หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 250

ซูอวี้เออร์โกรธมาก

แน่นอนว่า นางทําได้เพียงเก็บอารมณ์ที่แท้จริงไว้ในใจเท่านั้น เบื้องหน้ายังต้องแสดงท่าทีเป็นห่วงเป็นใย เล่นบทบาทเป็นสาวงามอ่อนหวาน

หลังจากฝนหมึกเสร็จ ก็เอื้อมมือไปนวดไหล่เซียวเย่หลันเบาๆ พลางพูดจาฉอเลาะว่า “พี่สาวกำลังอุ้มท้องอยู่ ถ้าหากเสด็จแม่สูญเสียการควบคุม แล้วทำร้ายพี่สาวขึ้นมาจะทำเช่นไร?”

พูดถึงเมล็ดป่าในท้องของเซี่ยเชียนฮวัน แน่นอนว่า ปฏิกิริยาของเซียวเย่หลันก็เป็นไปตามที่ซูอวี้เออร์คาดไว้ สีหน้าของเขาพลันเย็นชาขึ้นมา

นิ้วของเขาบีบพู่กันแน่น จนเส้นเอ็นปูดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ขมวดคิ้วพูดว่า “พระสนมหมิงทานยามาสักพักแล้ว อาการป่วยก็มั่นคง ไม่มีทางคลั่งขึ้นมาง่ายๆ”

อารมณ์ของเขาสั่นไหว แม้แต่การเขียนก็ยังยุ่งเหยิง เลินเล่อ

เมื่อเขียนจดหมายเสร็จ เซียวเย่หลันก็ปิดผนึก และวางทับด้วยจานหินหมึก ก่อนจะเดินออกจากห้องหนังสือไปอย่างเงียบๆ

ซูอวี้เออร์หรี่ตามองแผ่นหลังของชายคนนั้นจนหายลับไป

จากนั้นนางก็ใช้ความเร็วของมือ หยิบจดหมายอีกฉบับออกจากแขนเสื้ออย่างรวดเร็ว และสลับกับจดหมายที่เซียวเย่หลันเขียน

สักพักก็มีทหารมารับจดหมาย

ซูอวี้เออร์ทําราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น มอบจดหมายปลอมออกไป และซ่อนจดหมายจริงเอาไว้ รอจนคนจากไปแล้ว นางจึงหยิบจดหมายจริงออกมาเพื่อเผาเป็นเถ้า

ตอนนี้เอง ดวงตาของนางก็ฉายแววเฉียบคมเย็นชา หาใช่อนุภรรยาที่งดงามอ่อนหวานอีกต่อไป และไม่ใช่นางคณิกาที่มีเสน่ห์ แต่เป็นสตรีที่โหดเหี้ยม และซ่อนตัวได้เก่งมาก!

หลังจากซูอวี้เออร์เดินออกจากห้องหนังสือ สาวใช้อวิ๋นซีก็เดินเข้ามากระซิบว่า “นายหญิง บ่าวจัดการตี๋เอ๋อร์เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”

“อืม อย่าลืมกำจัดครอบครัวของนางไปด้วย”

ซูอวี้เออร์กำชับเสียงราบเรียบ

ถอนรากถอนโคลน เป็นรูปแบบการทำงานของนาง

ไม่ว่าภารกิจมอบยาแท้งของตี๋เอ๋อร์จะสำเร็จหรือไม่ สุดท้ายนางก็ต้องตายอยู่ดี

อวิ๋นซีพยักหน้า และกล่าวขึ้นอีกว่า “เวลานี้พระชายาไม่ก้าวออกจากเรือนฮวันซาเลย อาหารและเสื้อผ้าทั้งหมดก็ถูกย้ายไปจากหอหลันเซียง นายหญิง เราจะทำเช่นไรดี?”

ถ้าเป็นหอหลันเซียงพวกนางยังสามารถลงมือได้ตามอำเภอ

แต่ถ้าเป็นที่พักมารดาของเซียวเย่หลันพวกนางก็ไม่อาจลงมือซี้ซั้วได้

ซูอวี้เออร์ขมวดคิ้ว ในดวงตาเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ “เซี่ยเชียนฮวันนางผู้หญิงชั้นต่ำ สมองคิดหาทางเร็วนักเชียว นางรู้ว่าต้องวิ่งไปประจบสนมหมิงเพื่อปกป้องตัว”

มีเพียงเซี่ยเชียนฮวัน ที่เอ่ยเตือนสนมหมิงสองสามคำว่าไม่ควรทานอาหารรสเผ็ดมาก หลีกเลี่ยงอาหารมื้อหนัก และเน้นทางอาหารจืด

คําพูดเหล่านี้ทําให้พระสนมหมิงค่อนข้างไม่พอใจ จึงกล่าวเหน็บแนมไปว่า “ข้าจะทานอะไร ก็ยังไม่ถึงตาเจ้าเข้ามายุ่ง”

แต่นางเพียงตีฝีปากกับเซี่ยเชียนฮวันเท่านั้น

ไม่ได้เกิดเหตุการณ์ที่ซูอวี้เออร์คาดหวัง ว่าจะมีการลงมือใหญ่โต

หลังทานอาหารเสร็จ เซียวเย่หลันก็ลุกขึ้นและจากไปโดยไม่พูดสักคำ ซูอวี้เออร์จึงเดินตามหลังไปติดๆ ก่อนออกไปก็มองย้อนกลับมามองสนมหมิงอย่างลึกซึ้ง

เซี่ยเชียนฮวันพูดอย่างสบายๆ ว่า “เสด็จแม่ต้องการดื่มชาอะไร เดี๋ยวลูกสะใภ้จะทำให้”

“ไม่ต้อง ข้าจะไปแล้ว”

พระสนมหมิงลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เมื่อเดินไปตรงหัวมุม ซูอวี้เออร์ก็กระพริบตามองเซียวเย่หลัน “ท่านอ๋อง อวี้เออร์ทำของตก ต้องกลับไปเอา”

จากนั้น นางก็เดินไปทางที่พระสนมหมิงเดินจากไป...