หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 228

"เหนียงเหนียงเพคะ คำพูดของคนเหล่านั้นเมื่อครู่อย่าได้ใส่ใจไป พวกเขาเอ่ยวาจาไร้สาระ เป็นเพียงเรื่องโกหก"

เสี่ยวตงเห็นสีหน้าของเซี่ยเชียนฮวันดูไม่มีความสุขนักจึงได้เอ่ยปลอบ

เซี่ยเชียนฮวันส่ายหน้า "ต่อให้เซียวเย่หลันกลับมาก็ช่วยข้าไม่ได้หรอก ไม่ว่าเขาจะอยู่หรือไม่ก็มีค่าเท่ากัน"

"แท้จริงตั้งแต่ท่านอ๋องกลับมาถึงจวนก็อยู่ข้างกายท่านตลอดเวลา จนกระทั่งตอนบ่ายถูกเรียกเข้าไปในราชสำนัก เขาจึงต้องจากไป" เสี่ยวตงอธิบายแทนเซียวเย่หลัน

เซี่ยเชียนฮวันดูท่าทีสงบนิ่ง "เสี่ยวตง เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดแทนเขาหรอก ข้าคิดว่าการที่เขาจากไปคงเพราะเห็นสภาพอันน่าเกลียดของข้าเช่นนี้ จึงไม่อาจรับได้"

"เหนียงเหนียงเพคะ..."

"ไปเอาหนูตัวนั้นออกมา"

เสี่ยวตงก็ไม่รู้จะทำเช่นไร จึงได้เพียงทำตามที่เซี่ยเชียนฮวันบอก ไปเอากล่องที่ใส่หนูและกรงที่เตรียมพร้อมไว้ล่วงหน้ามาวางบนโต๊ะ

ถึงอย่างไรเซี่ยเชียนฮวันก็ติดโรคไปแล้ว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกลัวสิ่งใดอีก นางเอื้อมมือเข้าไปจับหนูที่ติดเชื้อด้วยมือเปล่าแล้วเอาไปไว้ในกรง

เสี่ยวตงที่ยืนมองอยู่ด้านข้างรู้สึกสะอิดสะเอียน แต่ขณะเดียวกันก็นับถือนาง "เหนียงเหนียงช่างใจกล้าเสียจริง สตรีธรรมดาทั่วไปเมื่อเห็นของสกปรกเช่นนี้คงจะตกใจจนแทบตาย"

“ตอนที่พวกเราทำการทดลองต้องใช้หนูขาว หากเห็นมันเป็นเพียงหนูขาวก็ไม่มีอะไรต้องกลัว”

เซี่ยเชียนฮวันหยิบเข็มเงินออกมา เจาะเข้าไปที่กระดูกสันหลังของหนูที่ติดเชื้อเพื่อนำเลือดในร่างกายของมันออกมา

"ทดลองคือสิ่งใด..." เสี่ยวตงถามด้วยความงุนงง

แม้นางจะไม่เข้าใจนัก แต่เมื่อเห็นวิธีอันยอดเยี่ยมของเซี่ยเชียนฮวันก็ยังรู้สึกชื่นชมดังเดิม

ภายใต้สภาพร่างกายที่ค่อนข้างลำบาก เซี่ยเชียนฮวันเร่งทำการทดลองแข่งกับเวลา

หากภายในหนึ่งวันไม่อาจหายารักษาโรคได้ และโรคนี้เข้าไปในกระดูกของนาง ต่อให้เป็นเทพเจ้าก็ไม่อาจช่วยนางได้แล้ว

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยกว่าซูอวี้เออร์จะยื่นตัวอย่างเชื้อโรคอันมีค่านี้มาให้

นางจะทำให้เสียน้ำใจซูอวี้เออร์ได้อย่างไรเล่า?

ไม่เพียงแค่คิดหาวิธีรักษา แต่นางต้องฉวยโอกาสนี้เปิดโปงท่านหญิงหยวนหลี่ให้ได้ มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นจึงจะสามารถตอบแทนบุญคุณของแม่นางซูได้อย่างสาสม!

เวลาผ่านไปครึ่งคืน

เสี่ยวตงนั่งอยู่ข้างนอกผล็อยหลับไป

จู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าของชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างหู

"ผู้ใด?! อ๋า ท่านอ๋อง..."

“เมื่อถึงเวลานั้น ร่างกายของข้าจะฟกช้ำดำเขียว เกรงว่าแม้แต่จ้านอ๋องก็คงไม่เคยเห็นสภาพศพน่ากลัวเช่นนี้มาก่อน ข้าเพียงเกรงว่าจะทำให้ท่านตกใจ"

เมื่อได้ยินน้ำเสียงอันเยาะเย้ยตนดังนั้น เซียวเย่หลันก็กำมือแน่น

"เปิดประตู "

เขาออกคำสั่งอย่างเย็นชา

เซี่ยเชียนฮวันหัวเราะขึ้น "ทำเช่นนี้เพื่อสิ่งใดเล่า? ท่านอ๋องมีที่อื่นที่ดีกว่านี้คอยรองรับ”

ไม่ว่าจะเป็นการลอยโคมดอกไม้ที่ทะเลสาบกับแม่ซูอวี้เออร์ หรือไปดื่มสุราฟังเพลงที่เรือนจิ่นซิ่ว

แต่ไหนแต่ไร นางไม่เคยต้องการเขาอยู่แล้ว

"ข้าสั่งให้เจ้าเปิดประตู"

รังสีอำมหิตแผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของเซียวเย่หลัน เขาไม่สนใจการห้ามเสี่ยวตง แต่ก้าวเข้าไปเลื่อนมือจับเปิดประตูออก

ทันใดนั้นเอง

เขาก็สัมผัสได้ว่ามีใครบ้างคนเดินเข้ามาจากด้านหลังเงียบๆ