หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 248

“พิโธ่ ดูเจ้าพูดสิ รับใช้บุรุษนะไม่ต้องใช้ตา!”

“พูดแบบนั้นก็ไม่ถูก มีหลายที่ต้องใช้ตาเหมือนกัน...”

“ชู่ รีบหุบปาก”

ในที่สุดก็มีแม่ครัวสองสามคนที่สังเกตเห็นเซี่ยเชียนฮวัน พวกนางรีบก้มหน้าก้มตา รู้สึกตกใจจนไม่กล้าเปล่งเสียงออกมา

นางเว่ยแม่ของเย่ซิ่นที่เป็นหัวหน้าห้องครัว ก็รีบเดินเข้ามา ยิ้มแห้งๆ แล้วกล่าวว่า “พระชายาโปรดให้อภัยด้วย สตรีพวกนี้แค่พูดจาไร้สาระ แต่พวกนางไม่ได้ตั้งใจเช่นกัน”

“ไม่เป็นไร”

เซี่ยเชียนฮวันตอบ

นางเหลือบมองคนที่ทํางานในห้องครัวแวบหนึ่ง “ป้าเว่ย รบกวนเรียกทุกคนออกมายืนตรงหน้าข้าทั้งหมด ห้ามขาดแม้แต่คนเดียว”

“เจ้าค่ะ”

นางเว่ยไม่กล้าขัดคำสั่ง กวักมือเรียกผู้คนให้ออกมา

ไม่ช้าคนรับใช้หลายสิบคนก็ยืนกันเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่ในลานกว้าง เจ้ามองข้า ข้ามองเจ้า ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น สีหน้าของพวกเขามึนงงมาก

“หากพระชายาต้องการจะลงโทษ ทรงลงโทษเพียงคนปากเปราะไม่กี่คนเถอะเพคะ ไม่จำเป็นต้องลากคนบริสุทธิ์เข้ามาเกี่ยวข้อง” นางเว่ยเกลี้ยกล่อม

นางคิดว่าเพราะเซี่ยเชียนฮวันได้ยินคำพูดพวกนั้น จึงโมโหขึ้นมา

เซี่ยเชียนฮวันส่ายหน้า นางเดินกลับไปกลับมาอยู่สองรอบ แต่ก็ไม่เห็นสาวใช้ที่วางยาอยู่ในกลุ่มคน

“สาวใช้ที่ไปส่งยาให้ข้าเมื่อคืนล่ะ” เซี่ยเชียนฮวันถามเสียงเย็น

“ส่งยา?”

นางเว่ยชะงัก

แต่เมื่อคืน ไม่มีใครต้มยาในครัว!

แม้ว่าหมอชราผู้นั้นจะมอบใบสั่งยาให้ แต่ท่านอ๋องก็ดูเหมือนจะรำคาญ และบอกเพียงว่าพระชายารู้เรื่องแพทย์ ไม่จำเป็นต้องต้มยาอะไรให้นาง ปล่อยให้นางดูแลตัวเอง

เซี่ยเชียนฮวันเห็นปฏิกิริยาของนางเว่ย จึงถามอีกรอบว่า “ที่นี่มีเด็กสาวอายุประมาณ15-16 ตัวผอมๆ ตาไม่โต แต่มีฟันกระต่ายหรือไม่”

นางเว่ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “คนที่ท่านพูดถึงคือตี๋เอ๋อร์หรือไม่?”

“คงจะใช่ ท่านไปเรียกนางมาพบข้าหน่อยสิ”

“นี่...”

นางเว่ยพูดอย่างลำบากใจ “หม่อมฉันเข้าใจถึงพระกรุณาของท่านดี แต่จวนอ๋องกว้างใหญ่เพียงนี้ จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นครั้งคราว ถ้าหากนำเรื่องสาวใช้ตายไปกราบทูลท่านอ๋อง เกรงว่าจะไม่เหมาะสม”

เซี่ยเชียนฮวันพูดไม่ออก

นางรู้ว่านางเว่ยไม่ได้มีเจตนที่ไม่ดี แต่ในยุคนี้ สถานะของข้ารับใช้ต่ำต้อยเกินไป

แม้ว่าตี๋เอ๋อร์จะเสียชีวิตโดยมิทราบสาเหตุ

แต่ก็ไม่มีใครสืบสวน และตามหาฆาตรให้นาง

ส่วนใครบังคับให้ตี๋เอ๋อร์ส่งยาแท้งบุตรให้นางเมื่อคืนนั้น เกรงว่าคงยากจะสืบเจอ

เซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจเบาเบา “ช่างเถอะ ในอนาคตทุกสิ่งที่ข้ากิน จะต้องอยู่ภายใต้การดูแลของท่าน”

“บ่าวเข้าใจแล้วเพคะ”

นางเว่ยเห็นเซี่ยเชียนฮวันเรียกระดมคนเช่นนี้ ดูท่าการตายของสาวใช้เมื่อเช้า คงเป็นอุบายของใครสักคน

หลังจากออกจากห้องครัว

เดิมทีเซี่ยเชียนฮวันคิดจะกลับไปพักผ่อน แต่ทันใดนั้นก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ จึงย้อนไปอีกทาง