หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 330

"ปึ้ง..."

เซี่ยเชียนฮวันใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเปิดฝาโลงออกต่อหน้าทุกคน

ด้านในมีศพชายคนหนึ่งนอนอยู่ ร่างกายแหลกเหลวมองไม่เห็นหน้า

ทุกคนในห้องโถงไว้ทุกข์ไม่กล้ามอง ได้แต่เบือนหน้าหนี บ้างก็ยกมือขึ้นปิดจมูก

เซี่ยเชียนฮวันเคยเห็นศพมามากมายในฐานะที่เป็นหมอจนเคยชิน

แต่เมื่อนางเห็นศพชายหนุ่มที่สวมเสื้อผ้าอันคุ้นเคยนี้ มือของนางยังคงสั่นคลอนเล็กน้อย ร่างกายโอนเอนแทบยืนไม่นิ่ง

เหตุการณ์ที่เคยผ่านมาทั้งหมด แวบขึ้นมาในความคิดของนาง

ทั้งดวงตาเย็นชาของเขาที่อ่อนโยนบ้างเป็นบางครั้ง และคำพูดที่โหดร้ายเป็นบางครั้ง ลมหายใจอุ่นๆ ที่เคยนอนร่วมเตียงเดียวกัน ทั้งหมดกลายเป็นสายลมไปแล้ว สลายเข้าไปในเมฆขาว

“น้องสะใภ้ เจ้าทำแบบนี้เพื่ออะไร"

องค์รัชทายาทปล่อยซูอวี้เออร์แล้วเดินเข้าไปวางมือบนไหล่ของเซี่ยเชียนฮวัน หายใจเข้าลึก

น้ำเสียงของเขาทำให้เซี่ยเชียนฮวันได้สติกลับคืนมาสู่ความเป็นจริง

นางก้มลงไปมองใกล้ๆ ชายที่นอนอยู่ในโลงศพ แม้จะมองไม่เห็นหน้าแล้ว แต่รูปร่างท่าทางคล้ายกับเซียวเย่หลันเหลือเกิน ร่างกายของเขาแหลกเหลวจนมองไม่ออกถึงปานหรือรอยแผลเป็นใดๆ

สถานการณ์อย่างนี้ แม้แต่ผู้ชันสูตรพลิกศพก็อาจบอกไม่ได้ว่าใช่หรือไม่

อวัยวะภายในของเขาก็เน่าและ

"ทำใจเสียเถิด" องค์รัชทายาทปลอบโยน "ในครรภ์ของเจ้ายังมีเลือดเนื้อของเจ้าเจ็ดอยู่ บัดนี้เพียงเจ้าใช้ชีวิตที่เหลือให้ดี เจ้าเจ็ดจะได้ไม่เป็นห่วงเจ้า"

"หมิงเฟยเหนียงเหนียงได้ดูศพแล้วหรือไม่?" เซี่ยเชียนฮวันเอ่ยถามขึ้นทันใด

"ว่าอย่างไรนะ?"

องค์รัชทายาทอยู่ในความตกตะลึง

เซี่ยเชียนฮวันหันกลับไปมองเขาด้วยแววตาอันมุ่งมั่น "หมิงเฟยคือมารดาของเซียวเย่หลัน แม่ลูกหัวใจผูกกัน ศพนี้นางควรเดินทางมาดูด้วยตัวเองเป็นการยืนยัน"

ผู้ที่จ้านอ๋องรักและ โปรดปรานก็คือซูอวี้เออร์

บัดนี้ซูอวี้เออร์นั่งร่ำไห้ออกมาด้วยความน่าสมเพช แต่เซี่ยเชียนฮวันกลับเปิดฝาโลงศพของเซียวเย่หลันต่อหน้าคนอื่น เพื่อไม่ให้เขาจากไปอย่างสงบ ใครที่เจตนาดี ใครที่เจตนาร้าย เพียงแค่ดูก็รู้

ซูอวี้เออร์พูดขึ้นเบาๆ ว่า “ท่านอ๋องใช้เวลาทั้งชีวิตอยู่ในกองทัพ บัดนี้เขาเพียงอยากพักผ่อนอย่างสงบ ไม่ถูกใครรบกวนจากทางโลกอีก พระชายาอ๋องเชิญกลับไปเถิด และไม่จำเป็นต้องกลับมาอีก"

นางในฐานะอนุภรรยา กลับยืนอยู่ในห้องโถงไว้ทุกข์ของเซียวเย่หลันอย่างเด็ดเดี่ยว ขับไล่เซี่ยเชียนฮวันราวกับตนเป็นเจ้าของเรือนแห่งนี้

ผู้คนที่อยู่ด้านข้างต่างเห็นด้วยกับนาง

"นั่นสิ เจ้าไปเสียเถิด! อย่าได้มาสร้างปัญหาอีกเลย!"

"คุณหนูซูรับผิดชอบที่นี่คนเดียวก็เพียงพอแล้ว!"

"ท่านอ๋องต้องแต่งงานกับพระชายาอ๋องที่เป็นคนเช่นนี้ ชาติที่แล้วคงทำบาปมามากมายเหลือเกิน..."

พวกเขาชี้นิ้วออกมาวิพากษ์วิจารณ์เซี่ยเชียนฮวันต่างๆ นานา