หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 28

"ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ! ท่านอ๋องโปรดทบทวนใหม่อีกครั้งด้วย..."

เย่ซิ่นตกใจจนใบหน้าซีดเผือด

อย่าว่าแต่ห้าสิบไม้เลย ด้วยร่างกายที่อ่อนแอแบบนี้ของเซี่ยเชียนฮวัน เกรงว่าแค่สิบไม้ก็คงได้ไปเฝ้าพญายมแล้ว!

แต่แล้วเซียวเย่หลันก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาต่อไปโดยไม่ได้หันมามองเขาเลย "ใครก็ห้ามขอร้องแทนนาง"

พูดจบก็สะบัดผ้าเดินออกจากห้องไปทันที!

เซี่ยเชียนฮวันเองก็ถูกทหารองค์รักษ์กลุ่มนั้นลากออกไปเช่นกัน

นางพยายามจะดิ้นรนแล้ว แต่คนพวกนี้วรยุทธสูงส่งมาก นางแทบจะขยับร่างกายไม่ได้เลย

"เซียวเย่หลัน เจ้ามันคนชั่วช้า! เมื่อกี้เจ้าไม่กล้าฆ่าข้าด้วยน้ำมือของตัวเอง คงเพราะกลัวว่าตัวเองจะฆ่าผู้บริสุทธิ์ มโนธรรมทำงาน ในอนาคตจะอยู่ไม่เป็นสุขน่ะสิ ตอนนี้เลยเปลี่ยนให้คนอื่นมาลงมือแทนตัวเอง เจ้ายังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า!"

ได้ฟังที่เซี่ยเชียนฮวันด่า สีหน้าของเซียวเย่หลันก็ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด

ตอนที่อยู่ในสนามรบ เขาฟังคำด่าของศัตรูมาจนชินแล้ว ฆาตกร มัจจุราช ไอ้ปีศาจ...

เขาไม่มีทางเปลี่ยนใจเพราะการโจมตีด้วยคำพูดของผู้หญิงคนหนึ่งหรอก

"เซี่ยเชียนฮวัน เจ้าไม่เคยเป็นผู้หญิงที่ดีอยู่แล้ว" เซียวเย่หลันมองไปที่นาง สายตาเย็นชาไร้ความรู้สึก "และข้าก็ไม่มีมโนธรรม"

"ปล่อยข้า!"

ความพยายามต่อต้านของเซี่ยเชียนฮวันไร้ผล สุดท้ายก็ยังถูกจับไปนอนบนเก้าอี้ยาวอยู่ดี

นางรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ ที่ตรงท้อง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตื่นเต้นเกินไปจนเกิดเป็นความกดดันในจิตใจหรือไม่

เจ็บท้อง ปวดหัว อยากอาเจียน

ความจริงแล้วเมื่อก่อนความสามารถในการแบกรับความกดดันในจิตใจของนางไม่ได้แย่ขนาดนี้หรอก

เพียงแต่ช่วงนี้ ไม่ว่าจะด้านร่างกายหรือจิตใจ ดูเหมือนจะอ่อนแอลงมาก

นางเว่ยกับเสี่ยวตงต่างพากันวิ่งออกมา ร้องไห้คุกเข่าอยู่ข้างๆ เซี่ยเชียนฮวัน "พระชายา พวกข้าขอประทานอภัย..."

"บ่าวยินดีรับโทษแทนพระชายา!"

"นายท่าน จะไปดูใกล้ๆ หน่อยดีไหมเจ้าคะ จะได้เห็นนางทรมานด้วยตาของตัวเอง" ซวงชิงพูดอย่างประจบเอาใจ

"ไม่" ซูอวี้เออร์ส่ายหน้า "เย่ซิ่นเป็นแขนขาของท่านอ๋อง ต่อให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นก็จะยังได้อยู่รับใช้ข้างกายของท่านอ๋องต่อไป เวลานี้หากเราแสดงออกมากเกินไป เกิดหมางใจกับเขา ต่อไปจะถูกเขาขัดขวางเอาได้"

"นายท่านสมแล้วที่เป็นจูกัดเหลียงฝ่ายผู้หญิง" ช่างฉลาดมีกลอุบาย ที่พูดมามีเหตุผลยิ่ง

ซวงชิงพูดประจบอีกครั้งจากนั้นก็แอบส่องดูสถานการณ์ด้านนู้นต่อพร้อมกับซูอวี้เออร์

เมื่อนางเว่ยกับเสี่ยวตงที่เข้ามาปกป้องเซี่ยเชียนฮวันถูกลากตัวออกไป ทหารองค์รักษ์ก็หยิบไม้ขึ้นมาอีกครั้ง

"แค่กๆ ๆ..."

เย่ซิ่นใช้ประตูเพื่อช่วยพยุงตัวเดินออกมา สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

เขาเดินไปที่ข้างๆ เซียวเย่หลัน "ตึง" เขาคุกเข่าลง พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ท่านอ๋อง ข้าน้อยซื่อสัตย์กับท่านคนเดียวตลอดชีวิต ไม่เคยคิดทรยศท่าน และก็ไม่กล้าปิดบังเรื่องใดกับท่าน ชีวิตของข้าน้อยพระชายาเป็นคนช่วยไว้ นางไม่อยากถูกจับจ้อง ดังนั้นจึงไม่อนุญาตให้ท่านแม่กับเสี่ยวตงเอาเรื่องที่นางรู้เรื่องการรักษาไปบอกกับคนอื่น แต่ข้าน้อยคิดเอาไว้แล้วว่าจะหาโอกาสบอกความจริงกับท่านอ๋อง"

"หากว่าวันนี้ข้าน้อยทำให้พระชายาต้องเดือดร้อน ทำให้นางต้องเสียชีวิต เช่นนั้นข้าน้อยก็จะไม่ขอมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป บุญคุณของท่านอ๋อง ขอให้ได้ชดใช้คืนในชาติหน้า"

เมื่อเย่ซิ่นพูดจบ เขาก็ดึงมีดพกในแขนเสื้ออกมาในทันใด!