หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 224

ณ ทะเลสาบชิงเหลียน มีคู่รักมากมายโอบกอดกันอยู่บริเวณท่าเรือ บรรยากาศเต็มไปด้วยหวานชื่น

ในมือของพวกเขาเขียนคำอธิษฐานเอาไว้ ใส่ลงไปในโคมดอกไม้แล้วนำไปลอยในแม่น้ำ

หนึ่งในนั้นคือเซียวเย่หลันและซูอวี้เออร์

เซียวเย่หลันทำสีหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก เขาไม่ค่อยสนใจเทศกาลเกี่ยวกับความรักใคร่เช่นนี้ เมื่อเขานั่งอยู่บนเรือ ทำให้เรือรอบๆ ถอยห่างออกไป

"ท่านอ๋องเพคะ ดูคำอธิษฐานของข้าน้อยสิ”

ซูอวี้เออร์ยิ้มแล้วนำกระดาษที่ตนเขียนเอาไปให้เซียวเย่หลันดู

เซียวเย่หลันเหลือบตามองกล่าวว่า "เขียนสวยดี"

"ที่ข้าน้อยให้ดูไม่ใช่ตัวอักษรสักหน่อย แต่เป็นคำปรารถนาที่จะได้อยู่ร่วมไปทุกชาติกับท่าน"

ซูอวี้เออร์วางข้อความลงแล้วถอนหายใจเงียบๆ

เซียวเย่หลันขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย "ข้าไม่เคยเชื่อเรื่องไร้สาระถึงชีวิตหลังความตาย"

คนเราเมื่อตายไปแล้วจะมีชาติหน้าอีกได้อย่างไร?

เขาไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดสตรีมักจินตนาการในสิ่งที่ไม่สมจริงเหล่านี้อยู่เสมอ

ซูอวี้เออร์ไม่มีทางเลือกอื่นจึงได้แต่เบ้ริมฝีปากแล้วเอ่ยท่าทางยั่วยวน "เทศกาลอันน่ายินดีเช่นนี้ท่านอ๋อง ช่างไร้ความรู้สึกเหลือเกิน เพื่อเป็นการลงโทษที่ท่านอ๋องเย็นชา ข้าน้อยขอให้ท่านอ๋องนำคำอธิษฐานนี้ใส่ลงไปในโคมดอกไม้ด้วยกันกับข้าน้อย เมื่อเทพแห่งดอกไม้เห็นก็จะทำให้ความฝันของเราเป็นจริง"

"เจ้านำมันไปลอยเองเถิด"

เซียวเย่หลันโบกมือด้วยความเกียจคร้าน

ซูอวี้เออร์ก้มหน้าลงแล้วกล่าวอย่างเศร้าหมอง "ท่านมักพูดว่ารักอวี้เออร์ แต่กลับปฏิบัติอย่างไม่แยแส เพียงคำขอเล็กน้อยเหล่านี้ท่านก็ไม่ยินดีทำให้"

เซียวเย่หลันชะงักลงเล็กน้อย

แม้เขาจะไม่เข้าใจว่าเหตุใดซูอวี้เออร์จึงเสียใจเกี่ยวกับเรื่องเล็กน้อยเหล่านั้น แต่ก็ทำเพียงพยักหน้าตอบตกลง "ย่อมได้ ข้าจะลอยโคมดอกไม้นี้พร้อมกับเจ้า"

"ขอบพระทัยเพคะท่านอ๋อง"

ซูอวี้เออร์ดีใจยิ่งนัก

แต่ทันใดนั้นเอง สายตาของนางก็เหลือบไปเห็นเย่ซิ่นซึ่งยืนอยู่ริมฝั่งทะเลสาบ ใช้มือส่งสัญญาณให้กับเซียวเย่หลัน ราวกับมีธุระด่วนต้องการแจ้งให้ทราบ!

เมื่อซูอวี้เออร์เห็นท่าทีอันรีบร้อนใจดังนั้น จึงเดาได้ว่าเกิดเรื่องขึ้นในจวนอ๋องอย่างแน่นอน

นางยิ้มขึ้นอย่างอ่อนหวานแล้วกอดแขนเซียวเย่หลันเอาไว้ กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "หากท่านอ๋องไม่ชอบ เราไม่ทำเรื่องวุ่นวายเหล่านี้ก็ได้ อวี้เออร์อยากให้ท่านอ๋องมีความสุข"

"ใช่ว่าข้าไม่ชอบ ข้าเพียงแต่รู้สึกว่ามันไร้ความหมาย หากเจ้าอยากให้ข้าลอยโคมนี้ด้วยก็ไม่เป็นไร"

เซียวเย่หลันเงยหน้าขึ้นมองด้วยความเกียจคร้านแล้วมองไปยังโคมดอกไม้ต่างๆ ที่ลอยอยู่บนทะเลสาบ

จู่ๆ ซูอวี้เออร์ก็ลุกขึ้นยืน

นางเดินไปหยุดตรงหน้าเซียวเย่หลันเพื่อปิดกั้นการมองเห็นของเขา

ซูอวี้เออร์เอ่ยถามขึ้นอย่างจงใจ

เซียวเย่หลันหรี่ตาลงแล้วหยิบไหสุราขึ้นมา พิงกายไปที่หัวเรือ สายตาทอดมองดอกไม้ไฟที่ร่วงลงมาราวกับทะเลดวงดาว เขาเผยอมุมปากขึ้นเล็กน้อย "เป็นอย่างที่เจ้าบอก บรรยากาศงดงามเช่นนี้ จะเมาบ้างเป็นไรไป?”

"เช่นนั้นก็ดีแล้วเพคะ แม้ท่านอ๋องจะเมา ข้าน้อยก็จะปฏิบัติรับใช้ท่านอย่างดีเอง"

ซูอวี้เออร์นั่งลงข้างกายชายหนุ่มแล้วรินสุราให้เขา

การดื่มสุราครั้งนี้

กินเวลาไปทั้งคืน

เมื่อเซียวเย่หลันลืมตาขึ้นมาอีกครั้งและได้สติกลับคืนมา พบว่าเขายังคงนอนอยู่บนเรือ แต่เรือจอดเทียบท่าแล้ว

เย่ซิ่นนั่งอยู่ข้างกาย เมื่อเห็นเขาตื่นขึ้นจึงโค้งคำนับด้วยความร้อนรน "ในที่สุดท่านอ๋องก็ตื่นสักที!"

"มีอะไรหรือ?"

เซียวเย่หลันลุกขึ้นนั่ง ยกมือขึ้นกุมศีรษะเล็กน้อยแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน

อาการเมาค้างทำให้เขาปวดหัวยิ่งนัก

จากนั้นสิ่งที่เย่ซิ่นรายงานทำให้เขาสร่างเมาทันที

"เมื่อคืนนี้พระชายาอ๋องถูกหนูกัดจึงติดกาฬโรคพ่ะย่ะค่ะ!"