หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 310

เซี่ยเชียนฮวันถูกพลิกไปมาทั้งคืนจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น นางยังต้องลุกขึ้นดูแลฮ่องเต้ เพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าอาการป่วยของฮ่องเต้จะดีขึ้นอย่างช้าๆ แต่ไม่เร็วจนเกินไป

แม้จะมีรอยคล้ำที่ใต้ตา แต่ในที่สุดนางกลับมาถึงจวนจ้านอ๋องจนได้

“พระชายา!”

เสี่ยวตงที่กลับมาก่อนก็ดีใจมาก นางวิ่งออกมาต้อนรับทันที

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มน้อยๆ และจับมือนาง หลังจากที่พักผ่อนในหอหลันเซียงสักพัก นางก็ทนไม่ไหวรีบไปยังโรงหมอที่เมืองตะวันตก และทำการเปิดใหม่อีกครั้ง

ผู้คนในละแวกนั้นเกือบจะจุดประทัดเพื่อเฉลิมฉลอง

ในขณะที่เซี่ยเชียนฮวันกำลังยุ่ง จู่ๆ ก็เห็นชิวหมิ่นเจ้าของร้านสาวของหอฮวาเยว่เดินยิ้มเข้ามา นางหยิบหนังสือเล่มเล็กออกมา แล้วส่งให้นาง “มีคนฝากมาให้เจ้า”

“ให้ข้า?”

เซี่ยเชียนฮวันแสดงสีหน้าประหลาดใจ นางรับหนังสือเล่มเล็กจากมือของชิวหมิ่นซึ่งไม่มีแม้แต่ปก

ชิวหมิ่นพูดสบายๆ ว่า “คนคนนั้นบอกว่าถ้าหากเจ้าสามารถกลับมาจากภูเขาจื่อเสียได้ แสดงว่าเจ้ามีโชคชะตากับสิ่งนี้ และให้ข้ามอบมันให้กับเจ้า”

“แปลกมาก”

ก่อนหน้านี้เซี่ยเชียนฮวันยังคิดว่าคงเป็นคนป่วยที่นางเคยรักษาทิ้งของขวัญไว้ให้ แต่พอได้ฟังชิวหมิ่นอธิบาย ก็คิดว่าคงไม่น่าจะใจ

นางพลิกหนังสือเล่มเล็กออกดู

ตัวอักษรด้านในค่อนข้างเขียนหวัดมาก เหมือนคนเขียนเขียนตอนเมา มีหลายหน้าที่วาดจุดฝังเข็มชีพจรอีกด้วย แต่มันดูน่าเกลียดมากเมื่อมองแวบแรก

แต่หลังจากที่นางอ่านรายละเอียดดีดี สีหน้าก็เปลี่ยนไป!

“พี่ชิวหมิ่น ใครเป็นเขียนหนังสือเล่มนี้??” ทันใดนั้นเซี่ยเชียนฮวันก็จับแขนของชิวหมิ่นขึ้นมา ท่าทางดูตื่นเต้นระคนตกใจ

“ก็คนคนนั้นแหละ...เขาเขียนหนังสือเล่มนี้ด้วยตัวเอง”

ชิวหมิ่นตอบอย่างงุนงง

“เอาล่ะๆ ท่านตื่นเต้นเกินไปแล้ว จิบชากันก่อนเร็ว”

ชิวหมิ่นยิ้มพลางยกชาเข้ามาให้

นางไม่รู้ว่าเซี่ยเชียนฮวันคือศิษย์คนสุดท้ายของหมอผีรุ่นสุดท้าย จึงคิดแค่ว่าเซี่ยเชียนฮวันเข้าใจทักษะแพทย์ซึ่งบันทึกไว้ในหนังสือเล่มเล็กดี และรู้ว่ามันมีค่าเพียงใด ดังนั้นจึงตื่นเต้นขนาดนี้

เซี่ยเชียนฮวันรับแก้วชามาจิบไปหนึ่งอึก แล้วกล่าวอย่างเบิกบานใจว่า “พี่สาวชิวหมิ่น หากคนคนนั้นกลับมา ท่านต้องรีบแจ้งให้ข้าทราบในทันที!”

ชิวหมิ่นตอบ “ตกลง”

……

จวนจ้านอ๋อง

เซียวเย่หลันถือกระดาษแผ่นหนึ่ง เหลือบมองชื่อบนนั้นแล้วพลันขมวดคิ้ว

ตอนนี้เอง ซูอวี้เออร์ที่ยืนนวดไหล่อยู่ด้านหลังเขา ก็กล่าวเสียงอ่อนหวานว่า “ท่านอ๋อง ในกระดาษแผ่นนั้นเขียนว่าอะไร?”