หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 316

“บ่าวได้ยินพี่ชายบอกว่า ท่านอ๋องจับชาวซีเหลียงกลับมาได้สองคนจากสนามล่าสัตว์ พวกเขากลับใจหันเข้าเป็นพรรคพวกท่านอ๋อง แต่บางคำพูดก็ยังเชื่อถือไม่ได้ เพื่อที่จะได้เค้นความจริงจากปากของพวกเขา ช่วงนี้ท่านอ๋องจึงปวดหัวยิ่งนัก"

เสี่ยวตงกล่าว

เซี่ยเชียนฮวันได้ยินดังนั้นก็ส่งเสียงหึๆ ออกมา "สมน้ำหน้าเขา"

ชายที่ไม่รู้จักแยกแยะถูกผิดอย่างเขา โดนลงโทษบ้างก็สมควรแล้ว

เสี่ยวตงถอนหายใจออกมา "ตอนที่เหนียงเหนียงไม่ได้อยู่ในจวน ท่านอ๋องเอาแต่ออกไปฝึกทหาร ไม่ค่อยได้อยู่ในจวนเท่าไรนัก ดูเหมือนเขาคงไม่ได้มีความสุขเท่าไรหรอกเพคะ"

"เอาเถอะ เรื่องพวกนี้พี่ชายเจ้าบอกกับเจ้าไม่ใช่หรือ เขาต้องการให้เซียวเย่หลันคืนดีกับข้า ดังนั้นจึงได้พูดเข้าข้างเซียวเย่หลัน เราแค่ฟังก็พอ ไม่ต้องเอามาใส่ใจ"

เซี่ยเชียนฮวันตบบ่าของเสี่ยวตงเบาๆ แล้วกลับไปนั่งหน้าโต๊ะอีกครั้ง หยิบครกออกมาตำยา

เสี่ยวตงได้แต่เงียบลงไม่ได้พูดอะไรอีก

..….

วันต่อมา

เซี่ยเชียนฮวันเดินทางเข้าพระราชวัง หลังจากจับชีพจรให้ฮ่องเต้แล้ว ก็ได้นำยาที่ปรุงไว้เมื่อวานออกมา "เสด็จพ่อเพียงกินยาสองอย่างนี้จนหมด พระวรกายก็จะดีขึ้นเองเพคะ"

"อืม ดียิ่งนักที่เจ้าอยู่ด้วย"

ฮ่องเต้กล่าวขึ้นด้วยท่าทีอันดีใจ

แต่ตอนที่สายตาของเขาเหลือบมองไปเห็นท้องเซี่ยเชียนฮวัน คิ้วคู่นั้นก็ขมวดเข้าหากัน ยังคงใส่ใจกับคำทำนายของสำนักหอดูดาวหลวง ว่าเด็กคนนี้เป็นตัวซวยหรือดาวร้าย

แต่ไหนแต่ไรมา ผู้เป็นฮ่องเต้มักเชื่อในเรื่องงมงายเสมอ

บัดนี้เซี่ยเชียนฮวันพูดปดได้อย่างเป็นธรรมชาติและมีเหตุผลยิ่งนัก

ฮ่องเต้ทรงครุ่นคิดในใจ ไม่ว่าสิ่งที่นางพูดน่าเชื่อถือเท่าไร แต่ทักษะทางการแพทย์ของนางสูงส่ง คาดว่าอาจารย์ที่สอนนางคงจะเป็นผู้สูงส่งซึ่งปลีกวิเวกออกไป

ผู้ปลีกวิเวกสูงส่งเช่นนี้โดยมากมีพรสวรรค์พิเศษ หากเซี่ยเชียนฮวันจะให้กำเนิดดาวร้าย อาจารย์ของนางน่าจะคาดเดาได้ล่วงหน้า แล้วไม่รับนางเป็นศิษย์

เมื่อคิดได้ดังนี้ สีพระพักตร์ของฮ่องเต้ก็ดูผ่อนคลายลง "เจ้าพูดได้ถูกต้องแล้ว มีทุกข์ก็มีสุขได้ มีสุขก็มีทุกข์ได้เช่นกัน สิ่งเหล่านี้ล้วนพูดยาก"

หากลูกในครรภ์ของเซี่ยเชียนฮวันเป็นดาวอุปถัมภ์เข้ามาต่อต้านดาวร้ายจริง การขับไล่นางออกไปจะไม่เท่ากับเป็นการทำให้ราชวงศ์ต้องเผชิญหน้ากับความชั่วร้ายหรือ

ฮ่องเต้ทรงครุ่นคิดอยู่ในใจ ดูเหมือนเรื่องนี้ต้องรอดูอีกสักพัก

ในตอนนั้นเขาเป็นคนตัดสินใจให้เซี่ยเชียนฮวันเดินทางออกจากเมืองหลวง บัดนี้กลับต้องอาศัยทักษะทางการแพทย์ของนางมาแก้พิษให้ ในใจรู้สึกย่ำแย่ เขาจึงกล่าวว่า "การที่เจ้ารักษาข้าครั้งนี้ถือว่ามีผลงาน บอกมาเถิด เจ้าอยากได้สิ่งใดเป็นรางวัล?"