หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 230

มือสังหารที่ถืออาวุธมีคมกำลังจะบุกเข้าไปในห้อง

ทันใดนั้นเอง เสียงเซี่ยเชียนฮวันก็ดังขึ้นจากด้านใน

"หากไม่กลัวติดกาฬโรคก็เข้ามาเถิด เพียงแค่เปื้อนเลือดของข้าสักนิดเดียว พวกเจ้าก็จะตายอย่างเจ็บปวดและโหดร้าย"

ประโยคเรียบง่ายเพียงประโยคหนึ่ง หยุดฝีเท้าการโจมตีของมือสังหารผู้นั้นได้ สีหน้าของพวกเขาดูลังเล

ทุกคนรู้ดีว่าสภาพผู้เสียชีวิตจากกาฬโรคน่าสยดสยองเพียงใด มีจุดดำปรากฏทั่วร่างกายเป็นจุดเลือด ก่อนจะตายก็เจ็บปวดอย่างไร้คำบรรยาย

พวกเขามองหน้ากัน ใครคนหนึ่งออกคำสั่งว่า "จุดไฟเผา!"

มือสังหารทุกคนหยิบตะบันไฟออกมา

เซียวเย่หลันเห็นดังนั้นก็โมโหยิ่งนัก เขาพูดอย่างเย็นชาว่า "กล้าจุดไฟเผาในจวนจ้านอ๋องของข้า พวกเจ้าคงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วสินะ"

กล่าวจบ เขาก็กระโดดออกมาใช้มีดฟันหัวหน้ามือสังหารที่ออกคำสั่ง!

บัดนี้เขาไม่มีกระจิตกระใจเข้าไปปกป้องซูอวี้เออร์อีกแล้ว แววตาเต็มไปด้วยความโมโหและอาฆาต ดาบในมือของเขายกขึ้นตัดศีรษะผู้บุกรุกทีละคน ในลานมีเลือดนอง

ตะบันไฟที่ตั้งใจจะจุดเผาห้อง บัดนี้ก็ตกลงไปในสายธารแห่งโลหิต

"กรี๊ด!"

ซูอวี้เออร์เห็นว่าผู้บุกรุกหายไปกว่าครึ่งเพียงชั่วพริบตา จึงรีบส่งเสียงกรีดร้องออกมาเพื่อพยายามดึงดูดความสนใจของเซียวเย่หลัน

แต่บัดนี้เซียวเย่หลันโกรธมาก

เขาเพียงต้องการฆ่าศัตรูตรงหน้าทิ้งให้หมด ส่วนด้านหลังมีใครที่ต้องปกป้องอีก เขาลืมไปแล้ว

บัดนี้

ในห้องไม่มีเสียงของเซี่ยเชียนฮวันพูดอีกต่อไป

นางรู้ว่าตอนนี้เซียวเย่หลันกำลังต่อสู้กับความเป็นความตายอยู่ข้างนอก สิ่งที่นางต้องทำก็คือกลับไปที่กรงหนูแล้วใช้เวลาที่เซียวเย่หลันพยายามยื้อไว้ให้มาทดลองยา

เวลาไม่ถึง 15 นาที

สังหารทั้งหลายก็กลายเป็นศพภายใต้ดาบของเซียวเย่หลัน ซากศพของพวกเขานอนกองอยู่บนพื้นระเนระนาด

เซียวเย่หลันจึงเก็บดาบเข้าฝัก

ภายใต้แสงจันทร์ ใบหน้าของเขาราวกับมัจจุราชเทพแห่งความตายที่แท้จริง

"ท่านอ๋อง...”

ซูอวี้เออร์ไม่เคยเห็นเซียวเย่หลันในสภาพแบบนี้มาก่อน นางตกใจจนหน้าซีดแล้วล้มลงอยู่ตรงขั้นบันได

“เหนียงเหนียงเพคะ เป็นอะไรหรือไม่?!"

เสี่ยวตงรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นสีหน้าอันเหนื่อยล้าของเซี่ยเชียนฮวัน นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นกังวล

เมื่อคืนนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย มือสังหารเกือบจะบุกเข้าไปในห้องได้ แม้ว่าเซี่ยเชียนฮวันจะไม่ได้รับบาดเจ็บได้แต่บัดนี้จิตใจของนางคงมีผลกระทบอย่างมาก

จวบจนบัดนี้คราบเลือดบนพื้นก็ยังไม่ถูกทำความสะอาดจนสิ้น

"ข้าไม่เป็นไร" เซี่ยเชียนฮวันยิ้มขึ้นเล็กน้อย "อีกอย่าง ข้ากลั่นยารักษาโรคออกมาได้แล้ว"

"จริงหรือเพคะ? เหนียงเหนียงช่างเก่งเหลือเกิน!"

เสี่ยวตงพูดขึ้นด้วยความรู้สึกดีใจ

ท่ามกลางมือสังหารที่เข้ามารายล้อม ยังคงสามารถสงบอารมณ์คิดหาวิธีรักษาโรคออกมาจนได้ ช่างอัศจรรย์เหลือเกิน!

ในสายตาของเสี่ยวตง เหนียงเหนียงเป็นสตรีก็จริง แต่คาดว่าจิตใจแข็งแกร่งไม่แพ้กว่าท่านอ๋องเลย

เซี่ยเชียนฮวันหยิบกระดาษใบหนึ่งออกมายื่นให้เสี่ยวตงแล้วกำชับว่า "เจ้าไปไหว้วานผู้ที่เชื่อถือได้ ไปยังภูเขาเพื่อเอายาเหล่านี้มา ยิ่งเยอะยิ่งดี"

เสี่ยวตงรีบเข้ามารับไว้ ขณะเดียวกันก็เบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง!