หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 348

“องค์รัชทายาทได้ยินหรือไม่? นางหมายความว่าจะพาท่านลงหลุม"

องค์ชายรองหัวเราะขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

องค์รัชทายาทเห็นแววตาท่าทางของเซี่ยเชียนฮวันที่ดูตื่นเต้นกระตือรือร้น ไม่เหมือนกับว่ากำลังพูดปด ในใจจึงรู้สึกสงสัย

หรือเจ้าเจ็ดจะยังไม่ตาย...

“ทหาร พาตัวนางไป!"

ในขณะที่องค์รัชทายาทกำลังสับสนลังเลอยู่นั้น องค์ชายรองก็ได้เริ่มออกคำสั่ง!

คนกลุ่มหนึ่งพุ่งกายเข้ามากดบ่าของเซี่ยเชียนฮวันเอาไว้ ดึงดันกันไปมาเพื่อต้องการลากตัวนางออกไป

“พวกเจ้าอย่าลงไม้ลงมือ นางกำลังตั้งครรภ์!”

องค์รัชทายาทไม่อาจทนดูต่อไปได้อีก จึงตั้งใจจะเข้าห้าม

แต่คนเหล่านั้นกลับฟังคำพูดขององค์ชายรองเพียงคนเดียว แสร้งทำหูทวนลมกับคำสั่งขององค์รัชทายาท

องค์ชายรองหรี่ตาลง

สู้ตนใช้โอกาสนี้ทำลายเลือดเนื้อเชื้อไขของเซียวเย่หลันทิ้งเสียดีหรือไม่?

จากนั้นเพียงแค่บอกว่าเซี่ยเชียนฮวันเข้ามารั้งเอาไว้เอง ไม่ทันระวังจึงทำให้นางตกเลือด

ผลักความผิดไปยังตัวนางเอง

“ไม่ได้ยินคำที่องค์รัชทายาทสั่งหรือ พระชายาอ๋องตั้งครรภ์อยู่ พวกเจ้าระมัดระวังด้วย” องค์ชายรองจงใจเอ่ยขึ้นเสียงดัง

คนเหล่านั้นรับรู้ได้ทันทีถึงความหมายขององค์ชายรองทันที

พวกเขาหันมาขยิบตาให้กัน จากนั้นเข้าไปล้อมรอบเซี่ยเชียนฮวันไว้ไม่ให้ใครเห็นถึงการกระทำของพวกเขา แล้วดึงนางให้ร่างไปกระแทกกับเสาด้านข้าง!

“หยุดนะ เจ้าปล่อยข้าเดี๋ยวนี้..."

เซี่ยเชียนฮวันพยายามดิ้นรนสุดชีวิต!

มือทั้งสองข้างของนางยังคงถูกมัดไว้จึงไม่อาจพยุงท้องของตนได้ ทำได้เพียงพยายามทรงตัวไม่ให้โซเซล้มลง

เมื่อนางเห็นว่าร่างของตนเขาใกล้เสานั้นขึ้นไปทุกที หากเป็นเช่นนี้ต่อไปนางคงจะกระแทกเข้ากับเสาแน่นอน!

องค์ชายรองต้องการชีวิตของลูกน้อยในครรภ์นาง!

เสียงเรียกนี้ทำให้กลุ่มคนที่กุมตัวเซี่ยเชียนฮวันไว้ถึงกับชะงักลงแล้วหันไปมอง

กระดาษที่ถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ กระจายไปทั่วท้องฟ้าราวกับเกล็ดหิมะในสายลม มันตกลงบนไหล่และฝักดาบของชายหนุ่ม

แม้เขาจะไร้ซึ่งรังสีอัมหิตเช่นเมื่อก่อน แต่คิ้ววช่างเยือกเย็นดังเดิม รอบดวงตามีรอยคล้ำม่วงเล็กน้อย กระนั้นก็ไม่อาจบดบังอารมณ์ที่ส่งผ่านออกมาได้

ดั่งพยามัจจุราชผู้ยิ่งใหญ่น่าเกรงขาม หากไม่ใช่เซียวเย่หลัน แล้วจะเป็นใครได้อีกเล่า

“เจ้าเจ็ด!! เจ้า เจ้ายังไม่ตายจริงหรือ?!”

องค์รัชทายาทแสดงสีหน้าประหลาดใจและดีใจออกมาในเวลาเดียวกัน

กลับกัน องค์ชายรองและคนอื่น ๆ กลับตกใจไม่อยากเชื่อตายตาของตน!

เซียวเย่หลันลงจากหลังม้าด้วยท่าทีอันอ่อนแรง เขาเดินโซเซเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก และยังไม่หายดีก็รีบขี่ม้ามาที่นี่แล้ว

“ปล่อยนาง”

เขาลากฝีเท้าอันหนักอึ้งเข้ามาทางกลุ่มคนที่ล้อมเซี่ยเชียนฮวันไว้