หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 187

“เสด็จแม่ได้รับความตกใจมากเกินไป สูญเสียพลังจิตใจไปมาก ลูกสะใภ้จะทำใบสั่งยา และต้มยาให้ดื่มวันละสามครั้ง ไม่ถึงห้าวันอาการจะดีขึ้น”

เซี่ยเชียนฮวันเงยหน้า ส่งสัญญาณทางสายตากับเซียวเย่หลัน

เซียวเย่หลันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในท้ายที่สุดเขาก็เดินไปอีกด้านหนึ่ง หยิบปากกาและกระดาษแล้วยื่นให้เซี่ยเชียนฮวัน

เมื่อก่อนไม่มีใครกล้าเรียกใช้เขาด้วยสายตา

สตรีผู้นี้เป็นคนแรก...

เวลานี้เซี่ยเชียนฮวันกําลังจดจ่ออยู่กับการเขียนใบสั่งยาเพื่อบรรเทาจิตใจ จึงไม่ได้สังเกตเห็นความโกรธภายในใจของเซียวเย่หลัน

“สมุนไพรเหล่านี้มีผลในการทําให้จิตใจมั่นคง หลังจากดื่มเข้าไปแล้วจะรู้สึกสบายขึ้น”

หลังจากเซี่ยเชียนฮวันเขียนเสร็จ ก็ถือใบสั่งยาด้วยสองนิ้ว แล้วค่อยๆ ขยับไปที่สนมหมิง

แต่คาดไม่ถึงว่า

สนมหมิงจะตอบอย่างเย็นชาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ไม่จำเป็นต้องให้ข้าอ่าน ข้าอ่านไม่ออก”

“เอ๋?”

เซี่ยเชียนฮวันตกตะลึงเล็กน้อย

นางก้มมองตัวอักษรที่นางเขียน มันน่าเกลียดนิดหน่อย แต่ไม่ถึงขั้นอ่านไม่ออกเลย

เซียวเย่หลันก้มลงไปหยิบกระดาษขึ้นมาแล้วพูดอย่างเฉยเมย “พระสนมหมิงอ่านหนังสือไม่ออก”

ประโยคนี้ทำให้เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกสับสน

นางไม่คิดว่าพระสนมผู้สง่างามคนหนึ่งจะไม่รู้หนังสือ?

หรือสิ่งที่นางเดาเมื่อครู่จะผิด

สนมหมิงไม่ได้มาจากครอบครัวชนชั้นสูง แต่เป็นเพียงหญิงสามัญชนที่ถูกฮ่องเต้ลักพาตัวเข้าวังมา บรรยากาศสูงส่งนี้อาจเป็นเพียงสิ่งที่ได้รับการปลูกฝังมาหลายปีจากการใช้ชีวิตในวังหลวง

เรื่องส่วนตัวเช่นนี้ไม่อาจถามมากได้ เซี่ยเชียนฮวันเก็บสีหน้าประหลาดใจกลับมา และกล่าวยิ้มๆ ว่า “ในเมื่อเสด็จแม่ไม่เป็นอะไรแล้ว งั้นข้าขอทูลลา”

“เดี๋ยวก่อน”

จู่ๆ สนมหมิงก็เปิดปากพูด

เซี่ยเชียนฮวันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องหยุดเดินและเตรียมวิ่งหนี ในขณะที่ร่างสูงใหญ่ของเซียวเย่หลันยืนอยู่ด้านหลังนาง

“ข้ามิใช่คนโง่” สนมหมิงกล่าวอย่างเย็นชา โดยไม่แม้แต่จะยกเปลือกตาขึ้น “เรื่องนี้ เจ้าจัดการได้ไม่เลว”

เซี่ยเชียนฮวันเบะปาก แล้วหันหลังกลับที่พัก หลังจากนับสมบัติที่ฮ่องเต้ทรงประทานให้เสร็จเรียบร้อยก็ล้มตัวนอนพักผ่อน

วันต่อมา

เซี่ยเหยียนขอให้เซี่ยเชียนฮวันมาพบที่ร้านอาหาร

“คดีวางยาพิษฮองเฮาสั่นสะเทือนทั้งราชสำนัก ครอบครัวของพวกเราไม่สงบสุขเลย”

เซี่ยเหยียนคีบอาหารขึ้นมาด้วยท่าทางเกียจคร้าน ปากก็พูดงึมงำไม่หยุด

เขาใช้ตะเกียบชี้ไปที่เซี่ยเชียนฮวัน “เมืองหลวงตอนนี้ แม้แต่สุนัขก็รู้ว่าเจ้าคือหมอที่เก่งที่สุด เชี่ยวชาญทั้งยาและยาพิษ ในแต่ละวันจะมีคนวิ่งมาที่จวนโหว ทำให้การเข้าสังคมของท่านพ่อยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ”

“ไม้เด่นเกินไพร ลมพัดหักโค่น เกรงว่านั่นไม่ใช่เรื่องดีสำหรับข้า”

เซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจ

เซี่ยเหยียนเหลือบมองนาง “เจ้ารู้ก็ดีแล้ว อย่าให้คนอื่นเห็นทักษะของเจ้าทั้งหมด จงซ่อนเอาไว้บ้าง อย่ามองว่าตอนนี้ฮ่องเต้ให้ความสำคัญกับเจ้ามาก เขาเปลี่ยนสีหน้าได้ตลอดเวลา”

กล่าวจบ เซี่ยเหยียนก็วางตะเกียบลง เขยิบเข้ามาใกล้เซี่ยเชียนฮวัน ก่อนกระซิบว่า

“องค์ชายรองกับคนอื่นๆ จับตามองเจ้าอยู่ อย่าเพิ่งวางใจนักเลย”