หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 333

“แค่กๆๆ ...”

เซี่ยเชียนฮวันผลักประตูเข้าไป กลิ่นฝุ่นผงและเชื้อราทำให้นางสำลักแทบอาเจียน จึงรีบยกมือขึ้นโบก

ดูเหมือนจะเป็นเพียงห้องธรรมดาทั่วไป มีแค่เตียง จอบและอุปกรณ์กลั่นสุรา

“มีคนอยู่ไหม?” เซี่ยเชียนฮวันเอ่ยถาม

ไม่มีเสียงตอบรับใด

ในห้องนี้เล็กมาก ไม่มีโต๊ะหรือตู้เตียงให้ได้หลบซ่อน หากในนี้มีคนอยู่ นางน่าจะเห็นได้ในทันที

เซี่ยเชียนฮวันตกอยู่ในความผิดหวังอีกครั้ง

แต่คิดดูแล้วก็ถูก อีกาสองตัวนั้นจะรู้ได้อย่างไรว่าเซียวเย่หลันอยู่ที่ไหน? พวกมันก็แค่บินวนไปตามประสา นางกลับเหมือนคนบ้าที่ติดตามพวกมันมาอย่างมีความหวัง

นางหันหลังเตรียมตัวจากไป

ทันใดนั้นเอง ตอนข้ามผ่านธรณีประตู เซี่ยเชียนฮวันก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ จึงถอยหลังกลับไป

ภายในห้องมีอุปกรณ์กลั่นสุราอยู่ นั่นหมายความว่าน่าจะมีโรงเก็บสุราน่ะสิ

นางเม้มริมฝีปากแล้วย่อตัวลง พยายามอดทนต่อฝุ่นผงที่พื้นแล้วพิจารณาอย่างละเอียด

จริงดังนั้น บริเวณเตียงเซี่ยเชียนฮวันพบกับทางเข้าโรงเก็บสุรา

เนื่องจากมีฝุ่นผงมากมาย ทางเข้าจึงไม่ต่างไปจากไม้แผ่นอื่นๆ หากไม่ได้จงใจหา คงไม่ง่ายที่จะพบมัน

ในใจของเซี่ยเชียนฮวันเกิดความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

ต่อให้รู้ว่ามีความเป็นไปได้น้อยนิด แต่นางก็อดไม่ได้ที่จะมีความหวัง

นางจับไปที่มือจับของประตูนั้นแล้วใช้แรงดึง!

“เอี๊ยด!”

ทางเข้าถูกเปิดออก!

แต่ว่าข้างในมืดสนิทไม่เห็นสิ่งใด

อีกอย่าง ไม่มีบันได มีเพียงเชือกเส้นเดียวเท่านั้น

“อือ อือ อือ...”

เซี่ยเชียนฮวันดิ้นรนในตอนแรก จากนั้นนางก็น้ำตานองหน้า ไม่ได้ดิ้นรนอีกต่อไป กลับเข้าไปซบอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม ลมหายใจของเขาแผ่ซ่านความเย็นชาด้วยมีดดาบออกมา

ห่างไปเพียงไม่กี่วัน เหตุใดจึงเนิ่นนานนับชาติภพ!

“พวกเขาบอกว่าเจ้าตายแล้ว แต่ข้ารู้ว่าไม่จริง ในที่สุด ข้าก็หาเจ้าจนเจอ”

เซี่ยเชียนฮวันไม่รู้ว่าจะใช้คำพูดใดมาบรรยายความรู้สึกของตน ณ ตอนนี้ นางทั้งร้องไห้ทั้งยิ้มออกมา น้ำตาหยดไหลลงไปที่ร่างของชายหนุ่ม ราวกับเด็กเล็กๆ

นางกุมเสื้อของเขาไว้แน่น ด้วยเกรงว่าทั้งหมดนี้จะเป็นเพียงภาพลวงตา เมื่อลืมตาขึ้นแล้วทุกสิ่งจะจางหายไป

ร่างของชายหนุ่มชะงักลง

บางทีอาจเป็นเพราะน้ำตาของนางที่ไหลหยดลงถูกหลังมือของเขา จึงทำให้เขาปล่อยมือ ไม่ได้จับคอของนางไว้อีก แต่ปล่อยให้นางเข้ามาซบอกของตนแล้วกักเก็บความอบอุ่นนี้

ผ่านไปสักพัก เซี่ยเชียนฮวันก็รู้สึกถึงความผิดปกติไป

นางเงยหน้าขึ้นถามด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน “เซียวเย่หลัน เหตุใดเจ้าจึงไม่พูด?”