หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 259

น้ำเสียงและรังสีที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างของเซียวเย่หลันดุจดั่งเมฆทะมึนปกคลุมไปทั่วเมือง ทำให้คนพบเห็นแทบหายใจไม่ออก

แต่เซี่ยเชียนฮวันกลับไม่อยากตอบเขา

นางหันไปกล่าวอำลาอันติ้งโหวแล้วหันหลังเดินจากไปตามลำพัง

เซียวเย่หลันตามนางมาอย่างใกล้ชิด เอื้อมมือไปคว้าแขนนางเอาไว้ "เจ้าเล่าให้ข้าฟังอย่างละเอียด"

"เจ้าจะกังวลไปทำไม? มีคนต้องการช่วยเจ้ากำจัดลูกนอกคอกที่เจ้าว่า เจ้าควรจะดีใจไม่ใช่หรือ" เซี่ยเชียนฮวันเยาะเย้ยถากถาง

"ในจวนอ๋องของข้า เรื่องเช่นนั้นไม่สมควรเกิดขึ้น"

เซียวเย่หลันมองไปที่นางด้วยสายตาอันสงสัย

บางทีเขาอาจรู้สึกว่านางกำลังโกหก แล้วแสร้งทำตัวน่าสงสาร

เซี่ยเชียนฮวันไม่อยากเสียเรี่ยวแรงและเวลาไปอธิบาย นางกล่าวเพียงว่า "เจ้าพูดได้ถูกแล้ว เรื่องราวนั้นเกิดขึ้นในจวนของเจ้า เพียงแค่เจ้ามีกระจิตกระใจไปสืบดู เหตุใดจะสืบไม่รู้ความ"

"การที่เจ้าไม่รู้เรื่องนั้นเป็นเพราะเจ้าไม่เคยใส่ใจเรื่องความปลอดภัยของข้า หากเทียบกับซูอวี้เออร์ เจ้ามักปิดตาข้างเดียวอยู่เสมอ แล้วเราสองแม่ลูกจะสำคัญอะไร"

กล่าวจบเซี่ยเชียนฮวันก็สะบัดแขนของเขา เดินจากไปโดยไม่เหลียวหลัง

เซียวเย่หลันตกตะลึงเล็กน้อย

หรือว่า...

ภายในจวนอ๋องเคยมีคนกล้าลงมือกับพระชายาอ๋องจริง?

ทั้งสองคนแยกย้ายกันกลับจวน

เซี่ยเชียนฮวันกำลังจะจัดเตรียมกระเป๋าและสิ่งของจำเป็น รวมถึงของใช้ชีวิตประจำวันเพื่อเดินทางไปบำเพ็ญตนที่ภูเขาจื่อเสีย

เสี่ยวตงรีบกลับมาจากโรงหมอ เมื่อรู้ข่าวว่าพระชายาอ๋องจะเดินทางออกจากเมืองหลวง นางตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นเก็บกระเป๋าโดยไม่มีการพูดจาใดๆ ติดตามรับใช้เซี่ยเชียนฮวันต่อไป

ก่อนเดินทาง เซี่ยเชียนฮวันยังไม่อาจวางใจเรื่องอาการเจ็บป่วยของหมิงเฟยได้

นางหยิบห่อของออกมาส่งให้เสี่ยวตง กำชับว่า "เจ้านำสิ่งนี้ไปที่เรือนฮวันซา บอกกับหมิงเฟยเหนียงเหนียงว่าการออกกำลังกายสามารถทำให้สภาพจิตใจของเราดีขึ้นได้"

"หากนางไม่สนใจ เจ้าบอกกับนางต่อไปว่า ถ้านางต้องการให้เซียวเย่หลันเข้าแย่งชิงบัลลังก์ จะใช้เพียงความสามารถแข็งแกร่งของเซียวเย่หลันเพียงลำพังไม่ได้ เช่นเดียวกับองค์รัชทายาทและองค์ชายรอง ใครเล่าไม่มีมารดาที่ได้รับความโปรดปรานคอยเป็นเกราะคุ้มกันอยู่เบื้องหลัง”

เสี่ยวตงตอบรับแล้วอุ้มห่อผ้านั้นไปที่เรือนฮวันซาทันที

หมิงเฟยเปิดห่อนั้นด้วยใบหน้าเย็นชา

พบว่าข้างในคือลูกขนไก่ที่ทำขึ้นมาเองโดยเซี่ยเชียนฮวัน ทั้งยังมีเชื้อกระโดดและอุปกรณ์ออกกำลังกายอื่นๆ

กล่าวจบเซียวเย่หลันก็เดินทางจากไป

เดิมทีเขาไม่ใช่คนที่เป็นห่วงความรู้สึกของคนอื่นเช่นนี้

เสี่ยวตงรู้สึกแปลกใจแต่ไม่ได้คิดมาก นางทำตามคำแนะนำของท่านอ๋องแล้วเดินทางไปหานางเว่ยที่ห้องครัว

นางเว่ยลากเสี่ยวตงไปยืนอยู่ใต้ร่มไม้ เมื่อสองแม่ลูกสนทนากันจบแล้ว นางก็กำชับอีกว่า "ยามเจ้ารับใช้พระชายาอ๋องควรเฉลียวฉลาดสักหน่อย บัดนี้สถานการณ์ของพระชายาอ๋องดูไม่ดีนัก"

"หมายความว่าอย่างไร?"

เสี่ยวตงมองไปที่นางเว่ยด้วยความสงสัย

นางเว่ยส่ายหน้าแล้วเล่าเรื่องที่เซี่ยเชียนฮวันเดินทางมาห้องครัวในยามเช้าเพื่อตรวจสอบจำนวนคน และให้นางดูแลเรื่องอาหารเป็นการส่วนตัวออกมา

"ข้าเห็นว่าท่าทีของพระชายาอ๋องดูผิดปกติไป จึงคิดว่าการตายของตี๋เออร์คงไม่ง่ายดังคิด จึงตั้งใจจะไปสอบถามที่บ้านของนาง แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าพบสิ่งใด ครอบครัวของตี๋เออร์ทั้งห้าคนล้วนถูกสังหารเสียแล้ว!"

อาจเป็นเพราะฉากนั้นสร้างความรุนแรงที่ไม่น่าจดจำให้แก่นาง บัดนี้เมื่อคิดถึงยังคงกลัวเล็กน้อย

ในขณะเดียวกัน

เซียวเย่หลันที่ยืนอยู่ด้านหลังของประตูก็ขมวดคิ้วเขาเล็กน้อยเช่นกัน