หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 227

กาฬโรคทำให้ความจำเสื่อมด้วยหรือ?

นางไม่เคยได้ยินมาก่อน

แต่ถึงอย่างไรเมื่อเห็นเซี่ยเชียนฮวันเป็นเช่นนี้ ซูอวี้เออร์ก็รู้สึกชื่นชอบสะใจ นางใช้ผ้าเช็ดหน้าขึ้นปิดจมูก ยืนอยู่ข้างเตียงก้มลงมาเล็กน้อย หรี่ตาลงยิ้มว้า "ท่านพี่ บัดนี้ช่างโชคดีเหลือเกิน แม้แต่ท่านอ๋องก็ยังเป็นห่วง”

ท่านอ๋อง...

ใบหน้าของชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นในใจของเซี่ยเชียนฮวัน

หล่อเหลา ป่าเถื่อน แม้ใบหน้าจะงดงามไร้ที่ติ แต่ดวงตาคู่นั้นทำรู้สึกสั่นสะท้าน

"ท่านอ๋องบอกว่า หากท่านพี่ยังไม่ตื่นมาในเวลาค่ำ ก็จะไปเชิญท่านหญิงหยวนหลี่มาช่วยรักษา แต่ยาของท่านหญิงใช่ว่าจะได้ผลกับทุกคน แม้หยวนหลี่จะเดินทางมารักษาเอง ก็ใช่ว่าจะสามารถรักษาให้หายได้"

แววตาของซูอวี้เออร์ดูชั่วร้าย นางกวาดมองตั้งแต่ใบหน้าของเซี่ยเชียนฮวันไปจนถึงเท้า ท้ายที่สุดแล้วจับจ้องมายังท้องของนาง

เสียงหัวเราะอันโหดร้ายแหลมคมดังขึ้นอีกครั้ง

"แต่ท่านพี่ช่างโชคดีเหลือเกินที่ไม่ป่วยตาย ทว่าลูกในท้องเกรงว่าจะไม่อาจรักษาไว้ได้"

ลูก...

เซี่ยเชียนฮวันก้มลงมองไปที่ท้องของตน

ในที่สุดนางก็นึกเรื่องทั้งหมดขึ้นมาได้

เซียวเย่หลัน ซูอวี้เออร์ และลูกน้อยที่ยังไม่ลืมตามาดูโลก !

"เราจะได้เห็นดีกัน...แม้เจ้าตายจนไปเกิดใหม่ ข้าก็ยังคงมีชีวิตที่ดีอยู่"

บัดนี้คำพูดของเซี่ยเชียนฮวันดูอ่อนแรง จึงไม่ได้รู้สึกถึงความโหดเหี้ยม มันดูไร้ซึ่งพลัง

ในสายตาของซูอวี้เออร์มีแต่จะทำให้นางรู้สึกเย่อหยิ่งขึ้น

“โอ้โห ย่อมได้ เราจะได้เห็นดีกัน"

ซูอวี้เออร์ลุกขึ้นยืนตัวตรง แววตามองไปยังเซี่ยเชียนฮวันด้วยสายตาเย็นชาราวกับนางงูพิษ

นางเผยอริมฝีปากขึ้นเบาๆ "ท่านพี่วางใจเถอะ หลังจากที่เจ้าตายไป ข้าจะทำให้ผมเผ้าเจ้ายุ่งเหยิง และเอาผ้ายัดปากเอาไว้ เมื่อตกนรกไปจะได้ใส่ความข้าไม่ได้!

เสียงของเสี่ยวตงดังขึ้นขัดจังหวะพวกเขาที่กำลังสนทนากันอยู่

บ่าวรับใช้คนหนึ่งพูดขึ้นด้วยความเกรงกลัวว่า "นับตั้งแต่ท่านอ๋องจากไป แม่นางซูก็เดินทางมา นางไม่ให้พวกข้าเข้าไปข้างใน พวกข้าจึงไม่กล้าเข้า"

"อะไรนะ แม่นางซูเดินทางมาหรือ"

เสี่ยวตงแอบนึกอยู่ในใจว่าแย่แล้ว ซูอวี้เออร์เดินทางมาที่นี่เพื่อสิ่งใด นางรีบวิ่งเข้าไปในห้องพร้อมกับยาบำรุง บังเอิญพบกับเซี่ยเชียนฮวันที่เพิ่งลุกจากเตียง

"เหนียงเหนียงเพคะ ในที่สุดก็ฟื้นขึ้นมาสักที!" เสี่ยวตงพูดขึ้นด้วยความดีอกดีใจแล้วเข้าไปพยุง

เซี่ยเชียนฮวันรีบยกมือขึ้นห้าม ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบห้าวว่า "อย่าได้เข้าใกล้ข้า มิเช่นนั้นอาจจะติดโรค"

นางเงยหน้าขึ้นจึงได้เห็นจุดเลือดอันน่าเกลียดที่หลังมือของตน

เหอะ...

มิน่าเล่าดวงตาของซูอวี้เออร์จ้องมาที่นางราวกับกำลังชื่นชม

ที่แท้ร่างของนางปรากฏจุดอันน่าเกลียดนี้ขึ้นนี่เอง