หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 80

คนในราชวงศ์มีแต่พวกโรคจิต

เซี่ยเชียนฮวันแอบตำหนิอยู่ในใจ

แต่เขากลับไม่รู้ว่านักล่าที่เฉลียวฉลาดที่สุดจะปรากฏตัวตามท่าทีของสัตว์ที่ต้องการล่า

นางไม่แน่ใจว่าเซียวเย่หลันจะมาหรือไม่ และนางก็จะไม่รอคอยให้ชายคนใดมาช่วยตนด้วยความไร้เดียงสา

สู้ช่วยตนเองดีกว่า

หลังจากคิดได้แล้วเซี่ยเชียนฮวันก็แกล้งส่งเสียงออดอ้อนออกมา ท่าทีของนางเหมือนกับลูกสัตว์ป่าตัวน้อยที่ติดกับดัก มองไปทางชายสวมหน้ากากด้วยความน่าสงสาร "ในเมื่อเจ้าจะไม่ทำร้ายข้า เช่นนั้นแก้มัดให้ข้าก่อนได้หรือไม่"

ชายหนุ่มหรี่ตามอง

นางพยายามครุ่นคิดถึงท่าทีของซูอวี้เออร์ ก่อนที่จะส่งแววตาอันน่าสงสารซึ่งแม้แต่ตัวนางเองที่ทำออกมาก็รู้สึกสะอิดสะเอียน แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“เชือกนี้ใหญ่เหลือเกิน ทำให้ข้าเจ็บไปหมดแล้ว"

“ที่แท้เจ้าเจ็บนี่เอง มิน่าเล่า อยู่ ๆ จึงได้ว่าง่ายขึ้นมา"

ชายสวมหน้ากากหันหลังเดินจากไป

แล้วย่างไก่ของตนต่อ

เขาไม่ได้สนใจเซี่ยเชียนฮวันอีก

เซี่ยเชียนฮวันกัดฟันกรอด วิธีนี้จัดการเขาไม่ได้จริง ๆ ด้วย

แต่จะว่าไปก็ถูก หากชายสวมหน้ากากคนนี้นิสัยเหมือนกับเซียวเย่หลันชื่นชอบประเภทดอกบัวขาวผู้น่าสงสาร เขาคงไม่รู้สึกดูถูกเหยียดหยามซูอวี้เออร์เช่นนั้น

นางจึงทำได้เพียงใช้อีกวิธีหนึ่ง เริ่มดิ้นไปดิ้นมาบนพื้นร้องตะโกนว่า “ข้าเจ็บจังเลย! ผิวของข้าที่ทั้งขาวและอวบอิ่ม ถูกรัดแน่นจนถลอกไปหมดแล้ว หากเกิดรอยแผลเป็นขึ้นละก็ ฮือ ๆ เจ้าเป็นคนในราชวงศ์เช่นไรกันไม่รู้จักทะนุถนอมยิ่งงาม เจ้าย่ำแย่มากกว่าเซียวเย่หลันเสียอีก!"

ชายสวมหน้ากากรู้สึกปวดหัวเพราะเสียงของนาง

เขาจึงทำได้เพียงวางไก่ย่างในมือลงแล้วเดินตรงเข้าไปย่อกายลงอยู่ตรงหน้าเซี่ยเชียนฮวัน ซับใบหน้าอันอวบอิ่มของนาง แล้วตำหนิข่มขู่อย่างดุดัน “เจ้าอย่าได้โวยวาย! หากยังโวยวายอยู่ ข้าจะทำให้เจ้าต้องเสียโฉมไปเสีย"

เซี่ยเชียนฮวันกะพริบตา “เจ้าจะไม่ทำอย่างนั้นแน่นอน เพราะเจ้ามีแววตาดียิ่งกว่าเซียวเย่หลัน"

“เรื่องมันก็จริง"

ชายสวมหน้ากากปล่อยมือออก

เขาไม่ได้ลุกขึ้นยืน เหมือนกำลังคนคิดว่าจะแกะแก้มัดให้เซี่ยเชียนฮวันดีหรือไม่

นางสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่ากริชซึ่งอยู่ในมือของชายหนุ่มชะงักลง

ชายผู้นี้เก่งกาจเหลือเกิน ต้องคิดหาวิธีให้เขาผ่อนคลายลง นางจึงจะหนีไปได้

ส่วนชายหนุ่มทุกคนล้วนมีจุดหนึ่งที่เหมือน ๆ กันหมด

นั่นก็คือตอนที่สมองถูกบังคับด้วยท่อนล่างของร่างกาย

ชายสวมหน้ากากมองไปที่นางราวกับกำลังสับสน นางต้องการจริง ๆ หรือมีจุดประสงค์อื่นกันแน่

เซี่ยเชียนฮวันรีบใช้ทักษะทุกอย่างที่มี ถอนหายใจออกมาว่า “เซียวเย่หลันไม่เคยแตะข้าเลย"

“งั้นหรือ" ชายสวมหน้ากากเริ่มเชื่อขึ้นมา ขาเผยอยิ้มอย่างชั่วร้าย "สำหรับสตรี การที่ต้องโดดเดี่ยวเดียวดายอยู่คนเดียวคงไม่ดีนัก"

เขาเก็บกริชลงไปที่กระเป๋าตรงเอว ก่อนจะโอบบ่าของเซี่ยเชียนฮวันเอาไว้และกุมไปที่ด้านหลังศีรษะของนาง เพื่อให้นางเองเอนกายลง จากนั้นตัวเขาก็โน้มลงไป

ขณะนั้นเอง!

เซี่ยเชียนฮวันก็หดขาทั้งสองข้างขึ้นมาแล้วเตะเขากระเด็นออกไปอย่างแรง!