หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 309

“ข้าก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็เป็นพี่ห้ากับน้องสะใภ้นี่เอง”

ทันใดนั้นเสียงแผ่วเบาก็ทำลายการคุยเล่นระหว่างเซี่ยเชียนฮวันกับเซียวจ้าน

เซียวจ้านสะดุ้งเล็กน้อย และหันกลับไปมอง ก่อนจะกล่าวอย่างเนือยๆ ว่า “เจ้าหก!เหตุใดเจ้าถึงเดินมาเงียบๆ เช่นนี้ ทำตัวคล้ายโจรไปได้”

ผู้มาใหม่ก็คือองค์ชายหก

ปกติเขาไม่ค่อยมีตัวตน แต่ในเวลานี้คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย สีหน้าดูไม่พอใจ เขามองเซี่ยเชียนฮวันทีเซียวจ้านที ราวกับว่าพวกเขากำลังทำเรื่องไม่ดีอยู่

“ในเมื่อพี่หกมาแล้ว เช่นนั้นข้าไม่อยู่รบกวนการสนทนากันระหว่างพี่น้องของพวกท่าน ข้าขอกลับห้องไปก่อน เชิญพวกท่านคุยกันตามสบาย”

เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกว่าบรรยากาศนั้นละเอียดอ่อน จึงรีบขอตัวจากไปก่อน เพื่อเลี่ยงปัญหา

นางกระโดดกลับไปที่พื้น ยกมือคำนับเซียวจ้าน จับมุมกระโปรงแล้วเดินจากไปโดยไม่หันมามอง

เซียวจ้านโบกมืออย่างยิ้มๆ รอจนเซี่ยเชียนฮวันเดินจากไป รอยยิ้มบนใบหน้าจึงค่อยๆ หายไป กลับคืนสู่สภาพขี้เล่นตามปกติ

“พี่ห้า ท่านควรดูแลตัวเอง พระชายาจ้านอ๋องเป็นน้องสะใภ้เรา หาใช่นางกำนัลในวังที่ท่านจะเจ้าชู้อย่างไรก็ได้” องค์ชายหกกล่าวเสียงขรึม

เซียวจ้านเหลือบมองเขาอย่างเกียจคร้าน “เจ้าคิดไปถึงไหน พวกเราล้วนเป็นพี่ชาย การพูดคุยกับน้องสะใภ้สักคำสองคำ ก็เป็นเรื่องปกติมิใช่หรือ?”

“ท่านต้องจำไว้ว่ามีความแตกต่างกันระหว่างชายและหญิง”

องค์ชายหกขมวดคิ้วมุ่น

องค์ชายห้าผู้นี้ ท้ายที่สุดแล้วก็เหมือนกับมารดาผู้ให้กำเนิดของเขา ขี้เล่น ไร้สาระ ไม่สามารถเชิดหน้าชูตาได้

เซียวจ้านโบกมือ “งั้นเจ้าต้องจำไว้ด้วยว่า ไม่ใช่ทุกคนที่จะรู้จักใจคนเหมือนเจ้า ยกตัวอย่างเช่น ตอนที่อยู่จวนเซวียนชินอ๋อง น้องสาวต้องการช่วยรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของเจ้า แต่เจ้ากลับปฏิเสธเสียงแข็ง ราวกับว่าอาการบาดเจ็บของเจ้าไม่สามารถบอกใครได้”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าขององค์ชายหกก็มืดมนขึ้นมา “พูดถึงแต่คนอื่น อย่านึกว่าข้าไม่รู้ว่าในใจท่านมีแผนการอันใด”

“ก็ทำนองเดียวกัน”

ดวงตาของเซียวจ้านแฝงความหมายลึกซึ้ง

องค์ชายหกหัวเราะเสียงเย็น ก่อนสะบัดชายแขนเสื้อเดินจากไป

ขณะเดียวกัน

“ผ่านมาครึ่งเดือนกว่าแล้ว” เขากล่าวเสียงต่ำ

“หือ?”

“เจ้าไม่คิดว่า ควรจะช่วยข้าบรรเทาหน่อยหรือ”

เสียงของเซียวเย่หลันเย็นชา แต่ฝ่ามือของเขากลับร้อนมาก ราวกับจะเผาไหม้ผิวนาง

เซี่ยเชียนฮวันแสดงสีหน้าเหลือเชื่อ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า ท่านสามารถไปหาซูอวี้เออร์ให้นางช่วยท่านได้”

นางไม่เชื่อว่าด้วยนิสัยของซูอวี้เออร์แล้ว อีกฝ่ายจะใช้ชีวิตแบบถ้อยทีถ้อยอาศัยกันกับเซียวเย่หลัน

ผู้หญิงคนนั้นน่าจะใช้ประโยชน์จากการที่นางไม่อยู่ คลุกวงในไม่รู้กี่หน หากไม่มีนางขวางทาง พวกเขาคงใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุขเกินคำบรรยาย

เซียวเย่หลันไม่ตอบ

มือใหญ่ของเขาลากขึ้นมาอย่างช้าๆ จนทำให้นางเริ่มหายใจไม่ออก

จากนั้นเขาก็จับมือของเซี่ยเชียนฮวัน กล่าวเสียงแหบพร่าว่า “มันต้องเป็นเจ้า”