หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 276

สองวันต่อมา

เซี่ยเชียนฮวันออกใบสั่งยาเพื่อขับความเย็นในร่างกาย แล้วให้เสี่ยวตงนำยาบำรุงมาให้ในห้องศึกษาตำรา

ภิกษุณีและเหล่าไท่เฟยทั้งหลายบำเพ็ญตนอยู่บนภูเขามาเป็นเวลาเนิ่นนานหลายปี พวกนางทนทุกข์ทรมานจากร่างกายที่หนาวเย็น ด้วยเหตุนี้ยาสมุนไพรที่เซี่ยเชียนฮวันจัดเตรียมไว้จึงเป็นที่นิยมกันอย่างมาก ทุกคนดื่มวันละหนึ่งถ้วย

รวมถึงหลิวไท่เฟยด้วย

จนกระทั่งวันที่สาม หลังจากหลิวไท่เฟยดื่มยาบำรุงและศึกษาตำราเรียบร้อยแล้ว จึงเตรียมตัวกลับไปพักผ่อนที่ห้อง

เมื่อเห็นว่ารอบกายไม่มีใคร เซี่ยเชียนฮวันจึงปรากฏตัวขึ้นแล้วขวางทางนางไว้

"พระชายาจ้านอ๋อง มาหาข้ามีธุระหรือ?"

หลิวไท่เฟยยิ้มขึ้นอย่างเสแสร้ง

เซี่ยเชียนฮวันส่งเสียงหึๆ ออกมาด้วยความเยาะเย้ย “ในตอนนั้นเจ้าต้องการผลักข้าตกภูเขา แต่บัดนี้กลับดื่มยาบำรุงที่ข้าปรุงขึ้นทุกวัน หน้าด้านหน้าทนเหลือเกิน"

"ข้าเคยผลักเจ้าเมื่อไหร่กัน? พระชายาอ๋องลื่นล้มไปเองเท่านั้น” หลิวไท่เฟยหรี่ตาลง ไม่ยอมรับการกระทำอันชั่วร้ายของนาง

แต่เซี่ยเชียนฮวันหาได้สนใจว่าสตรีหัวใจโหดเหี้ยมผู้นี้จะยอมรับหรือไม่

นางเผยอมุมปากยิ้มขึ้นอย่างเย็นชา "หลิวไท่เฟย บัดนี้เจ้ารู้สึกว่าเอวทางด้านซ้ายเริ่มเจ็บแล้วใช่หรือไม่?”

"จะ เจ้าว่าอย่างไรนะ..."

หลิวไท่เฟยอ้าปากพูดขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่เปลี่ยนไป

นางกุมเอวด้านซ้ายของตนไว้ด้วยใบหน้าซีดเผือด เหงื่อเย็นไหลผุดมาที่หน้าผาก กัดฟันกล่าวว่า "เกิดอะไรขึ้น? จะ...เจ้าทำสิ่งใดกับข้า?!"

"ง่ายดายยิ่งนัก" เซี่ยเชียนฮวันจ้องไปที่นาง "ยาบำรุงที่เจ้าดื่มมีพิษ"

"พระชายาจ้านอ๋องเสียสติไปแล้วหรือ! เจ้าวางยาพิษผู้คนมากมาย จะต้องโดนสังหารเก้าชั่วโคตร!"

"เหตุใดจึงว่าข้าเป็นผู้วางยาพิษเล่า? บนภูเขาแห่งนี้มีผลไม้พิษมากมาย เจ้าอาจไม่ทันระวังแล้วไปกินผลไม้ที่มีพิษเอง ทำให้ถึงแก่ความตายก็ได้"

“เจ้าใส่ยาพิษในชามข้า..."

"หลิวไท่เฟย เมื่อครู่เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือ ว่ายาสมุนไพรนี้เทออกมาจากหม้อเดียวกัน ส่วนชามเจ้าก็เป็นคนเลือกเอง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอันใดกับข้าเลย"

เซี่ยเชียนฮวันใช้วิธีเดียวกันปฏิบัติคืนต่อนาง

ในวันนั้นหลิวไท่เฟยก็ใช้วิธีการโต้แย้งเช่นนี้ จนกระทั่งปัดความรับผิดชอบออกไปได้

หลิวไท่เฟยไร้ซึ่งหนทาง นางตกอยู่ในความกลัวและความตาย พยายามดิ้นรนคลานเข้าไปกอดขาของเซี่ยเชียนฮวัน อ้อนวอนด้วยน้ำเสียงเศร้าโศก "ข้าไม่อยากตาย...พระชายาจ้านอ๋อง ได้โปรดมีน้ำใจต่อข้าเถิด ให้ยาแก้พิษต่อข้าเถิด...”

"ย่อมได้ แต่เจ้าต้องบอกข้ามา ว่าใครเป็นผู้ยุยงให้เจ้าสังหารข้า”

เซี่ยเชียนฮวันมองไปที่นาง