หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 185

เซียวเย่หลันหน้าเปลี่ยนสี เขายื่นมือออกไปประคองได้ทันเวลา “อวี้เออร์ เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า?”

“ข้า...ข้าเวียนหัวมาก...หนาว”

ซูอวี้เออร์ซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเซียวเย่หลันด้วยใบหน้าอ่อนแอ ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด ราวกับว่าอาการเจ็บป่วยบางอย่างประทุขึ้นมา

“ยาเจ้าล่ะ?” เซียวเย่หลันถาม

“อยู่ใน...ห้อง...”

ซูอวี้เออร์ทำราวกับว่าแม้แต่การออกเสียงก็ยังลำบาก

เซียวเย่หลันเห็นนางเป็นเช่นนั้น ก็อดรู้สึกเสียใจไม่ได้

ในตอนแรกนางเป็นคณิกาที่มีความสามารถอันน่าทึ่ง แต่เพราะช่วยชีวิตเขาจึงกลายมาเป็นเช่นนี้ ร่างกายอ่อนแอเป็นระยะๆ ทำให้ไม่อาจหวนคืนสู่ความรุ่งโรจน์เช่นอดีตได้

เส้นเลือดบนหลังมือชายคนนั้นพลันนูนขึ้น ข้อต่อส่งเสียงดัง ‘กึกกึก’ เขาเงยหน้ามองเซี่ยเชียนฮวันด้วยความสิ้นหวัง และใช้น้ำเสียงเชิงออกคำสั่งว่า “เจ้าช่วยดูอวี้เออร์ที”

“มีอะไรให้ดูล่ะ”

เซี่ยเชียนฮวันพูดไม่ออก ได้แต่ส่งเสียงงึมงำเบาๆ

ตอนนี้นางจับชีพจรของซูอวี้เออร์ ตรวจกี่ครั้งก็ไม่พบปัญหา แต่พูดออกไปแล้วเซียวเย่หลันจะเชื่อหรือไม่?

คาดไม่ถึงว่า คำพูดของนางจะทำให้เซียวเย่หลันโมโหยิ่งขึ้น เขาดึงนางเข้ามา

“เจ้าประคองอวี้เออร์เข้าไปในห้องโถงเพื่อช่วยรักษาอาการของนาง ส่วนข้าจะไปหยิบยามา”

เขารีบร้อนจากไป

เซี่ยเชียนฮวันถูกบังคับให้ช่วยประคองซูอวี้เออร์ที่ตัวสั่นไม่หยุดเพราะ ‘ไข้หนาว’ ให้เดินเข้าไปในห้องโถงทีละก้าว

“ขอบคุณมาก...พี่สาว...”

ซูอวี้เออร์พึมพำออกมา

สองมือของนางจับแขนเซี่ยเชียนฮวันไว้แน่น ใช้แรงบีบอย่างไม่ออมแรง เพียงไม่นานแขนของเซี่ยเชียนฮวันก็ถูกจิกจนเลือดซิบ

เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกเจ็บ แต่ไม่อาจผลักนางออกไปได้

“เจ้าได้รับของพระราชทานแล้วมีประโยชน์อันใด? ข้าเคยช่วยชีวิตท่านอ๋อง ผู้หญิงที่เขาห่วงใยและรักมากที่สุดก็คือข้า”

ซูอวี้เออร์กระซิบพูด

นางพิงร่างเซี่ยเชียนฮวัน สองมือโก่งงอดุจกรงเล็บปีศาจ นางใช้แรงทั้งหมดเพื่อจิกผิวเซี่ยเชียนฮวัน

“นั่งลง”

เซี่ยเชียนฮวันมีสีหน้าเยือกเย็น บังคับให้ซูอวี้เออร์นั่งลงบนเก้าอี้

เป็นเวลาเดียวกับที่เซียวเย่หลันกลับมาพอดี และเห็นการเคลื่อนไหวที่แข็งกระด้างของเซี่ยเชียนฮวัน จึงตวาดด้วยโทสะว่า “เซี่ยเชียนฮวัน นี่คือวิธีปฏิบัติต่อคนป่วยของเจ้าหรือ?”

เซียวเย่หลันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเดินเข้ามาวางมือบนไหล่นาง “ตามข้าไปพบสนมหมิง”

“ข้าไม่ไป”

เซี่ยเชียนฮวันปฏิเสธอย่างสั้นๆ แต่กระชับ

“ไม่ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร แต่ตอนนี้เจ้าคือลูกสะใภ้ของสนมหมิง นางมาที่จวนจ้านอ๋อง หากเจ้าไม่ไปเข้าเฝ้าบ้าง จะกระทบต่อชื่อเสียงของเจ้า”

เซียวเย่หลันแทบไม่มีความทนต่อจุดยืนของเซี่ยเชียนฮวัน แต่ก็ยังกล่าวโน้มน้าวนางอีกครั้ง

เซี่ยเชียนฮวันเม้มปาก หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งจึงลุกขึ้นยืน

“ช่างเถอะ ไปก็ไป”

“อวี้เออร์มีคุณธรรมน้ำใจ นางมักไปเข้าเฝ้าบ่อยๆ เจ้าควรจะเรียนรู้จากนาง”

เซียวเย่หลันหันมามองเล็กน้อย แล้วกล่าวอย่างไม่แยแส แสงแดดอันอบอุ่นตกลงมากระทบขนตาดุจอีกาของเขา

เซี่ยเชียนฮวันเงยหน้ามอง และอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

“ไม่สำคัญ อย่างไรเสียในใจเจ้าซูอวี้เออร์คือภรรยาและผู้มีพระคุณ ข้าเทียบไม่ได้”

นางหันหน้า และไม่มองเขาอีก