หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 170

"ครุ่นคิดให้ดีก่อนแล้วค่อยตอบ”

ในที่สุดเซียวเย่หลันก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาเดินเข้าไปบีบข้อมือของเซี่ยเชียนฮวันไว้แน่น

เซี่ยเชียนฮวันถูกเขาบีบเช่นนั้นจนรู้สึกเจ็บ

แต่นางยังคงเงยหน้าขึ้นกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ข้าบอกแล้วว่ามีพิษ"

"เจ้า เจ้าโกหก! สุรานี้ข้ากลั่นเองกับมือ จะมีพิษได้อย่างไร? เป็นเพราะเจ้าโกรธเกลียดแค้นข้าจึงต้องการใส่ร้ายข้าใช่หรือไม่!”

หมิงเฟยขาดการควบคุมตนเองอีกครั้ง

นางไม่สนใจสิ่งใดแล้ววิ่งตรงเข้าไปทางเซี่ยเชียนฮวันด้วยใบหน้าอันดุร้าย

"จับนาง "

ฮ่องเต้ส่งสายตา องครักษ์รอบข้างตระหนักได้ทันทีจึงเข้าไปจับนางเอาไว้

"ข้าไม่ได้วางยาพิษ ข้าไม่ได้เป็นคนทำ!" หมิงเฟยพยายามดิ้นรน

"หมิงเฟยเหนียงเหนียง ได้โปรดนำถอนพิษให้พวกเราเถอะ ก่อนหน้านี้หากมีสิ่งใดที่เสด็จแม่ทำให้ท่านต้องขุ่นเคืองใจได้โปรดกล่าวออกมา ทูลต่อเสด็จพ่อก็ย่อมได้ เหตุใดจึงต้องเอาชีวิตนาง!"

องค์รัชทายาทร้อนรนใจยิ่งนัก เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหมิงเฟยแต่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้สตรีผู้เสียสติคนนี้มาก จึงเดินกลับมาที่เดิม

แววตาของหมิงเฟยเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง "ข้าไม่มียาพิษ! หากฮองเฮาถูกวางยาพิษจริง ผู้ที่กระทำคือคนอื่น ไม่เกี่ยวข้องกับสุราของข้า พวกเจ้าช่างโง่เง่ายิ่งนัก เชื่อได้แม้กระทั่งคำพูดของเด็กสาวโง่เขลาเพียงคนเดียว!"

"ตบปากนาง "

ฮ่องเต้กำชับเบาๆ

เหอกงกงเดินตรงเข้าไปยกมือขึ้น หลังจากควบคุมแรงที่มือได้แล้วก็ตบลงไปบนใบหน้าของหมิงเฟยหลายครั้งเสียงดังสนั่น

หากฮ่องเต้ยังไม่ได้รับสั่งให้หยุด เขาก็ไม่กล้าหยุด

หลังจากนั้นไม่นานใบหน้าอันบอบบางของหมิงเฟยก็บวมแดง

เซี่ยเชียนฮวันเห็นฉากนี้ก็ทนไม่ได้อีกต่อไป นางลังเลเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า

"หมิงเฟยมีปัญหาทางด้านจิตใจ เรา..."

"ในโลกนี้มีผู้ป่วยทางจิตมากมาย เชียนฮวัน"

ทันใดนั้นน้ำเสียงของพระชายาองค์รัชทายาทก็ปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของเซี่ยเชียนฮวันอย่างนุ่มนวล

เซี่ยเชียนฮวันรู้ดีว่าพระชายาองค์รัชทายาทกำลังเอ่ยเตือนนางว่าอย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องวังหลังมากเกินไป

"พอได้ "

ฮ่องเต้ยกพระหัตถ์ขึ้นเป็นการส่งสัญญาณ

เหอกงกงถอนหายใจออกมาแล้วหยุดตบหมิงเฟย

ตบนี้เข้าควบคุมเรี่ยวแรงได้ดีมาก ตบเสียงดังฟังชัดให้ฮ่องเต้พอพระทัย แต่ก็ไม่ได้รุนแรงมากจนเกินไป

หากเขาตั้งใจลงโทษล่ะก็ เกรงว่าบัดนี้หมิงเฟยคงจะเลือดกบปาก

แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้น เหอกงกงก็สัมผัสได้ถึงแววตาอันดุร้ายที่มองมาของเซียวเย่หลันทำให้เขาหนาวสั่นไปทั้งตัว!

"กุมตัวหมิงเฟยไปที่สำนักคุมประพฤติก่อน และอย่าให้อาหารหรือน้ำแก่นาง"

ประโยคสั้นๆ ธรรมดานี้ทำให้หมิงเฟยหน้าซีด

นางมองไปทางเซี่ยเชียนฮวันแล้วยิ้มอย่างโหดเหี้ยมว่า "ดี...ดียิ่งนัก เจ้ามันตัวซวย ต้องการแก้แค้นข้ามิใช่หรือ? บัดนี้เจ้าทำสำเร็จแล้ว..."

ผู้ที่เข้าไปในสำนักคุมประพฤติไม่ว่าองค์ชาย องค์หญิงหรือขุนนางชั้นสูง ผู้ที่มีชีวิตออกมาได้น้อยจนนับนิ้วได้

ประโยคนี้ของฮ่องเต้ ไม่ต่างอันใดกับการประหารชีวิตหมิงเฟยเลย