หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 175

“ในเมื่อองค์หญิงแปดพูดเช่นนี้ งั้นข้าจะหยุดช่วย แต่องค์หญิงแปดต้องจำไว้ว่าจะต้องหาหมอมารักษาฮองเฮาให้ได้ภายในสองสามวัน มิฉะนั้นจะสายเกินไป”

เซี่ยเชียนฮวันตอบอย่างเย็นชา

นางเดินไปยืนตรงปลายแถวข้างองค์ชายเก้า สองมือไพล่หลังไม่มองใคร

“เจ้า! ในเมื่อเสด็จพ่อทรงมีรับสั่ง เจ้าจะขัดคำสั่งได้อย่างไร?”

เซียวหมิงเซียนไม่คิดว่าเซี่ยเชียนฮวันจะวางมือเพียงเพราะนางพูดไม่กี่คำ จึงกระทืบเท้าด้วยความโมโห

เซี่ยเชียนฮวันหันหน้าไปที่นอกห้องโถง “องค์หญิงแปดคิดว่าข้าไร้ประโยชน์ แล้วข้าจะกล้าแสดงทักษะเล็กๆ น้อยๆ ของตัวเองได้อย่างไร”

“เซี่ยเชียนฮวัน เจ้ากล้าเกินไปแล้ว!”

ดวงตาเม็ดซิ่งของเซียวหมิงเซียนถลึงมองอย่างเกรี้ยวกราด

นางอายุยังน้อย อีกทั้งพระมารดายังเป็นสนมคนโปรด คำพูดคำจาหรือการกระทำล้วนไม่เคยมีขอบเขต

แต่ครั้งนี้ที่นางพูดให้เซี่ยเชียนฮวันต้องอับอาย กลับทำให้คนอื่นๆ พากันขมวดคิ้ว เผยแววตาละเอียดอ่อน ในใจคิดว่า อีกเดี๋ยวองค์หญิงแปดคงจะถูกฮ่องเต้ตำหนิอย่างแน่นอน

แต่ที่ทำให้ทุกคนคาดไม่ถึงคือ ไม่ทันทีที่ฮ่องเต้จะเอ่ยปากพูด องค์ชายรองกลับเป็นคนแรกที่ดุน้องสาวด้วยใบหน้าอึมครึม!

“กลับไปซุ่ยผิงซวนซะ อย่าอยู่ที่นี่ให้อับอายขายหน้า!”

“เสด็จพี่...”

เซียวหมิงเซียนตกตะลึง น้ำตาเท่าเม็ดถั่วพลันพรั่งพรูออกมา

นางเป็นน้องสาวฝาแฝดขององค์ชายรอง และทั้งคู่ก็เป็นบุตรที่เฉิงกุ้ยเฟยให้กำเนิด

ไม่ว่าจะเป็นเพราะสายสัมพันธ์พี่น้อง หรือเพราะผลประโยชน์ผูกมัด แต่ต่อหน้าคนอื่น องค์ชายรองมักแสดงท่าทีปกป้องนางเสมอ

แต่วันนี้องค์ชายรองกลับดุนางเพื่อเซี่ยเชียนฮวัน…

“ได้ ข้าจะไป!”

เซียวหมิงเซียนทูลลาฮ่องเต้ด้วยสีหน้าอดสู ก่อนถลึงมองเซี่ยเชียนฮวันอย่างอาฆาต แล้ววิ่งออกจากวังเฟิงหลิง

องค์ชายรองก้าวเท้าออกมาโค้งคำนับฮ่องเต้ “เจ้าแปดถูกลูกที่เป็นพี่ชายคอยตามใจ วันนี้ลูกจะสอนมารยาทให้กับนาง ขอเสด็จพ่อทรงอภัยให้นางด้วย”

“ตกลง กลับไปให้มารดาเจ้าอบรมนางให้ดี”

ฮ่องเต้สะบัดมืออย่างเกียจคร้าน

เซี่ยเชียนฮวันฉวยโอกาสเอนกายไปข้างหน้า ลอบมองอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง

องค์ชายรองปกปิดอารมณ์ผิดปรกติของตัวเองได้สำเร็จ แต่หลี่จิ้งหย่าที่ยืนอยู่ด้านหลังเขากลับหลบหน้าหลบตา ในดวงตาเต็มไปด้วยความวิตกกังวลที่ยากจะเพิกเฉย

หรือเรื่องวางยาพิษของฮองเฮา จะเกี่ยวข้องกับพวกเขาสามีภรรยา...

เซี่ยเชียนฮวันเห็นอะไรบางอย่าง แต่มิกล่าวออกมา

เพราะนางเชื่อว่า นางมองเห็นช่องโหว่แล้ว และแน่นอนว่ามันไม่รอดพ้นไปจากสายตาของจิ้งจอกเฒ่าอย่างฮ่องเต้เช่นกัน

“เสด็จพี่พูดอะไรนะเจ้าคะ?”

เซี่ยเชียนฮวันเลิกคิ้ว

องค์ชายรองหัวเราะและอธิบายว่า “น้องสะใภ้อย่าเข้าใจผิด ข้าหมายความว่าฮองเฮาทรงปกครองวังอย่างเข้มงวด อีกทั้งหมิงเฟยก็ไม่ได้รับอนุญาตให้มีสิ่งของอันตรายอยู่ใกล้ตัว แล้วนางจะมียาพิษได้อย่างไร?”

“ในฐานะหมอข้าสามารถบอกเสด็จพี่ได้ว่า แม้ยาบางชนิดจะไม่ถือว่าเป็นยาพิษ แต่บางคนสามารถกินได้ และบางคนก็กินไม่ได้ เมื่อกินเข้าไปแล้วก็จะเกิดอาการแพ้ขึ้นมา ซึ่งในกรณีที่ร้ายแรงที่สุดคืออาจเป็นอันตรายถึงแก่ชีวิต”

เซี่ยเชียนฮวันเผยแพร่ความรู้ทางการแพทย์สมัยใหม่ให้กับองค์ชายรองอย่าง “ใจดี”

แนวคิดเรื่องโรคภูมิแพ้นั้นเป็นสิ่งที่องค์ชายรองไม่เคยได้ยินมันมาก่อน แต่เซี่ยเชียนฮวันพูดอย่างจริงจัง ซึ่งทำให้เขาตะลึงไปพักหนึ่ง

“เสด็จพี่ ข้าขอตัวก่อน”

เซี่ยเชียนฮวันไม่พูดอะไรมาก นางยิ้มน้อยๆ ให้กับองค์ชายรองแล้วเดินจากไป

นางเดินไปตามระเบียงทางเดินได้สักพัก

ทันใดนั้นนางก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างจึงหยุดเดินขึ้นมา

“พระชายาจ้านอ๋อง ตอนนี้เจ้าตกอยู่ในอันตรายจริงๆ แล้ว”

ตอนนั้นเองเสียงหยอกล้อของชายผู้หนึ่งดังมาจากด้านหลังหินจำลอง

มันเป็นเสียงของมือสังหารสวมหน้ากากที่ลักพาตัวนางในตอนแรก!