หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 300

“เซี่ยเหยียนล่ะ? ไม่ใช่เราตกลงกันว่า จะล่อเขามาที่นี่ จากนั้น...”

หลี่จิ้งหย่าเห็นเฉิงกุ้ยเฟยอยู่คนเดียวในเต็นท์ แต่ไม่เห็นเซี่ยเหยียนที่เป็นเป้าหมาย

“เพี๊ยะ!”

นางพูดไม่ทันจบ ก็โดนฝ่ามือตบเข้าที่ใบหน้าอย่างจัง!

หลี่จิ้งหย่ายกมือกุมแก้ม และคุกเข่าด้วยความหวาดกลัว “เสด็จแม่...”

“อุบายของเจ้าช่างดีจริงๆ”

ในที่สุดเฉิงกุ้ยเฟยก็เปิดปากพูด ก่อนจะเลื่อนสายตาที่เย็นชา มายังร่างของหลี่จิ้งหย่า

หลี่จิ้งหย่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอมองอย่างละเอียด ก็พบว่าเสื้อผ้าของเฉิงกุ้ยเฟยดูไม่เป็นระเบียบ ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิง ทันใดนั้นก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

เป็นไปไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเซี่ยเหยียนเป็นแค่โหวน้อยจอมเสเพลหรอกหรือ นี่เขาลงมือกับเฉิงกุ้ยเฟยจริงๆ รึเนี่ย?!

ไม่มีทาง!

เขาจะกล้าขนาดนั้นได้อย่างไร?!

“เสด็จแม่พระทัยเย็นๆ ก่อนเพคะ เป็นลูกสะใภ้ที่ไม่ดีเอง ลูกสะใภ้คิดอ่านไม่รอบคอบ ทำให้เสด็จแม่ต้องพลอยลำบาก”

หลี่จิ้งหย่าไม่กล้าถาม ทำได้เพียงนั่งคุกเข่าตัวสั่นเท่านั้น

หลังจากนั้นไม่นาน เฉิงกุ้ยเฟยก็สงบสติอารมณ์ลงได้ นางกล่าวเสียงแข็งว่า “ไปแจ้งฉงเอ๋อร์ ให้นำคนตรวจค้นภายในค่าย เซี่ยเชียนฮวันลอบเข้ามาในค่าย และช่วยพี่ชายของนาง”

“อะไรนะเพคะ? ที่แท้นางก็...”

หลี่จิ้งหย่าได้ฟังก็กัดฟันแน่นทันที

ทุกครั้ง เป็นเซี่ยเชียนฮวันที่ทำให้เสียเรื่อง!

คิดไม่ถึงว่าเซี่ยเชียนฮวันที่ถูกขับไปอยู่ภูเขาจื่อเสีย ก็ยังคงวนเวียนมาทำลายแผนการของนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

“เสด็จแม่วางพระทัย ลูกสะใภ้จะรีบไปเดี๋ยวนี้”

หลี่จิ้งหย่ารีบออกจากเต็นท์ทันที

ขณะเดียวกัน เซี่ยเชียนฮวันก็รู้ดีว่าเฉิงกุ้ยเฟยจะต้องส่งคนออกค้นหานางไปทั่วค่าย หลังจากที่พบตัวแล้วก็จะพาไปหาฮ่องเต้เพื่อลงโทษ ดังนั้นนางจึงไม่กล้าอยู่นาน

เซี่ยเชียนฮวันพูดคุยกับเซี่ยเหยียนสองสามคำ ก่อนจะรีบร้อนออกจากค่าย นางหาม้าของตัวเองในป่า ก่อนจะควบม้ากลับภูเขาจื่อเสีย

เขาร้องหึออกมา ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงรังเกียจว่า “เจ้าละเลยหน้าที่ของตัวเอง สมควรโดนปรับครึ่งเดือน”

“เอ๋?”

เย่ซิ่นมองแผ่นหลังของเซียวเย่หลันที่เดินจากไปอย่างมึนงง

เขาว่าแล้ว ว่าท่านอ๋องต้องรอใครสักคนเมื่อคืน แต่กลับไม่ยอมรับออกมา...

วันนี้เป็นวันสุดท้ายในการแข่งขันล่าสัตว์ ถึงแม้ว่าเซียวเย่หลันจะไม่เข้าร่วม แต่ก็ขี่ม้าอยู่ข้างๆ ฮ่องเต้ แทนที่องค์ชายรองเมื่อวานนี้

“เสด็จพ่อ เมื่อคืนตอนที่ลูกบาดเจ็บหนัก ลูกเห็นกวางสีเงินตัวหนึ่งในป่า มันนำทางลูกออกมา” จู่ๆ เซียวเย่หลันก็พูดขึ้นมา

ฮ่องเต้ดูจะสนใจบทสนทนานี้มาก “หือ? คิดไม่ถึงว่าบนโลกนี้จะมีวิญญาณกวางหายากเช่นนี้อยู่ด้วย เจ้าเห็นมันที่ไหน ข้าอยากไปเห็นมันกับตา”

เซียวเย่หลันกลับตอบว่า “ในป่ามีงูพิษและสัตว์ดุร้ายมากมาย ลูกคิดว่ามันอันตรายเกินไป”

“เจ้าเจ็ด เจ้าพูดเช่นนี้คล้ายจะดูเบาเสด็จพ่อของพวกเรามากนะ! เสด็จพ่อเป็นคนอาจหาญชำนาญศึก มีหรือจะหวาดกลัวงูพิษและสัตว์ร้าย? บางที เจ้าแค่ต้องการผูกขาดกวางเซียนตัวนั้นเสียมากกว่า จึงไม่อยากให้เสด็จพ่อไปล่ามัน!”

องค์ชายรองถือโอกาสหว่านความบาดหมาง