หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 332

ตอนที่เซี่ยเชียนฮวันเดินทางมาถึงหมู่บ้านฉางหยวน ก็เป็นเวลามืดแล้ว

ในหมู่บ้านยังคงมีสภาพน่าสลดดังเดิม แม้ศพจะถูกจัดการจนเรียบร้อยแล้ว แต่เสื้อผ้าและคราบเลือดที่ล้างไม่ออก ยังคงบ่งบอกว่าที่นี่เคยเกิดเรื่องใดขึ้น

เซี่ยเชียนฮวันพยายามเดินเลี่ยงขั้นบันไดที่แตกหัก แล้วปีนขึ้นไปยังที่สูง มองออกไปยังทิวทัศน์ที่เงียบสงบแห่งนี้

“เซียวเย่หลัน!” นางลองเอ่ยเรียกเซียวเย่หลันดู “หากเจ้าได้ยินข้า จงตอบรับข้า หรือเคาะของที่อยู่ข้างกายให้ข้ารู้ว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่!”

สิ่งที่ตอบนางกลับมามีเพียงสายลมอันเยือกเย็น

เซี่ยเชียนฮวันยังไม่ยอมแพ้ นางปีนไปอีกยอดเขาหนึ่ง ตะโกนว่า “เซียวเย่หลัน หากเจ้ายังไม่ออกมา ข้าจะเอาสมบัติของเจ้าทั้งหลายมาเป็นของตน แล้วคลอดเด็กในท้องออกมา ให้เขาสืบทอดตำแหน่งจ้านอ๋องของเจ้า กลายเป็นทายาทคนเดียวของเจ้า และใช้ชีวิตอย่างมั่งคั่งในสมบัติที่เจ้าทิ้งไว้!”

“เจ้าขี้ขลาด โง่เง่า เซียวเย่หลัน เจ้ายอมได้งั้นหรือ? เจ้าเป็นลูกผู้ชายหรือไม่?!”

น้ำเสียงของนางแหบแห้ง อดไม่ได้ที่จะไอออกมา

แต่รอบกายนอกจากเสียงลมแล้ว กลับไร้ซึ่งเสียงตอบรับใด

เซี่ยเชียนฮวันได้แต่คิดในใจว่า ด้วยนิสัยของเซียวเย่หลัน เขาจะไม่ยอมให้ “ลูกคนอื่น” มาเอาทุกสิ่งทุกอย่างของเขาไปแน่นอน หากเขาได้ยินคำพูดนี้ของนางคงจะรีบปรากฏตัวออกมา

หรือว่า เขาจะ...

เมื่อความคิดนี้ปรากฏขึ้น ความเจ็บปวดที่ถาโถมมาดั่งคลื่นพายุก็ทำให้นางปวดร้าวจนแทบหายใจไม่ออก

นางคิดว่าต่อจากนี้ ตนจะไม่ได้เจอชายคนนั้นอีก ไม่ได้ยินเสียงของเขาอีกแล้ว หัวใจดวงน้อยก็ว่างเปล่าราวถูกใครคว้านออกไป และไม่อาจเติมเต็มได้อีกเลย

นั่นสิ เขาน่ารังเกียจขนาดนั้น

แต่ทำไมเมื่อเขาหายไปจริงๆ นางกลับเสียใจมากมายเพียงนี้ ราวกับสวรรค์กำลังล้อเล่นกับนาง

“กา กา กา”

จู่ๆ ที่นอกหน้าต่างก็มีบางอย่างเข้ามาดึงดูดความสนใจของเซี่ยเชียนฮวัน

“กา กา กา”

เสียงนกกายังคงดังอยู่เหนือศีรษะ พวกมันเป็นสัตว์ที่กินซากศพ คาดว่าคงได้กลิ่นเน่าเหม็นจึงดึงดูดพวกมันมาที่นี่ เนิ่นนานทีเดียวก็ไม่ยอมจากไป

ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือไม่ เซี่ยเชียนฮวันพบว่านกกาสองตัวที่บินอยู่กลางท้องฟ้าก้มมาสบตาตน จากนั้นบินไปในทิศทางด้านหลังหมู่บ้านฉางหยวน

เซี่ยเชียนฮวันเดินตามมันไปด้วยใจเหม่อลอย

นางเดินไปประมาณ 5 ลี้ ก็พบกับหมู่บ้านเล็กๆ ที่อยู่ไกลออกไป

ชาวบ้านย้ายออกไปจากที่แห่งนี้แล้วไม่รู้ด้วยเหตุผลใด กระท่อมทั้งหลายจึงรกร้าง ดูเหมือนไม่มีคนอยู่มานานแล้ว

เซี่ยเชียนฮวันเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเจ้านกสองตัวนั้นบินวนเวียนอยู่บนกระท่อมหลังหนึ่ง ก่อนจะพากันบินจากไป

นางเดินตรงเข้าไป แต่ไม่กล้าผลักประตูออกเป็นเวลาอยู่เนิ่นนาน