หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 223

กุญแจถูกเปิดออกเสียงดัง “แกร๊ก"

ด้านในไม่ได้เป็นดังที่เซี่ยเชียนฮวันคิดเอาไว้ว่าทันทีที่มันถูกเปิดออก อาจมีอาวุธลับบางอย่างเด้งออกมา

"เหนียงเหนียงเป็นอะไรหรือไม่เพคะ?” เสี่ยวตงรีบเอ่ยถาม

เซี่ยเชียนฮวันส่ายหน้า

เมื่อคิดดูแล้ว ซูอวี้เออร์ก็ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้จัดการกับนาง ไทเฮาเห็นนางเป็นเหมือนหลานสาวแท้ๆ หากมีคนลอบสังหารนางจนตาย คาดว่าฮ่องเต้คงจะสืบสวนอย่างถึงที่สุด เมื่อถึงเวลานั้นซูอวี้เออร์แม้อยู่ในจวนอ๋องก็ยากที่จะหลบหนีได้ราบรื่น

แต่ว่าเซี่ยเชียนฮวันยังคงรู้สึกมีบางอย่างผิดปกติไป

เมื่อครู่ตอนที่นางเดินถือกล่องกลับมา ข้างในกล่องดูเหมือนมีของบางอย่างกระแทกไปมา ข้างในคงไม่ได้มีเพียงใบเขียนสูตรกลั่นยา...

"เหนียงเหนียงไม่ต้องกลัวไปเพคะ บ่าวจะเปิดดูก่อน"

เสี่ยวตงเห็นว่าเซี่ยเชียนฮวันค่อนข้างลังเล นางจึงอาสาเอื้อมมือเข้าไปเปิดฝากล่อง

ทันใดนั้น

เมื่อฝากล่องถูกเปิดออกก็มีอะไรบางอย่างพุ่งชนออกมา!

"ระวัง!"

เซี่ยเชียนฮวันได้สติกลับคืนมาและพบว่าเสี่ยวตงกำลังยื่นมือออกไปจับ จึงรีบห้ามเอาไว้

ชั่วพริบตาเดียว ร่างเล็กๆ สีดำก็พุ่งกายออกมา!

มันดูโหดร้ายผิดปกติ และกัดเข้าไปที่แขนของเซี่ยเชียนฮวันซึ่งยื่นออกมารั้งเสี่ยวตงเอาไว้ ฟันอันแหลมคมเป็นประกายกัดเข้าไปเต็มแรง

“โอ๊ย..."

เซี่ยเชียนฮวันอดทนต่อความเจ็บปวดแล้วเงยหน้าขึ้นมอง

พบว่ามันเป็นหนูตัวน้อยสีเทา

สีหน้าของนางเปลี่ยนไปทันที บัดนี้ไม่มีเวลาคิดอะไรมาก นางรีบเอื้อมมือออกมาคว้าหนูตัวนั้นกลับใส่เข้าไปในกล่องดังเดิมด้วยความคลื่นไส้สะอิดสะเอียน!

"เหนียงเหนียง เป็นอะไรหรือไม่เพคะ?"

เสี่ยวตงก็ตกใจแล้วรีบเข้าไปใส่กุญแจ

นางเห็นเซี่ยเชียนฮวันถูกกัดจนเลือดออก ก็โมโหตะโกนด่าทอ "แม่นางซูคงเสียสติไปแล้ว นางเอาของสกปรกเช่นนี้ซ่อนไว้ในกล่องที่ห้องตนได้อย่างไร ไม่รังเกียจบ้างหรือ!"

เซี่ยเชียนฮวันรีบรินน้ำชาออกมาล้างบาดแผลที่มือ กัดฟันกล่าวว่า "นี่ไม่ใช่หนูธรรมดา แต่เป็นหนูที่ติดเชื้อโรค"

เสี่ยวตงตกตะลึง "เหนียงเหนียงหมายความว่า..."

"กาฬโรคเกิดการแพร่เชื้อได้จากร่างของพวกมัน"

เสี่ยวตงทั้งเสียใจและกล่าวโทษตนเอง อยากจะให้หนูตัวนั้นกัดตนแทน

เซี่ยเชียนฮวันกุมมือของเสี่ยวตงเอาไว้ ส่ายหัวพูดว่า "เป็นความสะเพร่าของข้าเอง...ครั้งนี้ข้าตอบสนองช้าเกินไป"

“รอให้ท่านอ๋องกลับมาแล้ว บ่าวจะบอกเรื่องนี้แก่เขาให้รับทราบ ให้รู้สักทีว่าซูอวี้เออร์มีจิตใจโหดเหี้ยมเพียงใด!" เสี่ยวตงพูดขึ้นด้วยความโมโห

แต่เซี่ยเชียนฮวันกลับปฏิเสธความคิดนี้ของนาง "ไม่ได้ หากเจ้าบอกเรื่องนี้กับเซียวเย่หลัน ซูอวี้เออร์คงจะกัดฟันโต้เถียง เซียวเย่หลันคงไม่เชื่อเจ้าแน่"

“แล้วจะให้นางได้ใจเช่นนี้ต่อไปหรือ...”

"ไม่” เซี่ยเชียนฮวันสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามควบคุมสติของตน "เรื่องนี้ใช่ว่าจะเป็นเรื่องร้าย เจ้ารีบไปเอากระดาษกับพู่กันมา"

เสี่ยวตงทำตามที่นางบอก

เมื่อเอากระดาษและพู่กันมาแล้ว เซี่ยเชียนฮวันก็ใช้สติที่หลงเหลืออยู่เล็กน้อยเขียนใบสั่งยาสองสามขนานมอบให้เสี่ยวตงพร้อมกำชับว่า

"ตอนนี้ประสาทส่วนกลางของข้าถูกเชื้อโรคเข้าควบคุม ข้าอาจเผลอหลับไปสักระยะ เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวล เพียงนำยาเหล่านี้มาต้มให้ข้าดื่ม พรุ่งนี้ข้าก็จะตื่นขึ้นมาเอง เมื่อถึงเวลาค่อยคิดแผนการต่อไป"

เมื่อกล่าวจบเซี่ยเชียนฮวันก็รู้สึกว่าดวงตาตรงหน้าดูมืดลง เวียนหัวและค่อยๆ หมดสติไป

เป็นไวรัสที่ทรงพลังจริงๆ

ส่วนเมื่อถึงวันพรุ่งนี้นางจะตื่นมาดังที่ตนพูดเอาไว้หรือไม่...ก็คงอยู่ที่โชคชะตา