หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 277

ตอนนี้เซี่ยเชียนฮวันต้องการรู้ว่าใครกันที่เป็นผู้บงการหลิวไท่เฟย จะเป็นซูอวี้เออร์ อัครมหาเสนาบดีหลี่ หรือเป็นคนอื่น?

เดิมทีเซี่ยเชียนฮวันคิดว่าซูอวี้เออร์ไม่มีความสามารถมากพอที่จะบงการไท่เฟยได้

แต่ก่อนหน้าที่นางจะเดินทางออกจากเมืองหลวง ท่านหญิงหยวนหลี่ได้เอ่ยเตือนนางว่า ตัวตนของซูอวี้เออร์ไม่ได้ง่ายดายดังที่เห็น

หากสิ่งที่ท่านหญิงหยวนหลี่พูดเป็นความจริง

เช่นนั้นเซี่ยเชียนฮวันจะเห็นซูอวี้เออร์เป็นเพียงอนุภรรยาธรรมดาไม่ได้อีกต่อไป

"รีบพูดมาเร็วเข้า หากเจ้าไม่พูดก็รอให้พิษแพร่ไปทั่วร่างเถิด”

เซี่ยเชียนฮวันมองไปทางหลิวไท่เฟยด้วยความเย็นชา ซึ่งบัดนี้กำลังกอดขาของตน

หลิวไท่เฟยหดตัวลงแล้วพึมพำว่า "ไม่มีใครบงการ เป็นข้า...ข้าเองที่คิดทำเช่นนั้น"

“ไร้สาระ! ข้าและเจ้าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน นอกเสียจากเจ้าสติไปแล้ว จึงคิดเรื่องที่อาจต้องสังหารเก้าชั่วโคตร ด้วยการลอบสังหารพระชายาอ๋อง!" เซี่ยเชียนฮวันตำหนิขึ้นอย่างแรง

"เจ้าถือว่าข้าเสียสติก็แล้วกัน...พระชายาอ๋อง ตอนนั้นที่ข้าถูกส่งมายังภูเขาจื่อเสียอายุยังไม่ถึงยี่สิบปี รุ่นราวคราวเดียวกับเจ้าก็ต้องมาเป็นแม่ชีที่นี่แล้ว ข้าใช้ชีวิตผ่านไปตั้งหลายสิบปี ข้าเสียสติไปตั้งนานแล้ว..."

หลิวไท่เฟยปล่อยมือแล้วนอนลงบนพื้นร่ำไห้

เซี่ยเชียนฮวันตกตะลึงเล็กน้อย ตั้งใจจะเอื้อมมือไปปลอบโยนนาง

แต่ก็สงบอารมณ์ลงทันที

สตรีที่อยู่ตรงหน้านี้ผ่านศึกในวังหลังมามากมาย นางสามารถใช้ได้ทุกกลเม็ด บางทีตอนนี้อาจแสร้งทำตัวน่าสงสารเพื่อให้ได้รับความเห็นอกเห็นใจจากนางก็ได้

"เจ้าจะเสียสติจริงหรือไม่ข้าไม่สน เพราะคนที่ส่งเจ้ามาภูเขาจื่อเสียไม่ใช่ข้า อีกอย่าง เจ้าและข้าล้วนตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน เหตุใดเจ้าต้องทำร้ายข้าเล่า?" เซี่ยเชียนฮวันเอ่ยถาม

หลิวไท่เฟยน้ำตานองหน้า พยายามอดทนต่อความเจ็บปวดของอวัยวะภายในที่บิดตัว แต่ยังคงนิ่งเงียบ

จู่ๆ เซี่ยเชียนฮวันก็คิดบางอย่างได้ จึงขมวดคิ้วขึ้นกล่าวว่า “หรือในคราวนั้นไทเฮาไม่ได้มีบุญคุณต่อเจ้า ทว่าปฏิบัติไม่ดีต่อเจ้าเสียมากกว่า"

เมื่อพูดจบนาง พบว่าร่างของหลิวไท่เฟยสั่นคลอนกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด

ดวงตาของเซี่ยเชียนฮวันหรี่ลง นางปล่อยบ่าหลิวไท่เฟยออกอย่างไม่รู้ตัว

แก้แค้นให้ฮ่องเต้พระองค์ก่อน?

หรือการที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนล่วงลับไป จะเกี่ยวข้องกับไทเฮา?!

ดูเหมือนนางจะรู้เรื่องบางอย่างที่ไม่ควรรู้เข้าให้เสียแล้ว

“พระชายาอ๋อง เจ้าเป็นคนเฉลียวฉลาด" หลิวไท่เฟยจับชายเสื้อของเซี่ยเชียนฮวันเอาไว้แล้วหัวเราะเบาๆ "เรื่องบางเรื่องหากเจ้ารู้แล้ว ทุกอย่างก็จะเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม เมื่อครู่การที่ข้าไม่บอกเจ้าก็เพราะหวังดีต่อเจ้าเอง"

“จากที่ข้าดู เจ้าคงเสียสติไปแล้วจริงๆ กล้าพูดเรื่องไร้สาระที่นี่ทั้งยังใส่ร้ายไทเฮา"

เซี่ยเชียนฮวันพูดขึ้นอย่างเย็นชา

หลิวไท่เฟยพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดที่ช่องท้อง นางเงยหน้าขึ้นมองด้วยแววตาอันสิ้นหวังเยาะเย้ย “ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ แต่เหตุผลเดียวที่ทำให้ข้าโจมตีเจ้า นั่นก็คือต้องการล้างแค้นให้ฮ่องเต้พระองค์ก่อน ต่อให้ทำได้เพียงสังหารทายาทของมู่หรงสักคนก็ตาม..."