หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 315

“ที่แท้ก็ออกหน้าเพื่อซูอวี้เออร์”

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวเสียดสี ขณะคัดแยกสมุนไพรในมือต่อ

และถือโอกาส ผลักตำราเจ็ดเล่มหมอผีบนโต๊ะไปไว้ด้านข้าง ปล่อยให้สมุนไพรปิดทับมัน เพื่อป้องกันไม่ให้ใครเห็น

เซียวเย่หลันเดินไปที่ข้างๆ ผู้หญิงคนนั้น และเอื้อมมือไปจับข้อมือนางไว้แน่น “อวี้เออร์เป็นผู้มีพระคุณของข้า นางไม่เคยคุกเข่าต่อหน้าข้า เจ้ากล้าให้นางคุกเข่าให้มารดาเจ้าได้อย่างไร ซ้ำยังทำน้ำร้อนลวกมือนางอีก!”

เซี่ยเชียนฮวันเบะปาก ก่อนจะปล่อยสมุนไพรในมือออก แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา

“ข้าอยากถามท่านอ๋องว่าท่านรู้หรือไม่ ว่าตอนที่ข้าไปภูเขาจื่อเสีย ท่านพ่อท่านแม่เคยมาขอเข้าพบท่านที่จวนจ้านอ๋องอยู่หลายครั้ง แต่กลับไม่เคยเห็นท่านแม้แต่ครั้งเดียว”

เซียวเย่หลันดวงตาเย็นชา “ถ้าไม่พอใจข้า ก็มาลงที่ข้า ไม่ใช่ไปแก้แค้นอวี้เออร์ผู้บริสุทธิ์”

“ผู้บริสุทธิ์”

เซี่ยเชียนฮวันหัวเราะ และยิ้มอย่างเย็นชา

นางมองผู้ชายคนนี้ซึ่งเข้าข้างผู้อื่นอยู่เรื่อยแล้วกล่าวว่า “พูดแบบนี้แสดงว่า ที่ซูอวี้เออร์ขวางท่านพ่อท่านแม่ข้า พูดจาเย็นชาใส่หน้าพ่อแม่ข้าที่หน้าประตูจวน สร้างความอับอายให้กับพวกท่าน ทำให้แม่ข้าเป็นโรคซึมเศร้า ทั้งหมดนี้เป็นคำสั่งของท่านหรือ”

ได้ยินนางพูดเช่นนี้ เซียวเย่หลันก็ตะลึงไปพักใหญ่

ซูอวี้เออร์สร้างความอับอายให้กับฮูหยินอันติ้งโหว?

ผู้หญิงคนนี้ แต่งเรื่องเก่งจริงๆ!

“ตอนที่ข้าไปฝึกทหาร ธุระในจวนอ๋องล้วนมอบให้อวี้เออร์เป็นคนจัดการ นางแค่เห็นว่าข้าไม่อยู่ จึงโน้มน้าวให้พ่อแม่เจ้ากลับบ้าน”

เซียวเย่หลันอธิบายด้วยความโกรธ “อวี้เออร์จิตใจดีมีเมตตา ไม่มีทางพูดอย่างเย็นชากับพ่อแม่เจ้าแน่ เดาว่าแม่ของเจ้าคงเข้าใจความหมายของนางผิด”

“ท่านว่าเช่นนั้น ก็เช่นนั้นเถอะ” เซี่ยเชียนฮวันเหยียดยิ้มอย่างเยาะเย้ย “ท้ายที่สุดแล้วดวงตาของท่านอ๋องก็มืดบอด ไม่รู้อะไรถูกอะไรผิด มักจะกล่าวหาคนดีเสมอ”

“ตามใจข้า? ทุกคนรู้ดีว่า ในจวนจ้านอ๋องแห่งนี้คนที่ท่านอ๋องประคบประหงมมากที่สุด ก็คือซูอวี้เออร์!”

เซี่ยเชียนฮวันหมุนตัวแล้วดึงลิ้นชักออกมา จากนั้นก็หยิบยาทา และโยนกลับไปให้เซียวเย่หลัน

นางหันหลังใส่เขา “หยิบยานั่นแล้วรีบออกไปซะ อีกอย่าง ตอนที่เสี่ยวตงเทชาให้นางก็เทเพียงแค่ครึ่งแก้ว หากนางถูกน้ำชาลวกมือจริงๆ ก็แสดงให้เห็นว่านางยังเรียนรู้กฎไม่มากพอ แค่จะยกน้ำชาคารวะผู้อาวุโสก็ยังมือไม้ไม่มั่นคง”

เซียวเย่หลันรับยา และเดินจากไปโดยไม่พูดสักคำ

จนกระทั่งไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของชายผู้นั้นแล้ว เซี่ยเชียนฮวันจึงหันหน้ากลับมา พร้อมดวงตาที่แดงก่ำ

เสี่ยวตงเดินเข้ามาประคองเซี่ยเชียนฮวัน และกล่าวปลอบโยนว่า “พระชายา ท่านอย่าโกรธท่านอ๋องเลยนะ ข้าได้ยินพี่ชายบอกว่า หลายวันมานี้ท่านอ๋องไม่ได้มีช่วงเวลาที่ดีเลย”

“เขาดูเหมือนคนมีช่วงเวลาเลวร้ายตรงไหน ข้าเห็นเขามีความสุขดีจะตาย!”

เซี่ยเชียนฮวันร้องหึอย่างเย็นชา