หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 47

เซี่ยเชียนฮวันเพิ่งจะโยนหนังสือหย่าของนางและเขาออกมาในเมื่อครู่ หันหลังเพียงแวบเดียว นึกไม่ถึงเลยว่าผลตรวจของท่านหมอบอกว่านางตั้งครรภ์

เหล่าบรรดาผู้สอดแนมทั้งหลายในเมืองหลวงตาแสดงสีหน้าท่าทางราวกับว่าตนเองไม่เคยสอดแนมเรื่องน่าตื่นเต้นเช่นนี้มาก่อน

“ท่านแน่ใจนะว่าไม่ได้วินิจฉัยผิดพลาด น้องสาวข้าตั้งครรภ์อย่างนั้นหรือ” เซี่ยเหยียนไม่อยากจะเชื่อ

“ตอบนายท่าน ถึงแม้ว่าข้าน้อยเหมยหรงซีจะไม่ได้มีชื่อเสียงใหญ่โต แต่ก็ตั้งมานานนับยี่สิบปีแล้ว ข้าน้อยมิใช่หมอยาต้มตุ๋นที่ไร้ความสามารถแม้กระทั่งจับชีพจรครรภ์ไม่ได้นะขอรับ”

“แล้วที่นางเป็นลมล้มลงไป หรือเป็นเพราะการเคลื่อนไหลของทารกในครรภ์นางอย่างนั้นหรือ”

“เป็นเช่นนั้นขอรับ หลังจากที่สตรีตั้งครรภ์ก็มักจะมีอารมณ์แปรปรวน โดยเฉพาะพระชายา พระนางยังปรับตัวกับทารกในครรภ์ไม่ได้ ทางที่ดีพระนางควรพักผ่อนให้มากๆ และควรดื่มโอสถบำรุงครรภ์ให้มากพ่ะย่ะค่ะ…”

เซี่ยเชียนฮวันที่นอนสะลึมสะลืออยู่ได้ยินคำพูดของคนข้างกาย

ในใจนางมีเพียงความคิดเดียว

แย่แล้ว

หลายวันที่ผ่านมานี้ ร่างกายของนางบอกเป็นนัยหลายครั้งแล้ว แต่นางกลับไม่อยากเผชิญหน้ากับความจริงนั้น และในที่สุดมันก็เกิดขึ้นจริงๆ

ในท้องของนางยังมีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในนั้น

......

ณ จวนอ๋อง

เซี่ยเชียนฮวันเองก็ไม่รู้ว่าตนเองหมดสติไปนานเพียงใด และในขณะที่นางนอนหมดสติไปนั้น นางรับรู้ได้ว่ามีคนมากมายมาเยี่ยมนาง และการสนทนากันอย่างต่อเนื่องของพวกเขา ทำให้นางรู้สึกปวดหัวมาก

“ฮวันฮวัน ลูกฟื้นแล้ว”

ทันใดนั้น นางได้สติขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนของหญิงผู้หนึ่ง

เซี่ยเชียนฮวันลืมตาขึ้นมา ใบหน้าอันงดงาม และใจดีที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นตรงหน้านาง

เป็นมารดาของนาง

เซี่ยซื่อ ฮูหยินอันติ้งโหว

“ท่านแม่…” เซี่ยเชียนฮวันเรียกด้วยน้ำเสียงอันแหบแห้ง และจับมือฮูหยินอันติ้งโหวเอาไว้แน่น

“ลูกรักของแม่ เจ้าพักผ่อนให้สบายใจเถอะนะ มีพ่อกับแม่อยู่ เจ้าไม่ต้องกังวลใจไป”

ฮูหยินอันติ้งโหวปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เซี่ยเชียนฮวันได้ยินคำพูดนี้ก็รู้สึกใจสั่นขึ้น

นางแอบจับชีพจรของตนเอง

นางหวังเอาไว้เป็นอย่างมากว่าหมอที่โรงน้ำชาผู้นั้นจะเป็นหมอต้มตุ๋น แต่ช่างน่าเสียดาย เขาไม่ใช่หมอต้มตุ๋น

นางตั้งครรภ์แล้วจริงๆ

เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกหวั่นใจขึ้น

จะไปว่า เด็กคนนี้ก็มีพลังชีวิตแข็งแกร่งมากเหมือนกัน ก่อนหน้านี้นางประสบพบเจอเรื่องราวมามากมาย นึกไม่ถึงว่าไม่แท้ง

หรือบางที อาจเป็นเพราะสวรรค์ได้กำหนดเอาไว้แล้ว ว่านางกับเด็กในท้องมีวาสนาต่อกัน

เมื่อเซี่ยเชียนฮวันนึกได้เช่นนี้ แม้ในใจจะรู้สึกดีใจ แต่นางก็กลัดกลุ้มใจในเวลาเดียวกัน

“ไม่ว่าจะตั้งครรภ์หรือไม่ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเซียวเย่หลันแล้ว! ในเมื่อเขาไม่ยอมรับเด็กคนนี้ ก็ให้ลูกกลับมาอยู่บ้าน เมื่อคลอดมา เขาจะใช้แซ่ของข้า”

ทันใดนั้นสีหน้าของอันติ้งโหวก็เคร่งขรึมลง

เซี่ยเชียนฮวันตกใจเล็กน้อยจึงกล่าวถามออกไปว่า “เซียวเย่หลันไม่รับเด็กในท้องลูกอย่างนั้นหรือ!”