หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 184

“ที่แท้ก็เป็นเหอกงกง”

เซี่ยเชียนฮวันได้ยินว่ากงกงจากในวังอัญเชิญราชโองการมา จึงรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อมารับราชโองการที่ลานด้านหน้า

เหอกงกงโค้งคํานับด้วยรอยยิ้ม “ความจริงแล้วพระชายาสามารถทานอาหารเช้าก่อนได้ บ่าวเฒ่าสามารถอยู่ที่นี่ได้อีกสักพัก”

“ทำเช่นนั้นได้อย่างไร กงกงเดินทางจากวังมาไกล คงจะเหนื่อยมาก”

เซี่ยเชียนฮวันพูดจาสุภาพ ขณะกวาดสายตามองผู้คนรอบกาย

เซียวเย่หลันยืนเกียจคร้านอยู่เงียบๆ ข้างนาง

แสงแดดส่องลงมาตามชายคา สะท้อนโครงหน้าที่เคร่งขรึมของเขา ทำให้กลิ่นอายอันชั่วร้ายที่มีมาแต่กำเนิดราวกับอ่อนแอลง และดูสุขุมเยือกเย็นขึ้น

เขาเหมือนจะสังเกตเห็นถึงการจ้องมองของเซี่ยเชียนฮวัน จึงหันหน้ามา แววตาเย็นชาไร้อารมณ์ ดูมีสมาธิเป็นพิเศษ

ทันใดนั้น เซี่ยเชียนฮวันก็พลันตะลึงงันขึ้นมา

บางครั้งนางกับเซียวเย่หลันก็เกลียดชังกัน เอือมระอาซึ่งกันและกัน แต่ในบางครั้งต่างฝ่ายต่างก็ยื่นมือมาช่วยเหลือกัน และเดินมาถึงจุดนี้ได้ในฐานะสามีภรรยาในนามโดยไม่รู้ตัว...

“อะแฮ่ม”

ซูอวี้เออร์กระแอมไอเล็กน้อยเพื่อขัดจังหวะความคิดของเซี่ยเชียนฮวัน

นางเปิดปาก ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วกล่าวกระตุ้นว่า “พระชายารีบคุกเข่ารับราชโองการเถอะเจ้าค่ะ กงกงยืนอยู่ตรงนั้นมานานแล้วจะไม่เหนื่อยได้อย่างไร”

เหอกงกงเหลือบมองนางแวบหนึ่ง หัวเราะแล้วกล่าวว่ามิได้ จากนั้นก็คลี่ราชโองการในมือออก

“พระชายาจ้านอ๋องรับราชโองการ”

เซี่ยเชียนฮวันคุกเข่าทันที

ซูอวี้เออร์สบตาสาวใช้ข้างๆ มุมปากกระตุกยิ้มอย่างดูถูก และเตรียมดูการแสดงดีดี

“พระชายาจ้านอ๋องเฉลียวฉลาด มีความสามารถ ข้าจดจำผลงานในการรักษาฮองเฮา รวมถึงจับกุมผู้ร้ายวางยาพิษได้ จึงขอมอบรางวัลพิเศษให้ดังนี้ ฟักทองหนึ่งกล่อง แพรต่วนพันผืน ปะการังหยกขาวหนึ่งอัน ไข่มุกหยกสิบเส้น...”

ต่อจากนั้นก็เป็นการประกาศรายชื่อสมบัติจำนวนมาก ทำให้ซูอวี้เออร์ที่ได้ยินถึงกับยืนอึ้งเป็นไก่ไม้

เปลือกตานางอดกระตุกยิบๆ ไม่ได้ นางจ้องมองเหอกงกงด้วยแววตางุนงง!

มันผิดพลาดตรงไหนกัน!

ในขณะที่เหอกงกงประกาศรางวัลอยู่นั้น ก็มีคนกลุ่มหนึ่งทยอยยกข้าวของจากด้านนอกเข้ามา เพชรนิลจินดาส่องประกายละลานตา เห็นได้ชัดว่าเป็นสมบัติที่เขียนไว้ในราชโองการ ซึ่งทำให้ผู้คนตื่นตาตื่นใจกับสิ่งเหล่านี้

แม้แต่ของก็ถูกส่งมา แสดงว่าราชโองการนี้ไม่ได้ผิดพลาด

เซี่ยเชียนฮวัน ไม่เพียงแต่ไม่ถูกปลดจากตำแหน่งพระชายา แต่ยังได้รับรางวัลพระราชทานอีกครั้ง!

ซูอวี้เออร์โกรธจัดจนเล็บจิกเข้าเข้าไปในเนื้อ เซี่ยเชียนฮวันก้าวไปข้างหน้า ยกสองมือรับราชโองการ ถอนหายใจอย่างเงียบๆ

นางก็พลันเข้าใจขึ้นมา แล้วพูดยิ้มๆ ว่า “น่าเสียดายที่สมบัติพระราชทานมิอาจมอบให้ใครก็ได้ มิฉะนั้นเพื่อเห็นแก่แม่นางซูที่เตือนให้ข้าคุกเข่า ข้าคงแบ่งไข่มุกให้สักเส้น”

“พี่สาวพูดเล่นแล้ว ของเหล่านี้เป็นสิ่งที่ฝ่าบาททรงประทานให้พี่สาว น้องหญิงจะกล้าหมายตาได้อย่างไร”

ซูอวี้เออร์แอบกัดฟัน ทว่าใบหน้ายังคงรอยยิ้มจางๆ ตามปกติ

นางหันมาพูดกับเซียวเย่หลันเสียงอ่อนโยน “อวี้เออร์รู้สึกไม่สบายเล็กน้อย บางทีอาจจะไข้ขึ้น จึงอยากกลับไปพักผ่อน”

ทันใดนั้นเซียวเย่หลันก็แสดงท่าทางเป็นกังวล “ข้าจะกลับไปกับเจ้า”

“ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะ เวลานี้พี่สาวกำลังตื่นเต้น ข้าไม่อยากทำให้นางหมดสนุก”

ซูอวี้เออร์แสดงความเหงาหงอยในดวงตาพอประมาณ

เซียวเย่หลันแสดงท่าทีไม่เห็นด้วย “ร่างกายของเจ้าสำคัญกว่า”

ฉากนี้ตกอยู่ในสายตาของผู้คนรอบข้าง ทุกคนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจกันอย่างลับๆ พระชายาได้รับของพระราชทานแล้วอย่างไร สุดท้ายก็ไม่ได้รับความจริงใจจากท่านอ๋องอยู่ดี!

ในจวนจ้านอ๋องนี้ ผู้หญิงที่มีสถานะสูงสุดก็คือแม่นางซู

“ท่านอ๋อง ข้า...”

ซูอวี้เออร์เพิ่งจะเปิดปาก จู่ๆ ก็ยกมือขึ้นมากุมหัว ทำท่าจะโอนเอนล้มลง!