หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 25

หลายวันผ่านไป

เสียงจักจั่นร้องดัง

เซียวเย่หลันยืนอยู่ตรงลานด้านหน้า สีหน้าเคร่งขรึม ข้างกายเหมือนมีรังสีอำมหิตแผ่ซ่านออกมา

หลายวันมานี้ มักจะมีเงาของผู้หญิงคนหนึ่งโผล่ขึ้นมาในใจเขาเสมอ ลบอย่างไรก็ลบไม่ออก

ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเดินเบาๆ เขารู้ว่าซูอวี้เออร์มา จึงปิดตา พยายามลบภาพเงาของผู้หญิงคนนั้นออกจากหัว

"ท่านอ๋อง อวี้เออร์ทำเม็ดบัวต้มน้ำตาลมาให้ ท่านจะชิมสักหน่อยไหมเพคะ"

ซูอวี้เออร์ยกขนมหวานมาให้ชามหนึ่ง อย่างเป็นแม่ศรีเรือน นางเดินมาหยุดอยู่ข้างกายของเซียวเย่หลัน

แต่เซียวเย่หลันกลับไม่ได้รับเอาชามมา เขาพูดอย่างเย็นชาว่า "ไม่อยากกิน"

"ก็ได้..." ซูอวี้เออร์เม้มริมฝีปาก ปล่อยมือทั้งสองข้างลง

นางยืนอยู่ข้างๆ เป็นเพื่อนเซียวเย่หลัน ทั้งคู่ยืนเงียบกันอยู่นาน จนเมื่อทนแสงแดดที่สาดส่องมาไม่ไหว นางถึงพูดออกไปอย่างนุ่มนวลว่า "ท่านอ๋อง มีคนมาฟ้องข้า บอกว่าในจวนมีคนแอบลักลอบเล่นชู้เพคะ"

"ช่างพวกเขาเถอะ" เซียวเย่หลันตอบอย่างเย็นชา

ถึงแม้เขาจะไม่สนใจเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ระหว่างชายหญิง แต่เรื่องความรักก็เป็นเรื่องธรรมดา เขาไม่เหมือนพวกหัวโบราณในวังหลวงหรอกที่จะต้องลงโทษบ่าวไพร่ที่แอบคบชู้กันจนถึงตาย

ซูอวี้เออร์พูดเสียงเบา "หากว่าเป็นบ่าวไพร่ธรรมดาก็แล้วไปเถอะ แต่ข้าได้ยินมาว่าฝ่ายชายคือเย่ซิ่นคนสนิทของท่าน ดังนั้นก็เลยจำใจต้องมากราบทูลสักหน่อย หากว่าผู้หญิงที่เขาแอบคบด้วยมีใจไม่บริสุทธิ์ คิดจะใช้เขามาหลอกเอาความลับของท่านอ๋อง เช่นนั้นจะทำอย่างไรเพคะ"

"เย่ซิ่น?"

เซียวเย่หลันขมวดคิ้ว

ต่อมาเขาก็สายหน้าพูดว่า "ไม่มีทาง เย่ซิ่นติดตามข้ามานานหลายปี ไม่เคยข้องเกี่ยวกับผู้หญิง อีกอย่างเขาก็กำลังรักษาตัวอยู่ด้วย"

"บางทีอาจเป็นเพราะกำลังรักษาตัว ผู้หญิงคนนั้นถึงได้มีโอกาสอย่างไรเพคะ ท่านอ๋อง เขาคือคนสนิทของท่าน ระวังไว้ดีกว่านะเพคะ อย่างน้อยก็ควรสืบให้รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร" ซูอวี้เออร์กล่าวเตือน

แววตาของเซียวเย่หลันเคร่งขรึมขึ้นนิดหน่อย ครู่ต่อมา ในที่สุดเขาก็พยักหน้า

เซี่ยเชียนฮวันพิจรณามองดูใบหน้าของทหารองค์รักษ์คนนี้อย่างละเอียด คิ้วเฉียงเป็นรูปดาบ ดวงตาสดใส สีหน้ามั่นคง จัดว่าเป็นหนุ่มหล่อคนหนึ่ง ไม่เลวๆ

เย่ซิ่นได้น้องสาวช่วยประคองตัวให้ลุกขึ้นมา เขากำฝ่ามือทำความเคารพอีกครั้ง "ข้าน้อยรู้ว่าชีวิตของตัวเองได้พระชายาช่วยเอาไว้ บุญคุณยิ่งใหญ่ ไม่อาจลืมเลือน"

"เอาล่ะ คำพูดเกริ่นพอเป็นพิธีไม่ต้องพูดให้มากความหรอก ถอดเถอะ"

เซี่ยเชียนฮวันโบกมืออย่างใจกล้า

เย่ซิ่นยืนอึ้งไปเลย "ถอด...?"

"เสี่ยวตง เจ้าไปคอยเฝ้านอกประตูไว้"

"เพคะ"

และแล้วห้องทั้งห้องก็เหลือเพียงนางและเย่ซิ่นสองคนตามคำสั่งของเซี่ยเชียนฮวัน อย่างรวดเร็ว

นางมองไปที่เย่ซิ่นที่ยังคงเหม่อลอยอยู่ "ยังมัวเหม่ออะไรอยู่ บอกให้ถอดเจ้าก็ถอดสิ ร่างกายของเจ้าข้าเคยเห็นตั้งนานแล้ว ทำชักช้าเขินอายอย่างกับเป็นหญิงสาวอย่างนั้นแหละ"