หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 302

“ยาพิษ? รึว่าชาวซีเหลียงพวกนั้นจะลอบลงมือ...”

ฮองเฮาตกใจมาก

เมื่อวานซืนเซียวเย่หลันเพิ่งจับนักโทษชาวซีเหลียงมาได้สองคน ไม่แน่ว่า พอพวกเขาได้อยู่ใกล้ๆ ก็ลอบวางยาพิษฮ่องเต้ต้าเซี่ย

เซียวเย่หลันปฏิเสธเสียงเรียบ “ค่ายใหญ่ได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา ต่อให้สายลับชาวซีเหลียงพวกนั้นจะกล้ามาป้วนเปี้ยนอยู่ข้างนอก ก็ไม่กล้าเข้าใกล้อยู่ดี ยิ่งไม่ต้องพูดถึงวางยาพิษเสด็จพ่อเลย บางทีที่หมอหลวงพูดถึงน่าจะหมายถึงพิษงู”

“พูดแบบนี้แล้ว ตอนที่ข้าตกจากหลังม้า แม้ว่างูตัวนั้นจะไม่ได้โจมตีข้า แต่กลับอ้าปากพ่นไอสีดำบางอย่างใส่ข้า” ฮ่องเต้ขมวดคิ้วขณะทวนความทรงจำ

เฉิงกุ้ยเฟยถามอย่างร้อนใจ “มีวิธีรักษาพิษงูนี้หรือไม่?”

เมื่อครู่นางยังมีแรงทะเลาะกับฮองเฮา แต่บัดนี้พอได้ยินว่าฮ่องเต้ถูกพิษงู ในใจก็ตื่นตระหนกขึ้นมาโดยพลัน ไม่สนใจจะทะเลาะกับฮองเฮาต่อ

หากฮ่องเต้สิ้นพระชมน์ตอนนี้ องค์รัชทายาทก็จะขึ้นครองบัลลังก์อย่างเหมาะสม ส่วนองค์ชายรองของนางก็คงไม่มีโอกาสได้ครองบัลลังก์

“ทูลกุ้ยเฟย กระหม่อมจะพยายามรักษาอย่างเต็มที่” หมอหลวงที่คุกเข่าอยู่บนพื้นพูด

ได้ยินหมอหลวงกล่าวเช่นนี้ หัวใจของเฉิงกุ้ยเฟยพลันเย็นวาบไปครึ่งหนึ่ง

จะพยายามรักษาอย่างเต็มที่ ความหมายคือพวกเขาไม่แน่ใจนัก

บรรยากาศในเต็นท์ก็ยิ่งตึงเครียดจนน่ากลัว

ตอนนี้เอง เซียวเย่หลันก็พูดขึ้นมาอย่างช้าๆ “เสด็จพ่อ ลูกรู้จักคนคนหนึ่ง ที่อาจจะล้างพิษงูได้”

“พูด!”

ฮ่องเต้จ้องมองเขา

เซียวเย่หลันยกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย “คือพระชายาของลูก ตอนนี้เซี่ยเชียนฮวันกำลังฝึกตนบนภูเขาจื่อเสีย”

“ที่แท้ก็เป็นนาง...”

ฮ่องเต้นวดขมับ ตอนที่ได้ยินหมอหลวงพูดเมื่อกี้ในใจเขาก็ตื่นตระหนกขึ้นมา และลืมเลือนผู้หญิงคนนั้นไปชั่วขณะ

แต่มีหรือที่เฉิงกุ้ยเฟยจะเต็มใจให้โอกาสเซี่ยเชียนฮวันได้สร้างผลงาน คิ้วสวยเลิกขึ้นและกล่าวด้วยความโมโหว่า “จ้านอ๋องรู้ได้อย่างไรว่าพระชายาของท่านสามารถรักษาได้? ไปหานางตอนนี้ มีแต่จะทำให้โอกาสในการรักษาฝ่าบาทล่าช้าลง หากเป็นเช่นนั้นจะทำอย่างไร!”

สถานการณ์นี้ หากไม่ตอบปฏิเสธ ก็ถือว่าเป็นการยอมรับโดยปริยาย

เซี่ยเหยียนกล่าวอย่างทึ่งๆ “เยี่ยมมาก พอจะเหี้ยมท่านก็เหี้ยมได้ใจ เพื่อผู้หญิงแม้แต่เสด็จพ่อของตัวเองก็กล้าใช้ประโยชน์”

“เจ้าตามข้ามา เพื่อจะพูดเรื่องพวกนี้หรือ?”

เซียวเย่หลันคร้านจะพูดเรื่องไร้สาระกับพี่ภรรยาคนนี้ เขาหมุนตัวเดินออกไป

เซี่ยเหยียนรีบคว้าแขนของเขา แต่หลังจากได้รับสายตาเย็นชาดุจคมมีด เขาก็ยิ้มแหะๆ และปล่อยมือ “ข้าแค่อยากบอกท่านว่า เมื่อวานนี้ฮวันฮวันเพิ่งมาที่ค่ายของพวกเรา และตอนนี้คงยังไม่ถึงภูเขาจื่อเสีย”

“อะไรนะ”

เซียวเย่หลันขมวดคิ้วเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนั้นเคยมาที่นี่

เพียงแต่ไม่ได้มาหาเขา