หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 78

ภายในป่า

สายลมยามค่ำคืนพัดโชยใบไผ่ปลิวไหว

เซียวเย่หลันกำลังขี่ม้ารีบเร่งไป

ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงคนวิ่งตามมาจึงได้บังคับหยุดบังเหียน

"ท่านอ๋อง!"

พบว่าเป็นเย่ซิ่นขี่ม้าสีดำมา ด้านหลังมีเสี่ยวตง ซึ่งทั้งสองกำลังไล่ตามเซียวเย่หลันมาเพื่อรั้งเขาไว้

เซียวเย่หลันหันไปมองเสี่ยวตงที่ได้รับบาดเจ็บ “พวกเจ้ามาทำอะไร?"

"ท่านอ๋องเพคะ พระชายาถูกจับตัวไป!"

เสี่ยวตงรู้สึกกระวนกระวายใจจนกลิ้งตกลงมาจากหลังม้า

เซียวเย่หลันได้ยินดังนั้นก็หรี่ตาลงเล็กน้อย

เขาเพิ่งจะเดินทางจากมา เหตุใดสตรีผู้นั้นจึงถูกจับไปได้

มีคนกำลังจับตามองการเคลื่อนไหวของพวกเขาอยู่จริง ๆ

เย่ซิ่นลงจากหลังม้าแล้วพยุงเสี่ยวตงขึ้น กล่าวด้วยความกระวนกระวายใจว่า “ในวันนี้พระชายาอ๋องและเสี่ยวตงเดินทางไปดูละคร ตอนกลับมาในรถม้ามีชายสวมหน้ากากคนหนึ่งซ่อนอยู่ แล้วพาพวกนางทั้งสองลักพาตัวไปอยู่นอกเมือง"

"แล้วเจ้ากลับมาได้อย่างไร"

เซียวเย่หลันมองไปทางเสี่ยวตง ดวงตาของเขาดูแหลมคมเล็กน้อย

เสี่ยวตงร่างกายสั่นเทาแล้วตอบว่า "ท่านอ๋องเพคะ ชายผู้นั้นจับตัวบ่าวและพระชายาอ๋องไปไว้ในกระท่อมเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่ภูเขาลู่อู่ ตอนที่บ่าวลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง จึงได้ฉวยโอกาสแกะมัดเชือกออก เริ่มที่ต้องการจะต่อสู้กับเขาเพื่อช่วยพระชายาอ๋อง แต่วิทยายุทธของหม่อมฉันสู้เขาไม่ได้ ดังนั้นจึงได้พ่ายแพ้

แต่ต่อมาเขาไม่ได้มัดหม่อมฉัน กลับปล่อยหม่อมฉันไปให้กลับมารายงานท่านอ๋อง เขาจะใช้พระชายาอ๋องเป็นตัวประกันเพื่อเจรจาข้อตกลงกับท่านอ๋อง หากเลยเวลาคืนนี้ไปแล้วยังไม่เห็นท่านอ๋องแม้แต่เงา ก็จะ......จะสังหารพระชายาทิ้งเสีย!"

เมื่อค่ำนี้สิ้นสุดลง สายลมแรงพัดผ่านป่าไผ่ส่งเสียงดัง สายน้ำดูเชี่ยวลึก

แววตาอันคมกริบของเซียวเย่หลันเริ่มเคร่งขรึมขึ้นเรื่อย ๆ

คลื่นที่อยู่ในนั้นดูอันตรายกว่าภูเขาลึกยามค่ำคืนเช่นนี้เสียอีก

เย่ซิ่นพยุงเสี่ยวตงขึ้น กล่าวด้วยความรีบร้อนว่า "ท่านอ๋องเพคะ ตอนนี้สถานการณ์คับขัน ท่านกลับไปช่วยพระชายาอ๋องก่อนเถิด!"

เซียวเย่หลันไม่ได้ตอบสิ่งใด

เขาเพียงกำแส้ม้าในมือแน่นแล้วกล่าวว่า "เมื่อครู่มีคนเรือนแยกของซููอวี้เออร์ส่งข่าวมาบอกว่า อวี้เออร์ป่วยหนักต้องการพบข้าเป็นครั้งสุดท้าย”

เย่ซิ่นชะงักลง

เหตุใดจึงบังเอิญเช่นนี้?

......

เมื่อใกล้ถึงเวลา

ชายสวมหน้ากากผู้นั้นได้ไปตีไก่ป่ามาตัวนึงแล้วแบกกลับมา เขานั่งอย่างไก่ป่าตรงกองไฟโดยหันหลังให้เซี่ยเชียนฮวัน

"เจ้าจงอย่าหวังเลย ข้าคำนวณไว้แล้ว ที่อยู่ของซููอวี้เออร์กับภูเขาลู่อู่ห่างกันลิบลับ เซียวเย่หลันไม่สามารถกลับมาช่วยเจ้าได้อย่างแน่นอน"

เขากล่าวอย่างหนักแน่น

แต่ละคำพูดของเขาล้วนทำลายความไว้วางใจที่เซี่ยเชียนฮวันมีต่อเซียวเย่หลัน

“ในใจของเซียวเย่หลันนั้น ชีวิตของสตรีต่ำต้อยสกปรกคนนั้นสำคัญกว่าเจ้าเยอะ"

เซี่ยเชียนฮวันนอนอยู่ด้านข้างมองไปยังร่างของเขาที่เยือกเย็น "ข้าได้ยินมาว่าซููอวี้เออร์ขายเพียงศิลปะ ไม่ได้ขายตัว เหตุใดเจ้าจึงเรียกนางว่าหญิงต่ำต้อยสกปรก"

"ฮ่า ๆ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดนางคณิกาจึงมักกล่าวว่าตนขายเพียงศิลปะไม่ขายกาย นั่นเป็นเพราะการประกาศตั้งชื่อแบบนั้นจึงทำให้พวกนางสามารถขายกายได้ในราคาสูง ซููอวี้เออร์เชี่ยวชาญในด้านนี้ยิ่งนัก ยิ่งนางประกาศว่าตนบริสุทธิ์เพียงใด ขุนนางเหล่านั้นก็ยิ่งหลงใหลในตัวนาง"

ชายสวมหน้ากากได้ยินคำพูดของเซี่ยเชียนฮวันจึงได้หัวเราะเยาะออกมาด้วยความดูถูก

เซี่ยเชียนฮวันอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

ชายคนนี้แม้จะดูผิดปกติไป แต่แววตาที่มองสตรีนั้นกลับแม่นยำกว่าเซียวเย่หลันมาก