หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 189

เมื่อได้ยินคำว่า ‘หมอผี’ สองคำนี้ เซี่ยเชียนฮวันก็อดสะดุ้งด้วยความตกใจไม่ได้!

หมอผี

ที่แท้ก็มีหมอผีอยู่ที่นี่?!

“หมอผีที่ท่านพูดถึง ใช่คนที่ฝึกฝนเจ็ดตำราหมอผีหรือเปล่า?” เซี่ยเชียนฮวันถาม

นางไม่แน่ใจว่าหมอที่นี่ มีส่วนเกี่ยวข้องกับหมอผีที่สอนนางเมื่อชาติก่อนหรือไม่

บางทีพวกเขาอาจจะใช้ชื่อเดียวกัน

เซี่ยเหยียนส่ายหน้า “ข้าไม่เคยได้ยินเจ็ดตำราหมอผีที่เจ้าเอ่ยถึง แต่ได้ยินมาว่าท่านหญิงหยวนหลี่เชี่ยวชาญการใช้เข็มเงิน โดยเฉพาะสิบสองเข็มประตูผีอะไรนั่น มันดูเหมือนของเจ้ามาก”

“สิบสามเข็มต่างหาก”

เซี่ยเชียนฮวันลุกขึ้นทันที

“ฮวันฮวัน เจ้าจะทำอะไร” เซี่ยเหยียนเงยหน้ามองนางด้วยความประหลาดใจ

“ไปเยี่ยมคารวะเทพธิดาที่ท่านพูดถึง”

คาดไม่ถึงว่า จะได้เจอเพื่อนร่วมชั้นที่นี่

ดูเหมือนจะมีด้ายที่มองไม่เห็นชักใยนาง และเปลี่ยนชะตากรรมของนาง

ถ้าหากท่านหญิงหยวนหลี่เป็นผู้สืบทอดของหมอผีจริงๆ ก็อาจจะได้เบาะแสอะไรบางอย่างจากท่านหญิงผู้นี้ ว่าเหตุใดนางถึงได้มายังต้าเซี่ย และจะกลับโลกเดิมอย่างไร

ถ้าหากโชคดี ไม่แน่ว่าอาจจะสามารถหาตำราครึ่งหลังของเจ็ดตำราหมอผีที่หายสาปสูญไปนานแล้วพบก็ได้

“เจ้ารอก่อน พี่ชายเจ้ายังไม่พร้อมจะเจอหน้าหญิงงามเลยนะ พวกเราเปลี่ยนเป็นวันอื่นเถอะข้าจะได้แต่งตัวดีดีแล้วค่อยกลับมาอีกครั้ง”

เซี่ยเหยียนรีบร้อนจ่ายเงิน และวิ่งตามเซี่ยเชียนฮวันออกจากร้านอาหาร

โรงหมอฝั่งตรงข้ามกับร้านอาหารมีป้ายขนาดใหญ่เขียนด้วยตัวอักษรสีทองสามตัวว่า “ถงซ่านถัง”

หลังจากเซี่ยเชียนฮวันเข้าไปแล้ว นางก็พบสตรีชุดขาวที่สวมผ้าคลุมหน้าคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างใน

มืออันเพรียวบางถือเข็มเงินไว้ในมือ ขณะฝังเข็มในจุดฝังเข็ม หลังฝังเข็มเข้าไปแล้วผู้ป่วยที่ใกล้ตายก็เปลี่ยนเป็นมีชีวิตขึ้นมา นี่คือรูปแบบของทักษะคืนชีวิต

“ทักษะแพทย์ของท่านหญิงยอดเยี่ยมจริงๆ!”

“ช่วยคืนชีพคนใกล้ตายเช่นนี้ ก็ยังไม่เก็บเงิน ท่านหญิงคือพระโพธิสัตว์ที่มีจิตใจเมตตากรุณาจริงๆ!”

“มีท่านหญิงอยู่ที่นี่ ในอนาคตเมื่อคนยากไร้อย่างพวกเราเจ็บป่วยขึ้นมา ก็สามารถมีทางรอดได้...”

“ว่ากันว่าพระชายาจ้านอ๋องคือหมอเทวดา แต่ข้าคิดว่า ท่านหญิงที่เป็นศิษย์ของหมอผี จะต้องมีทักษะแพทย์ที่เหนือกว่าพระชายาจ้านอ๋องหลายเท่า เพียงแค่ท่านหญิงถ่อมตัว และไม่เคยโอ้อวด!”

ผู้คนรอบข้างต่างชื่นชมยินดี

เซี่ยเชียนฮวันส่ายหน้า

นางมองออกอย่างชัดเจน ท่านหญิงหยวนหลี่ฝังเข็มตามจุดฝังเข็มที่ไม่สำคัญ ส่วนคนป่วยก็ไม่ได้ป่วยจริงๆ เพียงแค่แสดงท่าทีเจ็บป่วยเท่านั้น ล้วนเป็นการแสดง

เซี่ยเชียนฮวันดึงพี่ชายออกประตูหน้า เดินเฉียดไหล่ชายขี้เมาหน้าทางเข้า

แต่ไม่คาดว่า จะมีเสียงที่นุ่มนวลของสตรีดังมาจากด้านหลังนาง “กรุณารอก่อน”

“มีอะไร?”

เซี่ยเชียนฮวันหันหน้ากลับมา

ท่านหญิงหยวนหลี่ค่อยๆ ถอดผ้าคลุมออก เผยให้เห็นคิ้วที่ขมวดมุ่นเหมือนไม่พอใจ “เมื่อครู่ท่านบอกว่า ข้ามิใช่ลูกศิษย์ของหมอผีหรือ?”

“เจ้าได้ยินหรือ”

เซี่ยเชียนฮวันหมุนตัวกลับมา

หากผู้หญิงคนนี้ไม่พูด คงไม่มีใครรู้ว่าประสาทหูของนางค่อนข้างดีมาก

สายตาของทุกคนรอบข้างล้วนจ้องมองมาที่เซี่ยเชียนฮวัน บ้างประหลาดใจ สงสัย หรือกระทั่งโกรธเคือง

“แม่นาง กรุณาอย่าพูดเรื่อยเปื่อย เพราะมันอาจทำลายชื่อเสียงของผู้อื่นได้” ท่านหญิงหยวนหลี่กล่าวเสียงเรียบ