หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 242

“ท่านชอบความสะอาดหรือไม่ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า...เอ๊ะ!ยังไม่รีบเอากรงเล็บของท่านออกไปอีก”

บางทีอาจจะเป็นเพราะอาการป่วย เวลาที่เซี่ยเชียนฮวันพูดจึงมีน้ำเสียงขึ้นจมูก ทำให้ฟังดูกระเง้ากระงอดขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้ดูเหมือนสถบเลย

หลังจากที่เซียวเย่หลันจับข้อเท้าของนาง อีกทั้งร่างกายก็ถูกชายหนุ่มพลิกคว่ำ จากนี้ก็ขึ้นอยู่กับความเมตตาของเขาแล้ว

เซี่ยเชียนฮวันกัดริมฝีปากอย่างไม่ยอมแพ้ นางดิ้นรนแล้วกล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่าแม่นางซูผู้นั้นอาบน้ำด้วยกลีบดอกไม้สิบชนิดทุกวัน ร่างกายสะอาดเอี่ยมอ่องตั้งแต่หัวจรดเท้า มีกลิ่นหอมจรุงใจ ทำไมท่านถึงไม่ไปหานางเล่า?”

ได้ยินเซี่ยเชียนฮวันกล่าวถึงตัวเอง ซูอวี้เออร์ซึ่งซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงก็พลันตัวสั่นหูผึ่งขึ้นมา และอดไม่ได้ที่จะพยักหน้าเห็นด้วย

แต่คาดไม่ถึงว่า เซียวเย่หลันจะตอบกลับเสียงนิ่งว่า “การอาบน้ำด้วยกลีบดอกไม้ไม่จำเป็นว่ากลิ่นหอมของดอกไม้จะติดตัวไปด้วย อย่างน้อยข้าก็ไม่เคยได้กลิ่น วิธีการอาบน้ำที่ฟุ่มเฟือยและยุ่งยากนี้เป็นแค่ความปรารถนาส่วนตัวของพวกผู้หญิง มันไร้ประโยชน์ในความเป็นจริง”

“คิดได้สมกับเป็นชายแท้จริงๆ”

เซี่ยเชียนฮวันพึมพำ

ทันใดนั้นนางก็สังเกตเห็นว่า แม้ว่าคนในเมืองหลวงจะคิดว่าเซียวเย่หลันและซูอวี้เออร์เข้ากันได้ดี แต่ความจริงอาจไม่เป็นเช่นนั้น

ซูอวี้เออร์คิดว่าตัวเองเป็นสตรีที่มีความสามารถ ชื่นชอบความสง่างาม และไล่ตามความโรแมนติก แต่เซียวเย่หลันกลับไม่ชอบเรื่องไร้สาระเหล่านั้น ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบวิธีคิดหรือการกระทำ ล้วนอิงจากความเป็นจริง

สองคนนี้ มีค่านิยมที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

เพียงเพราะซูอวี้เออร์ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง เซียวเย่หลันเชื่อว่าซูอวี้เออร์ได้ช่วยชีวิตของเขา ดังนั้นชะตากรรมของพวกเขาจึงเชื่อมโยงกันอย่างใกล้ชิด

“เจ้าคิดอะไรอยู่”

เซียวเย่หลันสังเกตเห็นเซี่ยเชียนฮวันกำลังฟุ้งซ่าน จึงจงใจใช้มือทำมิดีมิร้าย ด้วยการลูบเบาๆ

“อ๊า!” เซี่ยเชียนฮวันอุทานเสียงเบา แล้วหน้าแดงด้วยความอับอาย “ท่านเช็ดมาก็นานแล้ว สมควรเช็ดเสร็จสักที! รีบๆ กลับไปเสีย”

“นั่นสินะ”

ทันใดนั้นแววตาของเซียวเย่หลันก็ดูเคร่งขรึม เขาโยนผ้าเช็ดตัวลงในอ่างน้ำร้อนอย่างตั้งใจ และคล่อมร่างนางเอาไว้

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวด้วยความตื่นตระหนก “ท่านคิดจะทำอะไร?”

“ข้าเช็ดตัวให้เจ้า รับใช้เจ้า ตอนนี้ก็ถึงตาเจ้ารับใช้ข้าบ้างแล้ว”

เขากล่าวเสียงทุ้มต่ำ จากนั้นม่านเตียงก็ร่วงหล่นลงมา บดบังเงาของคนสองคนที่ค่อยๆ ขยับซ้อนกัน

ในคืนนั้น

“เจ้ารนหาที่ตายหรือ?”

เขามองสาวใช้ด้วยสายตาที่เย็นชา

อวิ๋นซีรีบร้อนคุกเข่า “ท่านอ๋องโปรดให้อภัย แต่แม่นางซูเกิดเรื่อง บ่าวไม่มีทางเลือกนอกจากต้องรบกวนท่านอ๋อง!”

“อวี้เออร์เป็นอะไร?”

เซียวเย่หลันพลันเปลี่ยนสีหน้า เขาก้าวข้ามธรณีประตูไปอย่างรวดเร็ว และรีบร้อนไปยังเรือนจิ่นซิ่ว

โดยไม่มีเวลาร่ำลาเซี่ยเชียนฮวันสักคำ

นางชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มเยาะตัวเอง

แม้ว่าทัศนคติของเขาที่มีต่อนางเมื่อคืนนี้จะดูคลุมเครือ แต่ขอเพียงซูอวี้เออร์เกิดเรื่อง ทุกอย่างก็กลับคืนสู่สภาพเดิมอีกครั้ง

เพราะท้ายที่สุดแล้วนางก็เทียบกับซูอวี้เออร์ผู้มีพระคุณของเขาไม่ได้

อวิ๋นซีลุกขึ้นยืน ก่อนเหลือบมองเซี่ยเชียนฮวันซึ่งนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งแวบหนึ่ง “พระชายาโปรดเสด็จตามไปด้วย บางทีเรื่องนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับท่าน”