หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 236

ไม่กี่วันต่อมา เซี่ยเชียนฮวันกำลังยุ่งกับงานในโรงหมอ

ยาของนางไม่เพียงแต่รักษาโรคระบาด แต่ยังสามารถป้องกันได้

ดังนั้น นอกจากชาวเมืองตะวันตกแล้ว แม้แต่คนที่อาศัยอยู่ห่างออกไปก็รีบมาขอยา

ทำให้เกิดภาวะขาดแคลน

เซี่ยเชียนฮวันเป็นเหมือนลาตัวเดียวในหมู่บ้าน ยุ่งจนหยุดไม่ได้ แม้แต่เวลาจะกลับจวนอ๋องก็ไม่มี กระทั่งอาหารการกินก็ยังให้คนไปซื้อซาลาเปาสองสามลูกข้างถนนมาทาน

“พระชายา ท่านดูนั่น”

ในขณะที่เซี่ยเชียนฮวันกำลังล้างมืออยู่นั้น จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะของเสี่ยวตง

เมื่อนางเงยหน้าขึ้น ใบหน้าของชายหนุ่มรูปงามแสนเย็นชาก็ปรากฏในคลองจักษุของนาง เขาโดดเด่นจากฝูงชน และไม่เข้ากับคนรอบข้าง

“เซียวเย่หลัน”

เซี่ยเชียนฮวันพลันตะลึง

ทำไมเขาถึงมาที่นี่

ฮัวเยว่ถังเปิดทำการมานานแล้ว และเขาก็ไม่เคยมาที่นี่

รอจนเซียวเย่หลันเดินมาถึงตรงหน้า เซี่ยเชียนฮวันจึงได้สติ นางผายมือไปด้านข้าง “ถ้าจะรับยาให้ไปต่อแถวที่นั่น แม้ว่าท่านจะเป็นอ๋องก็ไม่มีสิทธิพิเศษหรอกนะ”

“เจ้าเห็นข้าดูเหมือนคนมารับยาหรือ?” เซียวเย่หลันถามด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“เช่นนั้นท่านมาทำอะไรที่นี่”

เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกงุนงงมาก

ท่าทางของนาง ทำให้แววตาของเซียวเย่หลันพลันเย็นเยียบ พูดจาอย่างเคร่งขรึมว่า “มาหาเจ้าไม่ได้หรือ?”

“มาหาข้าทำไม?”

ได้ยินคำถามนี้ เซียวเย่หลันก็พูดไม่ออกไปชั่วขณะ

เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาใสกระจ่างคู่นั้นของเซี่ยเชียนฮวัน แล้วตอบไม่ตรงคำถาม “เจ้าไม่กลับจวน”

“ข้ายุ่งมาก ท่านก็เห็น มีคนมากมายในโรงหมอ ข้าไม่สามารถพึ่งพาคนงานสองสามคนให้ทำงานหนักกว่านี้ได้”

เซี่ยเชียนฮวันยกคางขึ้น ส่งสัญญาณให้เซียวเย่หลันมองดูรอบๆ

เซียวเย่หลันเหลือบมองไปรอบๆ แล้วขมวดคิ้ว “แต่ถึงกระนั้น ในฐานะพระชายาของข้า เจ้าไม่จําเป็นต้องทําทุกอย่างด้วยตัวเอง”

ประโยคนี้ กลับสร้างความประหลาดใจให้กับเซี่ยเชียนฮวันเล็กน้อย

นางคาดไม่ถึงว่า เซียวเย่หลันจะริเริ่มอธิบายให้นางฟัง

เสียงพูดคุยในลานบ้านผุดขึ้นมาในหัวนางอีกครั้ง

คืนนั้น เซียวเย่หลันและซูอวี้เออร์ออกไปเที่ยวทะเลสาบและปล่อยโคม เมามายใต้ดอกไม้ไฟที่พร่างพราวเต็มท้องฟ้า ทั้งโรแมนติก ทั้งงดงาม

ส่วนนางถูกหนูพิษกัด และติดโรคระบาด เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ ไม่คู่ควรไปรบกวนช่วงเวลาอันแสนหวานของพวกเขา

เซี่ยเชียนฮวันหมุนตัวกลับมา ฝืนยิ้มอย่างแข็งทื่อ “ที่แท้ท่านอ๋องก็ไม่สบายใจเพราะเรื่องนี้ ไม่เป็นไร ข้าไม่ถือสา”

“หากเจ้าไม่ถือสา แล้วเหตุใดไม่ยอมกลับจวน ไม่ยอมพบข้า?”

เซียวเย่หลันเอื้อมมือไปจับไหล่นาง

แต่คาดไม่ถึงว่า เซี่ยเชียนฮวันจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อหลบการเคลื่อนไหวของเขา

“ข้าเป็นเพียงพระชายาท่านในนาม ท่านจะมาหาข้าเพราะความรู้สึกหรือหน้าที่ก็ไม่สำคัญ ข้าไม่โกรธเคืองท่านเพราะเรื่องเช่นนี้หรอก”

“ตอนนี้โรงหมอกำลังยุ่งมาก ข้าไม่อาจพักได้นานกว่านี้แล้ว ท่านอ๋อง เชิญกลับไปเถอะ”