หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 249

เรือนฮวันซา

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มปลอมๆ แสดงสีหน้าชื่นมื่น ขณะวิ่งเข้ามาทักทายเฝ้าสนมหมิง

“เสด็จแม่ ช่วงนี้สุขภาพของท่านเป็นอย่างไรบ้าง? ใบสั่งยาที่ข้าให้ท่านก่อนหน้านี้ ท่านดื่มแล้วรู้สึกเช่นไร? จริงสิ ให้ข้าฝังเข็มท่านอีกครั้งดีหรือไม่ วันละครั้ง เพื่อให้ท่านไม่รู้สึกปวดเอว และมีใบหน้างดงามตลอดไป”

ใบหน้าของเซี่ยเชียนฮวันเขียนคำว่า ‘ประจบสอพลอ’ อย่างชัดเจน

แต่กระนั้น นางก็ไม่กล้าเข้าใกล้พระสนมหมิงมากนัก เพียงแค่นั่งคุกเข่าที่หน้าโต๊ะ และหยั่งเชิงความคิดของสนมหมิง

“เจ้าไม่จำเป็นต้องมาประจบสอพลอข้า เพราะมันไม่ได้ทำให้ข้ารู้สึกชอบเจ้าขึ้นเลยสักนิด”

สนมหมิงจัดดอกไม้ด้วยสีหน้าเย็นชา

หลังจากที่นางถูกหลี่จิ้งหย่าผู้ที่อยากได้เป็นลูกสะใภ้มากที่สุดแทงข้างหลัง อารมณ์ของนางก็ไม่แปรปรวนอีกต่อไป แต่เปลี่ยนเป็นเย็นชา เหมือนหุ่นเชิดไร้อารมณ์

อันที่จริงตอนนี้เซี่ยเชียนฮวันเหนื่อยมาก แต่ก็ยังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้า “ลูกสะใภ้แค่อยากให้เสด็จแม่สุขภาพดีขึ้น ส่วนเสด็จแม่จะชอบหรือไม่ชอบลูกสะใภ้นั้น ก็ไม่เป็นไร”

ในที่สุด สนมหมิงก็ยกเปลือกตาขึ้น และเหลือบมองนางเล็กน้อย

“การฝังเข็มที่เจ้าพูดถึง มันได้ผลจริงหรือ?”

“แน่นอนเพคะ ของแท้ยิ่งกว่าไข่มุก! และหม่อมฉันก็เป็นคนเดียวในโลกที่รู้วิชาเข็มนี้ หากเป็นคนปกติทั่วไปหม่อมฉันคงไม่ยอมใช้วิชานี้แน่”

เซี่ยเชียนฮวันตบอกให้คำมั่น

พระสนมหมิงคล้ายจะรังเกียจเล็กน้อย แต่หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก นางก็พยักหน้าเล็กน้อย “งั้นข้าจะลองดู”

“ขอบพระทัยเสด็จแม่ที่เชื่อหม่อมฉันเพคะ” เซี่ยเชียนฮวันยิ้มกว้าง ก่อนจะเปลี่ยนบทสนทนาอย่างกะทันหัน “อย่างไรก็ตามวิชาเข็มประเภทนี้มีเงื่อนไขพิเศษอย่างหนึ่ง นั่นคือต้องฝังเข็มตอนเที่ยงคืน ดังนั้นจะเป็นการดีที่สุดถ้าหากลูกสะใภ้ย้ายมาอยู่กับท่าน เพื่อความสะดวกสำหรับลูกสะใภ้ที่จะแสดงความกตัญญูต่อเสด็จแม่”

“ใครจะอยู่กับเจ้า”

นางเหลือบมองเซียวเย่หลันเล็กน้อย แต่ก็ไม่เห็นเขาแสดงท่าทีอะไร จึงพูดเสริมขึ้นว่า “คราวที่แล้วเสด็จแม่ไม่มีความสุข จนเกิดความโกลาหลครั้งใหญ่ โชคดีที่ท่านอ๋องควบคุมสถานการณ์ได้ ข้าเกรงว่าพี่สาวไปอยู่เรือนฮวันซาเช่นนี้ช้าเร็วอาจจะทำให้เสด็จไม่พอพระทัย ถึงตอนนั้นหากไม่มีท่านอ๋องอยู่ด้วย แล้วเกิดเสด็จแม่สูญเสียการควบคุมและทำร้ายตัวเองขึ้นมาเล่า”

ในที่สุด เซียวเย่หลันก็เปิดปากพูด “นางรู้จักประมาณตน”

สี่คำสั้นๆ

ทำให้ปลายนิ้วของซูอวี้เออร์สั่นเล็กน้อย จนไม่อาจฝนหมึกได้

นางลดสายตาลง “คาดไม่ถึงว่าท่านอ๋องจะเชื่อใจพี่สาวขนาดนี้ ที่แท้อวี้เออร์ก็คิดมากไป เพราะรู้สึกพี่สาวค่อนข้างหุนหันพลันแล่น และมักจะทำตามใจตัวเอง จนเลี่ยงไม่ได้ที่จะทำให้เสด็จแม่ไม่พอพระทัย”

“แม้พระชายาจะเย่อหยิ่งไปบ้าง แต่ตราบใดที่นางเห็นสนมหมิงเป็นคนป่วย นางจะอ่อนโยนและเอาใจใส่เป็นพิเศษ”

เซียวเย่หลันถือพู่กัน และยามที่พูดถึงเซี่ยเชียนฮวัน มุมปากของเขาก็เกิดรอยยิ้มจางๆ ขึ้นมาโดยที่เขาไม่รู้ตัว