หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 232

“ในอนาคตข้าน้อยจะยอมเป็นวัวเป็นม้าตอบแทนพระชายา”

ชายวัยกลางคนโขกหัวไม่หยุดด้วยความจริงใจ

เมื่อคนรอบข้างเห็นดังนั้น พวกเขาก็พากันทอดถอนใจ และรู้สึกสะเทือนใจมาก

เซี่ยเชียนฮวันประคองสองพ่อลูกขึ้นมา ยิ้มน้อยๆ แล้วกล่าวว่า “ไม่ต้องสุภาพขนาดนี้ เดิมทีการรักษาคนป่วย ก็คือหน้าที่ของข้า”

“แต่ท่านไม่คิดค่ายา นี่ยังถือว่าเป็นหน้าที่หรือไม่?”

เด็กหนุ่มพูดจากระอึกกระอัก

ต่อหน้าผู้คนเป็นจำนวนมาก เขาหันไปมองถงซ่านถัง แล้วพูดพึมพำว่า “ท่านหญิงที่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับพระชายาขายยาแพงมาก นางปฏิเสธที่จะมอบให้เรา โดยบอกว่าสมุนไพรที่ใช้ล้ำค่ามาก และยาของท่านไม่มีทางถูกไปกว่านางอย่างแน่นอน!”

เมื่อทุกคนได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาก็ถกเถียงกันวุ่นแย่งกันพูดจนฟังไม่ได้ศัพท์

“ที่เด็กคนนี้พูดก็สมเหตุสมผลอยู่นะ เหตุใดฮัวเยว่ถังไม่ต้องจ่ายเงินซื้อยา แต่ถงซ่านถังกลับสามารถขายยาในราคาที่แพงมาก?”

“เฮ้อ ข้าไม่สามารถซื้อยาของท่านหญิงหยวนหลี่ไหว คุกเข่าขอร้องอยู่สองวัน แต่สุดท้ายก็ถูกไล่ออกมา”

“ราคาแพงก็ช่างเถอะ แต่ได้ยินมาว่ามีหลายคนที่ซื้อยาไป หลังจากกลับบ้านไปทานยาก็อาการไม่ดีขึ้นเลย เสียเงินโดยเปล่าประโยชน์!”

“ในความคิดของข้า ท่านหญิงแค่มาหลอกเอาเงินเฉยๆ...”

เห็นได้ชัดว่า ชื่อเสียงของท่านหญิงหยวนหลี่เริ่มเปลี่ยนแปลงไปอย่างฉับพลัน เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้ยินใครเรียกนางว่า ‘เทพธิดา’ อีกต่อไป

นางกระแอมไอเบาๆ แล้วพูดเสียงดังขึ้นว่า “ข้าไม่รู้ว่าเหตุใดยาของถงซ่านถังถึงได้แพงนัก แต่ยาของข้าไม่ได้ทําจากสมุนไพรราคาแพง ในทางกลับกัน อาจกล่าวได้ว่าวัตถุดิบเหล่านั้นสามารถพบเห็นได้ทั่วไปตามภูเขา”

“ดังนั้นโปรดมั่นใจได้ว่า ค่ายาของข้าไม่สูงนัก พวกท่านสามารถซื้อไปช่วยชีวิตคนอื่นได้”

ได้ฟังที่เซี่ยเชียนฮวันพูด ผู้คนต่างเปล่งเสียงแซ่ซ้องขอบคุณ บรรยากาศภายในโรงหมอก็อบอวลไปด้วยความสุข!

จนกระทั่งท่านหญิงหยวนหลี่นำข้ารับใช้สองสามคนก้าวเข้าสู่ธรณีประตูของฮัวเยว่ถัง

เสียงหัวเราะของฝูงชนก็ค่อยๆ จางหายไป

ผู้คนพากันแยกออกเป็นสองฝั่ง เพื่อหลีกทางให้นาง

“โรงหมอของพระชายาช่างมีชีวิตชีวาเสียจริง หลังจากขโมยสูตรยาของข้าไปก็รีบปรุงยาออกมาอย่างรวดเร็ว ซ้ำยังแจกจ่ายยาให้แบบไม่คิดเงิน สมแล้วที่เป็นคุณหนูเซี่ยจากครอบครัวที่ร่ำรวย”

ท่านหญิงหยวนหลี่ยังคงสวมชุดสีขาว และสวมผ้าคลุมหน้าผืนบาง นางแต่งกายดุจเซียนสาวที่ลงมาเยือนยังโลกมนุษย์

แน่นอนว่าก็เป็นอย่างที่นางคาดไว้

เมื่อพูดประโยคนี้เสร็จ สีหน้าของท่านหญิงหยวนหลี่ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย นางเสมองไปอีกด้านอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

“ข้าคิดว่าไม่จำเป็น”

นางปฏิเสธข้อเสนอของเซี่ยเชียนฮวัน

แน่นอนว่า สิ่งนี้อยู่ในการคาดเดาของเซี่ยเชียนฮวัน

“ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าไม่ตกลงที่จะเปิดเผยสูตรยา” เซี่ยเชียนฮวันยิ้มจางๆ

“ท่านหมายความว่าอย่างไร...”

“เพราะทันทีที่เจ้าเปิดเผยสูตรยา ทุกคนก็จะรู้ว่า สมุนไพรที่เจ้าใช้ปรุงยานั้นไม่ได้แพงอะไรเลย ใช้เงินไม่กี่อีแปะก็สามารถหาซื้อได้แล้ว”

เซี่ยเชียนฮวันกอดอก ขณะชี้แจงความจริงออกมา

ท่านหญิงหยวนหลี่บันดาลโทสะ นางตวาดออกมาว่า “หุบปาก! ท่านพูดจาไร้สาระ!”