา บัดนี้ข้าขอเอ่ยถามเจ้าอีกครั้ง ในสุรานี้มีพิษหรือไม่"

บัดนี้ทุกคน เงียบกริบไม่กล้าส่งเสียงใดออกมา รอฟังเพียงคำตอบจากเซี่ยเชียนฮวัน

บรรยากาศ ณ ตอนนี้เงียบเป็นเป่าสาก

เซี่ยเชียนฮวันหรี่ตาลงเล็กน้อยกล่าวด้วยท่าทีจริงจังว่า "มีพิษร้ายแรงเพคะ”