หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 251

ภายในสวน

พระสนมหมิงเดินมาถึงใต้ต้นไทรใหญ่ ในที่สุดก็มองเห็นเงาร่างผอมเพรียวของสตรีผู้หนึ่ง

นางกล่าวเสียงเย็นชาว่า “ออกมา”

“ลูกสะใภ้คารวะเสด็จแม่”

ซูอวี้เออร์ก้มหน้าเดินออกมาจากเงาไม้ และคารวะสนมหมิง

สนมหมิงเหลือบมองนาง “หยุดพูดจาไร้สาระ ตอนทานอาหารเจ้าก็ส่งสัญญาณให้ข้าตลอดเวลา เจ้าอยากจะบอกอะไรกับข้า?”

“สมกับเป็นเสด็จแม่ ฉลาดมีไหวพริบ มองปราดเดียวก็เข้าใจสัญญาณของลูกสะใภ้”

ซูอวี้เออร์ยิ้มน้อยๆ

สนมหมิงไม่ให้ค่ากับคำพูดเยินยอเหล่านี้ นางยังคงแสดงท่าทีเฉยเมยและเย็นชา ส่งเสียงหึออกมาเบาๆ

“ข้าคิดว่าเจ้าค่อนข้างประพฤติตัวดี ในฐานะอนุคนหนึ่ง ยามปกติก็รับใช้หลันเอ๋อร์ ช่วยคลายความเบื่อหน่ายให้เขา แต่คาดไม่ถึงเลยว่าหูตาของเจ้าจะมากมายถึงเพียงนี้”

ซูอวี้เออร์ได้ยินว่าตัวเองถูกเรียกว่า ‘อนุ’ ก็แสดงท่าทางผิดปรกติเล็กน้อย

แต่ในไม่ช้า นางก็กลับมาตั้งตัวได้ และพูดจาเสียงอ่อนหวาน “ลูกสะใภ้รู้ดีว่าในใจของเสด็จแม่เป็นห่วงท่านอ๋อง จึงมีบางอย่างที่ทนซ่อนไว้ไม่ได้ และกลัวว่าเสด็จแม่จะโดนคนเลวหลอก เลยต้องตัดสินใจแบบนี้”

“เจ้าหมายความว่าอะไร”

“คือ...”

ซูอวี้เออร์แสดงสีหน้าลำบากใจ

ดูเหมือนนางจะลังเลอยู่นาน แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมา “เดาว่าเสด็จแม่คงเคยได้ยินเกี่ยวกับเด็กในท้องของพระชายา”

“เกิดอะไรขึ้นกับเด็กในท้อง?”

พระชายาขมวดคิ้ว

อันที่จริงแล้ว นางเคยได้ยินหลี่จิ้งหย่าพูดข่าวลือบางอย่าง กล่าวว่าเด็กในท้องของเซี่ยเชียนฮวันไม่ใช่ลูกของเซียวเย่หลัน

แต่ต่อมาหลี่จิ้งหย่าก็ก่อเรื่อง สนมหมิงจึงถือว่าคำพูดเหล่านั้นเป็นหลี่จิ้งหย่าจงใจหว่านความไม่ลงรอยกัน จึงไม่คิดอะไรมาก

ผ่านไปสักพัก ตบที่สองก็ไม่มา

นางวางใจเล็กน้อย และกล่าวว่า “ความจริงแล้วเด็กคนนั้นเป็นลูกของพระชายากับอดีตยามส่วนตัวคนหนึ่ง แต่ยามคนนั้นถูกท่านอ๋องสังหารไปแล้ว เพราะคำนึงถึงชื่อเสียงของราชวงศ์ เรื่องนี้จึงไม่แพร่กระจายออกไป น้อยคนนักที่ทราบเรื่องนี้”

“ลูกสะใภ้ทนเห็นเสด็จแม่ถูกหลอกไม่ได้ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่หม่อมฉันเสี่ยงต่อการถูกท่านอ๋องตำหนิเพื่อมาบอกเสด็จแม่ เสด็จแม่โปรดยกโทษให้หม่อมฉันด้วย”

สนมหมิงจ้องมองนาง หัวใจก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าเดี๋ยวขาวเดี๋ยวเขียว เห็นได้ชัดว่าใกล้จะควบคุมตัวเองไม่อยู่

ซูอวี้เออร์ไม่กล้าพูดต่อ และแอบถอยหลังไปหลายก้าว

เพื่อรักษาระยะห่างจากสนมหมิง

แต่ทันใดนั้น

สนมหมิงก็ค่อยๆ ยกยิ้มที่มุมปาก และหัวเราะเสียงเย็นชา “นางสารเลว เจ้าบอกว่าทนเห็นข้าถูกหลอกไม่ได้ หรือแค่อยากจะสร้างความบาดหมางกันแน่”

ซูอวี้เออร์พลันใจหาย นางรีบคุกเข่าลง และร้องสะอื้นว่า “เสด็จแม่ สิ่งที่ลูกสะใภ้พูดเป็นความจริง หลุมฝังศพของพ่อเมล็ดป่านั่นอยู่บนภูเขาริมทะเลสาบชิงเหลียน พระชายาเป็นคนสั่งให้ฝังเขาที่นั่น หากท่านไม่เชื่อก็ส่งคนไปสืบได้!”