หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 261

“ท่านอ๋อง เชิญไปดูแม่นางซูก่อนเถิดเพคะ!"

หยุนซีเอ่ยร้องขออีกครั้ง

ในที่สุดเซียวเย่หลันก็ไม่อาจต้านทานคำร้องขอจากนางได้ จึงตอบตกลงไปว่า "คาดจะไปเดี๋ยวนี้”

กล่าวจบเขาก็นึกถึงคำพูดของเสี่ยวตงสะท้อนขึ้นมาในใจ

หากพระชายาอ๋องจะแสร้งทำตัวน่าสงสารขี้ออดอ้อนเหมือนแม่นางซูบ้าง...

เซียวเย่หลันขยี้ไปที่หัวคิ้ว แล้วกำจัดความคิดนี้ออกไป

อวี้เออร์ไม่ได้แสร้งทำตัวน่าสงสารสักหน่อย

นางถูกพิษจริง และพิษนี้เข้าไปในดวงตาของนาง จะไม่ให้นางร้องไห้ได้อย่างไร

ในตอนนั้นที่เขาแต่งงานกับเซี่ยเชียนฮวันเพราะไม่มีทางเลือก ทั้งยังให้เข้ามาเป็นพระชายาอ๋อง ถือว่าทำให้ซูอวี้เออร์ผิดหวังมากพอแล้ว หากตอนนี้รู้ว่าอาการของนางแย่ลงแต่กลับยืนกรานไปพบเซี่ยเชียนฮวัน ทนเห็นนางต้องเจ็บปวดรวดร้าวก็คงจะไม่ยุติธรรม

เซียวเย่หลันเดินทางมายังเรือนจิ่นซิ่วด้วยอารมณ์เช่นนี้ ก่อนจะทำการปลอบโยนซูอวี้เออร์อยู่พักใหญ่

จากนั้น

กว่าเขาจะปลีกตัวออกมาได้แล้วกลับไปที่หอหลันเซียง กลับพบว่าที่นั่นไม่มีใครอยู่ !

"เห็นพระชายาอ๋องหรือไม่?"

เซียวเย่หลันเดินมาที่หน้าประตูใหญ่ พบเย่ซิ่นยืนอยู่ที่นั่นจึงรีบเอ่ย

เย่ซิ่นหันกลับมาตอบด้วยความนอบน้อมว่า "ทูลท่านอ๋อง เมื่อครู่พระชายาอ๋องพาเสี่ยวตงขึ้นรถม้าจากไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

"พวกนางออกเดินทางไปภูเขาจื่อเสียวันพรุ่งนี้มิใช่หรือ"

เซียวเย่หลันขมวดคิ้วเข้าหากัน เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่อาจอธิบายได้

นางจากไปโดยไม่บอกเขาสักคำ

นางไปอย่างรวดเร็วเช่นนี้ ราวกับต้องการหนีไปจากเขาให้เร็วที่สุด ไม่อยากเสียเวลาแม้จะบอกลา

เย่ซิ่นรายงานว่า "กระหม่อมได้ยินพระชายาอ๋องกล่าวว่า ก่อนเดินทางไปที่นั่น อยากจะกลับไปพบท่านแม่ของนางก่อน ดังนั้นจึงออกเดินทางเร็วกว่าปกติ"

"นางเป็นคนบอกเจ้าหรือ?"

"พ่ะย่ะค่ะ"

ไม่รู้เพราะเหตุใด เมื่อท่านอ๋องได้ยินคำตอบจากเขาแล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไปไม่น่ามอง

พระชายาอ๋องบอกเรื่องเหล่านี้กับเขาเป็นสิ่งปกติยิ่งนัก ไม่มีอะไรไม่เหมาะสม

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยกว่าจะได้เปิดโรงหมอเป็นของตนเอง คิดไม่ถึงว่าจะปิดตัวลงอย่างรวดเร็วเช่นนี้ เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกอาลัยอาวรณ์อยากจะเข้าไปดูที่ฮัวเยว่ถังสักหน่อย

นางครุ่นคิดว่าบัดนี้โรคระบาดควบคุมได้แล้ว ที่ฮัวเยว่ถังไม่มีหมอคอยออกตรวจ คงจะเงียบเหงารกร้างยิ่งนัก

แต่คิดไม่ถึงว่าภายในโรงหมอเต็มไปด้วยผู้คนมากมายครึกครื้นเหลือเกิน

"พระชายาอ๋องมาแล้ว!" ไม่รู้ว่าใครที่เหลือบมาเห็นเซี่ยเชียนฮวันก่อน จึงตะโกนขึ้นทำให้ผู้คนเข้าไปรุมล้อมด้วยความกระตือรือร้นทันที

"พระชายาอ๋อง จะเดินทางออกจากเมืองหลวงจริงหรือ?"

“หากท่านไม่อยู่ที่นี่ แล้วใครจะคอยช่วยเหลือพวกเราเล่า!"

"เหนียงเหนียง นี่คือน้ำใจจากบ้านเรา ได้โปรดรับมันไปด้วยเถิด!" ผู้คนมากมายพากันยัดเยียดของให้กับเซี่ยเชียนฮวัน

เซี่ยเชียนฮวันปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม "ข้าซาบซึ้งในความมีน้ำใจของทุกคนยิ่งนัก ในเมืองหลวงแห่งนี้มีหมอดีอีกมาก พวกเจ้าไม่ต้องเป็นกังวล ต่อให้ข้าไม่อยู่ พวกเขาก็จะคอยรักษาพวกเจ้าอย่างสุดความสามารถเช่นกัน"

ไม่ว่าเซี่ยเชียนฮวันจะปฏิเสธอย่างไร ชาวบ้านเหล่านั้นก็ได้ยัดของมาให้เซี่ยเชียนฮวันไม่หยุดหย่อน เพื่อแสดงถึงน้ำใจที่น่าช่วยรักษาโรคระบาดในครั้งนี้

จนกระทั่งนางเดินออกจากโรงหมอขึ้นรถม้า ก็ยังมีผู้คนมากมายเดินตามติดออกมาด้วยความอาลัยอาวรณ์ ประสงค์จะส่งนางออกจากเมือง

ฉากนี้

ใครบางคนที่นั่งอยู่บนโรงเตี๊ยมมองเห็นทุกรายละเอียด