หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 301

“ฉงเอ๋อร์พูดถูก ในเมื่อกวางเซียนตัวนั้นปรากฏกายออกมานำทางเจ้าเจ็ดที่บาดเจ็บสาหัส นั่นหมายความว่าจะต้องเป็นสัญญาณจากสวรรค์ที่อวยพรต้าเซี่ยของข้า”

คําพูดขององค์ชายรองทําให้ฮ่องเต้ยิ่งมุ่งมั่นมากยิ่งขึ้น

เขาควบม้าไปยังสถานที่ที่เซียวเย่หลันเอ่ยถึง

“เจ้าเจ็ด ร่างกายของเจ้ายังบาดเจ็บสาหัสและคงไม่สะดวกนัก หากเจ้ากลัวงูหรือสัตว์ร้ายเหล่านั้น ก็ให้ข้าไปล่าสัตว์เป็นเพื่อนเสด็จพ่อเถอะ” องค์ชายรองหันไปยิ้มน้อยๆ ให้กับเซียวเย่หลัน และกล่าวบทสนทนาที่ดูรอบคอบ

เซียวเย่หลันเพียงหรี่ตา มิกล่าวสิ่งใด คนอื่นๆ จึงคิดว่าเขายอมรับข้อเสนอขององค์ชายรอง

เขากลับไปรอที่ค่ายอย่างใจเย็น

ผลลัพธ์ก็เป็นไปตามที่เซียวเย่หลันคิด ผ่านไปครู่ใหญ่ กองทหารม้ากลุ่มใหญ่ก็ขี่ม้ากลับมาอย่างอึกทึก ฝูงชนต่างรายล้อมรอบฮ่องเต้ สีหน้าของพวกเขาดูประหม่าและตื่นตระหนก!

“เจ้าเจ็ด เจ้าทำร้ายพวกเราแล้ว!” องค์ชายรองวิ่งเข้ามาอย่างโกรธจัด “สถานที่ที่เจ้าพูดถึงมีกวางเซียนที่ไหนกันล่ะ เห็นได้ชัดว่าเป็นงูยักษ์ตัวหนึ่งเท่านั้น!เสด็จพ่อตกพระทัยจนตกจากหลังม้า ทำให้บาดเจ็บมิใช่น้อย เจ้าจะรับผิดชอบอย่างไร?!”

เซียวเย่หลันเงยหน้าขึ้น ก็เห็นขันทีสองสามคนประคองฮ่องเต้เข้าไปในเต็นท์หลักอย่างระมัดระวัง เป็นอย่างที่องค์ชายรองได้กล่าว ดูเหมือนว่าจะบาดเจ็บมิใช่น้อย

เขาเดินตามเข้าไปในเต็นท์หลัก แล้วกล่าวต่อหน้าทุกคนว่า “พี่รอง ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าในป่ามีงูและสัตว์ร้ายมากเกินไป และเตือนให้เสด็จพ่อทรงระวัง เป็นท่านที่สนับสนุนให้เสด็จพ่อไปเสี่ยง”

“ข้า...”

องค์ชายรองอ้าปากค้าง ทว่าเถียงกลับไม่ได้

ความจริงแล้ว ก่อนหน้านี้เขาแค่พยายามสร้างความบาดหมาง เลยจงใจพูดเช่นนั้น

แต่ใครจะคิดว่าจะได้เจอกับงูยักษ์ที่น่ากลัวตัวนั้น

เวลานี้ ฮองเฮากับเฉิงกุ้ยเฟยกำลังรวมกลุ่มกันร้องไห้ เปล่งเสียงสะอื้นจนสุดปอด ราวกับว่าใครร้องไห้เสียงดังกว่ากันผู้นั้นคือผู้ที่เสียใจมากกว่า

“ฉงเอ๋อร์ ในเมื่อจ้านอ๋องได้เตือนแล้วว่ามันอันตราย แล้วเหตุใดเจ้าถึงยุยงให้ฝ่าบาทเสด็จไป? เจ้า...เจ้ามีเจตนาอันใดกันแน่!”

เขาแค่ข้อเท้าแพลง มิใช่หัวขาดเสียหน่อย

เสียงทะเลาะวิวาทของฮองเฮากับเฉิงกุ้ยเฟยทำเอาเขารู้สึกปวดหัวจี๊ดๆ ขึ้นมา

กลุ่มหมอหลวงที่ติดตามมาต่างตรวจดูฮ่องเต้ และพูดเสียงสั่นเทาว่า “ฝ่าบาทได้รับบาดเจ็บเพียงผิวหนัง โชคดีที่ไม่บาดเจ็บถึงกระดูก เพียงพักฟื้นสักระยะหนึ่ง พระวรกายมังกรก็หายดีแล้ว”

“เพียงแต่...”

หมอหลวงคนหนึ่งหยุดพูด

ฮองเฮาตวาดเสียงแหลม “เพียงแต่อะไร รีบพูดมา!”

หมอหลวงตกใจรีบคุกเข่า เขากล่าวอย่างสัตย์ซื่อว่า “กระหม่อมตรวจชีพจรของฝ่าบาท ดูเหมือนจะมีสัญญาณถูกพิษพ่ะย่ะค่ะ”