หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 260

"ใครกันใจร้ายเช่นนี้? ท่านแม่เห็นฆาตกรหรือไม่?"

เสี่ยวตงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

นางเว่ยถอนหายใจว่า "ไม่เห็น! ตอนที่ข้าไปถึงศพของพวกเขาเหม็นเน่าขึ้นอืดแล้ว ข้าได้สอบถามคนหลายคนกล่าวว่ามีคนเห็นตี๋เออร์เดินถือถ้วยยาไปที่ห้องของพระชายาอ๋องเมื่อสามวันก่อนตอนกลางคืน ผ่านไปไม่นานนางก็วิ่งออกมาด้วยความตื่นตระหนก ใครจะรู้เล่าว่าวันรุ่งขึ้นนางจะตายอยู่ในบ่อน้ำ”

"นี่...นี่มันฆ่าปิดปากกันชัดๆ !"

เสี่ยวตงพูดไม่ออก

นางเว่ยพยักหน้า "ข้าได้ยินจากสาวรับใช้ที่นอนห้องเดียวกันกับตี๋เออร์ บอกว่าที่มือของตี๋เออร์คืนนั้นดูเหมือนจะถูกของมีคมเฉือนเข้า คาดเดาว่านางคงถูกใครบางคนบีบบังคับให้ไปวางยาพระชายาอ๋อง แต่กลับถูกพระชายาอ๋องจับได้เสียก่อน และเนื่องจากไม่มีใครอยู่ในเวลานั้น นางจึงได้เบาะแว้งกับพระชายาอ๋อง ส่งผลให้ได้รับบาดเจ็บ"

"ต้องโทษข้าที่ไม่อยู่ในช่วงนั้น คิดไม่ถึงว่าจะมีผู้ประสงค์ร้ายเข้ามาหวังสังหารเหนียงเหนียง" เสี่ยวตงโมโหจนกระทืบเท้าปึง "ท่านแม่ เหตุใดจึงไม่ทูลเรื่องนี้ให้ท่านอ๋องทราบ?"

นางเว่ยได้แต่ทำหน้าหมดหวัง "พวกเขาฆ่าทุกคนปิดปากหมดแล้ว ข้าเองไม่มีหลักฐาน จะกล้าทูลต่อท่านอ๋องได้อย่างไร"

"เฮ้อ เหนียงเหนียงช่างแข็งแกร่งเกินไป เก็บเรื่องทุกอย่างไว้ในใจของตน แม้นางสามารถทำตัวออดอ้อนเช่นเดียวกับแม่นางซูได้ หรืออาจแสร้งทำเป็นน่าสงสารสักนิด ก็คงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานเช่นวันนี้"

คำพูดเหล่านี้เสี่ยวตงทำได้เพียงผู้ต่อหน้าแม่ของนางเท่านั้น

พวกเขาไม่รู้หรอกว่าบัดนี้เซียวเย่หลันยืนอยู่ใกล้ๆ ได้ยินบทสนทนาระหว่างสองแม่ลูกอย่างชัดเจน

เขานิ่งเงียบไปสักพัก

เมื่อสามคืนก่อน...

เป็นวันที่ทหารลาดตระเวนเดินทางมาบอกเขาว่าที่หอหลันเซียงมีความเคลื่อนไหวแปลกๆ

แต่เขาคิดว่าเซี่ยเชียนฮวันอาจกำลังหาเรื่องเท่านั้น

จึงไม่ได้เดินทางไปดู แล้วบอกทหารลาดตระเวนว่าไม่ต้องไปสนใจ

ที่แท้เขาเลือกที่จะเพิกเฉยต่อความทุกข์ทรมานของเซี่ยเชียนฮวันหรือนี่

เซียวเย่หลันไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าสองแม่ลูก เขาจากไปเงียบๆ

เซียวเย่หลันเงยหน้าขึ้นมองดูพบว่าเป็นอวิ๋นซี สาวรับใช้ข้างกายซูอวี้เออร์

"ท่านอ๋องได้โปรดไปดูนายหญิงหน่อยเถิดเพคะ ดวงตาของนางอาการกำเริบอีกแล้ว บ่นว่าเจ็บปวดยิ่งนัก" อวิ๋นซีพูดด้วยลมหายใจเหนื่อยหอบ

"เอาไว้ข้าจะตามไป"

เซียวเย่หลันขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย

จากนั้น เห็นอวิ๋นซีแสดงความเป็นกังวลออกมา เอ่ยโน้มน้าวว่า "แต่ตอนนี้อาการของแม่นางซูดูแย่ยิ่งนัก นางเจ็บปวดจนน้ำตาไหล ยิ่งน้ำตาไหลก็ยิ่งเจ็บ กินยาของหมอมาตั้งหลายวันแล้วก็ไม่เห็นดีขึ้นเลย"

"......"

เซียวเย่หลันลังเลเล็กน้อย

อวิ๋นซีเห็นดังนั้นก็ใส่ไฟเข้าไปอีกว่า "ท่านอ๋องเพคะ เพียงท่านเดินทางไป นายหญิงก็อาจไม่เจ็บปวดขนาดนั้นแล้ว มิเช่นนั้นข้าน้อยกลัวว่านายหญิงจะร้องไห้ไม่หยุดจนดวงตาเจ็บปวดและตาบอด รักษาไม่หายอีกต่อไป!"