หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 22

"เซี่ย เชียน ฮวัน!"

เซียวเย่หลันโมโหสุดขีด

ผู้หญิงร้ายกาจ เขาสมควรฆ่านางให้ตายไปตั้งนานแล้ว!

ทุกคนในที่นั้นต่างก็คิดไม่ถึงว่านางจะทำเช่นนี้ ต่างตกใจกันจนตัวสั่น!

"น้องเจ็ด...มะ...เมียตัวดีของเจ้า..." องค์รัชทายาทโมโหจนตัวสั่นไปหมด

"นางสมควรตาย"

ความเย็นเยียบแผ่กระจายออกมาทางสายตาของเซียวเย่หลัน!

ก่อนนี้ เป็นเขาที่ยอมใจอ่อนกับนางมากเกินไป...

มือขวาของเขาค่อยๆ เคลื่อนไปจับด้ามดาบ

ในเวลานี้เอง

หมอหลวงอายุสี่สิบกว่าปีก็วิ่งหอบแฮ่กๆ เข้ามา

เขามองไปที่เซี่ยเชียนฮวันที่กำลังทำการผายปอด ก็รีบตะโกนออกไปอย่างร้อนใจ "รีบหยุดเดี๋ยวนี้! เหตุใดเจ้าจึงทำกับคนที่ตกน้ำเช่นนี้! ปากของเขาอุดตันไม่อาจหายใจ เจ้าตั้งใจจะฆ่าพระราชนัดดาให้ตายอย่างนั้นเหรอห๊ะ!"

เมื่อได้ยินสิ่งที่หมอหลวงพูด สายตาของทุกคนก็ยิ่งดุดัน

"พระชายาจ้านอ๋อง เจ้าจะได้ชดใช้กับสิ่งที่เจ้าทำไว้! ข้าจะตัดหัวทุกคนในอันติ้งโหวซะ แล้วสับให้แหลกเป็นพันชิ้น!"

องค์รัชทายาทโกรธจนถึงขีดสุด

แต่เซี่ยเชียนฮวันก็ยังไม่สนใจ เมื่อผายปอดเสร็จ ก็เริ่มทำการปั๊มหัวใจต่อ

พระชายาองค์รัชทายาทเมื่อเห็นว่าใช้ไม้แข็งไม่ได้ผล ก็เริ่มขอร้องด้วยน้ำตานองหน้า "ขอร้องล่ะปล่อยห้าวเออร์ไปเถอะ...เขาเป็นเพียงแค่เด็กน้อย ไม่มีความแค้นอะไรกับเจ้า เหตุใดจะต้องฆ่าเขาด้วย"

ซูอวี้เออร์ที่อยู่ด้านข้างก็พยายามพูดใส่ไฟเพิ่มเติม "แต่ไหนแต่ไรพระชายาก็เกลียดเด็กอยู่แล้ว เมื่อครู่ข้าได้ยินนางด่าพระราชนัดดาน้อยว่าไอ้ลูกหมา ไอ้เด็กแซบ ทำพระราชนัดดาน้อยร้องไห้งอแง แต่นางกลับหัวเราะอย่างชอบใจ"

"ว่าไงนะ..."

พระชายาองค์รัชทายาทได้ฟังก็โมโหจนปากสั่น

แต่เซี่ยเชียนฮวันในตอนนี้กลับไม่ว่างจะไปแก้ต่างให้ตัวเอง

ในใจของนางคิดเพียงอยากจะช่วยชีวิตเจ้าเด็กอ้วนคนนี้ ไม่ว่าคนอื่นจะใส่ร้ายนางยังไง มันเทียบกับชีวิตของคนๆ หนึ่งไม่ได้เลย

"พี่สะใภ้ไม่ต้องไปขอร้องนาง" เซียวเย่หลันสายตาเย็นชา นิ้วโป้งเริ่มดีดยกขึ้น

ถ้าเขาเอาดาบออกจากฝักเมื่อไร แค่พริบตาเดียว หัวของเซี่ยเชียนฮวันก็จะหล่นลงพื้นทันที

เขาทนนังผู้หญิงร้ายกาจนี้มามากเต็มที

จะปล่อยให้ยืดเยื้อต่อไปไม่ได้แล้ว

ในช่วงเวลาหน้าซิ่วหน้าขวาน จู่ๆ ร่างกายของพระราชนัดดาน้อยก็เริ่มขยับอย่างเห็นได้ชัด!

"แค่กๆ..."

เจ้าเด็กอ้วนคนนั้นไอออกมาสองที จากนั้นก็ลืมตาสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างแรง!

"ห้าวเออร์ฟื้นแล้ว!"

องค์รัชทายาทกับพระชายาองค์รัชทายาทแสดงสีหน้าดีใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด

เซียวเย่หลันอึ้งไป เขารีบหยุดการกระทำของตัวเองทันที

ในตอนนั้น เซี่ยเชียนฮวันถึงได้โล่งอก ทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นอย่างหมดแรง ปิ่นปักผมที่อยู่ในมือก็ค่อยๆ ร่วงหล่นลง

"เช่นนี้ก็แสดงว่า เจ้าไม่ได้ถูกใครผลักตกลงไป"

พระชายาองค์รัชทายาทพิจรณาครู่หนึ่งก่อนมองไปที่ซูอวี้เออร์

ซูอวี้เออร์หัวเราะขึ้นมาอย่างอายๆ พูดว่า "ที่แท้ก็เข้าใจผิดกันนี่เอง บางทีอาจจะเป็นลูกสนบนต้นไม้ที่ตกลงมาโดนหัวพระราชนัดดาน้อยพอดีก็ได้"

"ขอโทษจริงๆ เมื่อครู่พวกข้าเชื่อคำคนนอก จนเกือบเข้าใจเจ้าผิด หวังว่าเจ้าจะให้อภัยให้กับพวกข้าด้วย"

พระชายาองค์รัชทายาทจับมือเซี่ยเชียนฮวันไว้แน่น เพื่อแสดงความขอโทษอย่างจริงใจ

รอยยิ้มบนใบหน้าของซูอวี้เออร์เริ่มแข็งขึ้นในทันใด

นางทำได้เพียงเม้มริมฝีปากแน่น และยืนอยู่ข้างหลังเซียวเย่หลันอย่างเงียบๆ

องค์รัชทายาทพูดอย่างรู้สึกผิด "วันนี้ต้องขอบคุณเจ้าที่ยื่นมือมาช่วยเหลือ ไม่เช่นนั้นถึงหมอไร้ฝีมือคนนี้จะมาทัน ก็คงช่วยห้าวเออร์เอาไว้ไม่ได้ ข้าก็ร้อนใจด้วยว่าเป็นห่วงลูก เลยเสียมารยาทกับเจ้าไปมาก โปรดอภัยให้ด้วย!"

หมอหลวงคนเมื่อครู่หน้าแดงขึ้นทันใด ก่อนจะค่อยๆ หดหัวไปด้านหลัง

เขาไม่กล้ายอมรับว่าตัวเองเป็นหมอไร้ฝีมือที่ไม่เคยได้ยินแม้แต่ชื่อตำราจินคุ่ยเย่าเลวี่ย

เซี่ยเชียนฮวันส่งตัวเด็กอ้วนให้กับพ่อแม่ของเขา "ท่านทั้งสองเพียงแค่ร้อนใจ ข้าเข้าใจได้ เพียงแต่การปล่อยให้เด็กตัวเล็กๆ วิ่งเล่นอยู่ในพื้นที่ที่มีน้ำมันอันตรายมาก ต่อไปฝ่าบาทต้องระมัดระวังให้มาก"

"เจ้าพูดถูกต้องแล้ว ข้าเลอะเลือนเกินไป" พระชายาองค์รัชทายาทพยักหน้าอย่างอับอาย

นางได้แต่แอบคิดในใจ บุตรสาวของอันติ้งโหวผู้นี้ถึงแม้จะถูกเข้าใจผิด แต่ก็ยังเผชิญหน้าตอบโต้ได้อย่างใจเย็น ไม่โวยวาย เมื่อจบเรื่องทุกอย่างชัดเจนแล้วก็ไม่คิดแค้น ช่างเป็นคนที่มีจิตใจกว้างขวางนัก

เมื่อเทียบกันแล้ว ซูอวี้เออร์คนนั้น...

ช่างเป็นคนเจ้าแผนการเหลือเกิน

เซี่ยเชียนฮวันยืนขึ้น พูดออกไปอย่างเป็นกังวล "ยังมีเรื่องแปลกอีกเรื่องหนึ่ง ที่ข้าจะต้องบอกกับฝ่าบาท"